1از این سبب دل من به لرزه می‌آید و بشدّت تکان می‌خورد.
2غرّش صدای خدا را بشنوید
و به زمزمه‌ای که از دهان او خارج می‌شود گوش بدهید.
3او برق را به سراسر آسمان می‌فرستد
و هر گوشهٔ زمین را روشن می‌کند.
4بعد غرّش صدای او همچون آواز با هیبت رعد به گوش می‌رسد
و با صدای او تیرهای برق پیاپی رها می‌شوند.
5به فرمان خدا کارهای عجیبی رخ می‌دهد
که عقل ما از درک آنها عاجز است.
6به برف امر می‌کند که بر زمین ببارد
و وقتی‌که بارش باران بر زمین شروع می‌شود،
7مردم دست از کار می‌کشند
و متوجّه قدرت او می‌شوند.
8حیوانات وحشی به بیشهٔ خود می‌شتابند و در آنجا پناه می‌برند.
9توفان از جنوب می‌آید
و باد سرد از شمال.
10خدا بر آب دریاهای وسیع می‌دمد
و آن را منجمد می‌سازد.
11ابرها را از رطوبت پُر می‌کند و برق خود را به وسیلهٔ آنها به هر سو می‌فرستد.
12به فرمان او به همه‌جا حرکت می‌کنند
و آنچه را که خدا اراده می‌فرماید، بجا می‌آورند.
13او باران را برای مجازات مردم،
یا به عنوان رحمت برای انسان
و آبیاری زمین می‌فرستد.
14لحظه‌ای صبر کن و گوش بده
و لحظه‌ای دربارهٔ کارهای عجیب خدا تأمل کن.
15آیا می‌دانی که خدا چگونه ارادهٔ خود را عملی می‌سازد
و برق را در بین ابرها تولید می‌کند؟
16آیا می‌دانی که چطور ابرها در هوا معلّق می‌مانند؟
اینها همه کارهای شگفت‌آور خدایی است که در دانش و حکمت کامل است.
17وقتی زمین در اثر باد جنوب داغ می‌شود
و لباسهایت از گرمی به تنت می‌چسبند،
18آیا می‌توانی خدا را کمک کنی که آسمان را گسترش بدهد
و آن را مثل آهن صیقل داده شده، سخت بگرداند؟
19به ما یاد بده که به او چه بگوییم،
زیرا فکر ما نارساست و نمی‌دانیم که چگونه با او صحبت کنیم.
20من جرأت آن را ندارم که با خدا حرف بزنم،
زیرا می‌ترسم که کشته شوم.
21همان‌طور که نمی‌توانیم در آسمان صاف و بی‌ابر،
به نور خورشید نگاه کنیم،
22همچنین نیز نمی‌توانیم به جلال با هیبت خدا،
که با شکوه تمام بر ما می‌درخشد، خیره شویم.
23خدای قادر مطلق آن‌قدر با عظمت است که ما حتّی نمی‌توانیم تصوّر کنیم.
او در قدرت و عدالت بزرگ است و نسبت به همه از روی انصاف رفتار می‌کند و بر کسی ظلم نمی‌کند.
24بنابراین همهٔ انسانها از او می‌ترسند
و او به کسانی‌که ادّعای حکمت می‌کنند، توجّهی ندارد.