ایّوب
1-2آیا فکر می‌کنید که شما صدای همهٔ مردم هستید؟
و اگر بمیرید، حکمت هم با شما می‌میرد؟
3امّا بدانید که من هم به اندازهٔ شما عقل دارم
و از شما کمتر نیستم.
چیزهایی را که گفتید هرکسی می‌داند.
4در گذشته، هرگاه نزد خدا دعا می‌کردم، او دعای مرا اجابت می‌فرمود،
امّا اکنون، درحالی‌که گناهی ندارم،
حتّی دوستانم به من می‌خندند و مسخره‌ام می‌کنند.
5آنهایی که آسوده و آرامند به مصیبت‌زدگان توهین می‌کنند
و به افتادگان لگد می‌زنند.
6امّا خانهٔ دزدان و کسانی‌که خدا را خشمگین می‌سازند، در امان می‌باشند.
آنها به قدرت خود متّکی هستند نه به خدا.
7-9چیزهایی را که شما می‌گویید، اگر از حیوانات بپرسید، به شما می‌آموزند.
اگر از پرندگان سؤال کنید، به شما جواب می‌دهند.
نباتات زمین برایتان بیان می‌کنند؛
و حتّی ماهیان به شما می‌گویند که دست پُر قدرت خدا همه‌چیز را آفریده است.
10زندگی هر موجود زنده
و نَفَس تمام بشر در دست اوست.
11همان‌طور که با زبان مزهٔ غذاهای خوب را می‌چشیم
با گوش هم کلام حقیقت را تشخیص می‌دهیم.
12-13اشخاص پیر دانا هستند،
امّا خدا دانا و تواناست.
اشخاص پیر بصیرت دارند،
ولی خدا دارای بصیرت و قدرت است.
14آنچه را که خدا خراب کند، هیچ‌کسی نمی‌تواند آباد نماید.
اگر خدا کسی را به زندان بیاندازد، کسی نمی‌تواند او را آزاد کند.
15هرگاه باران را متوقّف سازد، زمین خشک می‌شود
و اگر توفان را بفرستد، زمین را زیر آب غرق می‌کند.
16بلی، خدا دانا و تواناست
و اختیار فریب‌دهندگان و فریب‌خوردگان در دست اوست.
17او حکمت حاکمان را از ایشان می‌گیرد
و کارهای رهبران را مانند احمقان می‌سازد.
18پادشاهان را خلع و اسیر خود می‌کند.
19کاهنان را حقیر و زورمندان را سرنگون می‌سازد.
20قدرت سخن معتمدان
و فهم اشخاص پیر را از بین می‌برد.
21حاکمان را ذلیل و زورمندان را حقیر می‌کند.
22چیزهایی را که تاریک و مبهم هستند روشن می‌سازد.
23به ملّتها قوّت و نیرو می‌بخشد و سپس آنها را از بین می‌برد.
به تعدادشان می‌افزاید و سپس آنها را به دست دشمن می‌سپارد.
24حکمت رهبران را از آنها می‌گیرد
و آنها را در بیابان آواره می‌سازد.
25در تاریکی، کورمال‌کورمال راه می‌روند و مانند مستان، افتان و خیزان قدم می‌زنند.