1چرا خدا وقتی را برای داوری تعیین نمی‌کند؟
تا به کی بندگان او انتظار بکشند؟
2مردم شریر حدودِ زمین را تغییر می‌دهند تا زمین زیادتری به دست آورند.
گلّهٔ مردم را می‌دزدند و به چراگاهِ خود می‌برند.
3الاغانِ یتیمان را می‌ربایند
و گاو بیوه زنان را گرو می‌گیرند.
4مردم مسکین را از حق خود محروم می‌سازند
و نیازمندان از ترس آنها خود را مخفی می‌کنند.
5مردم فقیر، مانند الاغهای وحشی
به‌خاطر به دست آوردن خوراک برای خود و فرزندان خود،
در بیابان زحمت می‌کشند.
6در کشتزاری که مال خودشان نیست درو می‌کنند
و در تاکستان شریران خوشه می‌چینند.
7شبها برهنه و بدون لباس در سرما می‌خوابند.
8در زیر بارانِ کوهستان خیس می‌شوند
و در بین صخره‌‌ها پناه می‌برند.
9اشخاص ظالم، کودکان یتیم را از آغوش مادرانشان می‌ربایند
و اطفال فقیران را در مقابل قرض خود گرو می‌گیرند.
10این مردم مسکین، برهنه و با شکم گرسنه
محصول دیگران را حمل می‌کنند.
11در کارخانه‌ها روغنِ زیتون می‌کشند و شراب می‌سازند،
بدون آن که خودشان مزهٔ آن را بچشند.
12صدای ناله و فریاد ستمدیدگان و زخمیانِ در حال مرگ، از شهر به گوش می‌رسد که کمک می‌طلبند،
امّا خدا به نالهٔ آنها توجّه نمی‌کند.
13کسانی هستند که برضد نور طغیان می‌کنند!
راه آن را نمی‌شناسند و در آن راه نمی‌روند.
14آدمکشان، صبح زود برمی‌خیزند
تا مردم فقیر و محتاج را به قتل برسانند،
و در شب دزدی می‌کنند
15زانیان منتظر سپیده‌دَم هستند
و صورت خود را می‌پوشانند، بنابراین هیچ‌کس نمی‌تواند آنها را ببیند.
16شبها برای دزدی به خانه‌های مردم نقب می‌زنند
و هنگام روز خود را پنهان می‌کنند و روی روشنی را نمی‌بینند.
17شب تاریک برای آنها همچون روشنی صبح است،
زیرا سر و کارشان با وحشتِ تاریکی است.
صوفر
18شخص شریر دستخوش سیل و توفان می‌شود
و زمین او مورد لعنت خدا قرار می‌گیرد
و بی‌ثمر می‌ماند.
19خشکی و گرما، آب برف را تبخیر می‌کند
و گناهکاران در کام مرگ فرو می‌روند.
20حتّی مادرانشان هم آنها را از یاد می‌برند و فراموش می‌کنند؛
و آنها همچون درختی شکسته، توسط کرمها خورده می‌شوند.
21به زنان بدون فرزند آزار می‌رسانند
و به بیوه زنان احسان نمی‌کنند.
22خدا با قدرت خود ظالمان را نابود می‌سازد.
آنها ظاهراً موفّق به نظر می‌رسند، امّا در واقع امیدی در زندگی ندارند.
23شاید خدا به آنها در زندگی امنیّت ببخشد
و از آنها حمایت کند، ولی همیشه مراقب رفتار آنهاست.
24برای مدّتی موفّق می‌شوند،
لیکن بزودی مثل علف، پژمرده می‌شوند
و مانند خوشه‌های گندم، قطع می‌گردند.
25چه کسی می‌تواند سخنان مرا تکذیب کند؟