فعالیت

در نام عیسی مسیح میخوام یه تجربه شخصی ام رو بگم
روزهایی که فکر میکنم از روح القدوس پر شدم ، شاد و سرمست در خدا هستم تا وقتی که اولین فکر نا درست یا خطا یا گناه آلود از سرم میگذره ، درجا از آن حالت روحانی بیرون میام و تا وقتی که دوباره به اون حالت برگردم کلی زمان میبره و ما نمیدانیم که با هر گناه چه صدمه ای به خودمان میزنیم ،
تشبیه من از گناه اینه که هر گناهی یه صدمه به ما میزنه که برای پاک شدنش باید یه قربانی بدهیم که ازش خلاص شویم ، مثلا وقتی به کسی آسیب میرسانیم و دستگیر میشویم باید محاکمه بشویم و باید جریمه و خسارت را بدهیم تا خلاص شویم و نجات پیدا کنیم و این گناه و مجازاتش یک حالت ملموس داره که با پول رفع میشه ،
ولی وقتی غیبت میکنیم یا گناهی که ظاهرا اثرش به ملموسیت مثال قبلی نیست هم طبق این اصل به کسی یا چیزی صدمه میزنیم و باید ببینیم که به چه چیزی صدمه میزنیم و چه طور باید رفعش کنیم که ازش خلاص شویم
میدانیم که ما سه جنبه داریم ، یعنی جسم و جان و روح و جان واسطه روح و جسم است و روح هم در جان ما قرار دارد و باعث میشود که جسم ما زنده بماند و وقتی که روح از جان ما خارج میشود زمانی است که جسم ما هم میمیرد . و وقتی جان سالم باشد روح هم به طور کامل در جان قرار میگیرد و سرمنشأ تمام برکات میشود ،
ولی وقتی یک گناه میکنیم این گناه با اینکه ملموس نیست ولی یک لطمه ای به جان ما میزند و انگار در جان ما سوراخ و حفره ای ایجاد میشود و وقتی که قراره روح القدس در ما پر بشود از این محل رخنه و سوراخ بیرون میزند و نمیگذارد که هیچ وقت پر شویم و به حالت قدوسیت و روحانی نزدیک شویم و جلوی رشد روحانی ما را میگیرد و تا جریمه این گناه را ندهیم که همان توبه و عدم تکرار آن میباشد ، جان ما ترمیم نمیشود که بعد از آن پر از روح القدس شویم .
پس هر گناهی که میکنیم ممکنه که ملموس نباشد ولی یک جایی اثری میگذارد که جلوی رشد ما را میگیرد و با هر گناه این جان ماست که آسیب میبیند و ما بدون درک این موضوع فقط به خودمان ضربه میزنیم نه به دیگری