در ستایش خالق
1ای خداوند، خدای من، تو چقدر بزرگ هستی!
تو با عظمت و جلال آراسته‌ای.
2خود را با نور پوشانیده
و آسمان را مانند خیمه‌ای گسترانیده‌ای.
3خانه‌ات را بر فراز آبها بنا نموده‌ای.
ابرها را ارابهٔ خود ساخته‌ای
و بر بالهای باد سوار شده‌ای.
4بادها پیام‌آوران تو
و شعله‌های آتش خادمان تو هستند.
5اساس زمین را چنان استوار کردی
که هرگز تکان نمی‌خورد.
6دریاها آن را مانند ردا دربر گرفت
و آب، کوهها را پوشانید.
7از توبیخ تو، آبها خروشیدند
و از شنیدن صدای فرمان تو، آنها گریختند.
8از روی کوهها به دشتها جاری شدند و دشتها را پُر کردند،
به جاهایی که برای آنها تعیین نموده بودی.
9برای آنها حدودی را معیّن کردی تا از آن نگذرند
و بار دیگر تمام روی زمین را نپوشانند.
10چشمهها را در وادیها
و رودخانهها را بین کوهها جاری ساختی.
11تا حیوانات وحشی از آنها بنوشند
و الاغهای وحشی، تشنگی خود را فرونشانند.
12پرندگان، بر شاخههای درختانِ نزدیک آنها آشیانه می‌سازند
و نغمهسرایی می‌کنند.
13از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی
و زمین را از نعماتت پُر می‌سازی.
14برای مصرف حیوانات علف را می‌رویانی
و برای انسانها نباتات را آفریدی
تا غذای خود را از آنها به دست آورند.
15تا برای شادی دل خود شراب،
و برای شادابی چهرهٔ‌شان روغن،
و جهت تقویت جسمانی خود، نان تهیّه کنند.
16سروهای لبنان که درختان خداوند هستند،
سیراب می‌شوند.
17پرندگان بر درختان سرو،
و لک‌لکها روی درختان صنوبر، آشیانه می‌سازند.
18کوهها پناهگاه بُزهای کوهی
و صخرهها لانهٔ گورکنهاست.
19مهتاب را جهت تعیین فصلها آفریدی
و آفتاب وقت غروب خود را می‌داند.
20شب را به وجود آوردی تا در تاریکی آن
حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون آیند.
21شیرهای جوان برای طعمهای که خدا برایشان فراهم کرده است،
غرّش می‌کنند.
22در وقت طلوع آفتاب، دوباره به بیشهٔ خود می‌روند
و استراحت می‌کنند.
23انسانها برای کسب و کار از خانههای خود بیرون می‌روند
و تا هنگام شب تلاش می‌کنند.
24خداوندا، کارهای تو چه بسیار است،
همهٔ آنها را با حکمت انجام داده‌ای،
زمین از مخلوقات تو پُر است.
25اقیانوسها بزرگ و وسیع هستند
و حیوانات بی‌شمار،
کوچک و بزرگ در آنها زندگی می‌کنند.
26کشتی‌ها بر روی آنها حركت می‌کنند
و هیولای دریایی در آنها بازی می‌کند.
27همهٔ آنها محتاج تو هستند،
تا روزیِ آنها را بدهی.
28هر آنچه تو به آنها می‌دهی، آنها جمع می‌نمایند.
تو برایشان غذا آماده می‌کنی و آنها را سیر می‌سازی.
29وقتی از آنها روی برمی‌گردانی، به وحشت می‌افتند
و هنگامی‌که جانشان را می‌گیری، می‌میرند
و به خاک برمی‌گردند زیرا که از آن ساخته شده‌اند.
30چون روح خود را می‌فرستی زنده می‌شوند
و زمین، زندگی تازه پیدا می‌کند.
31جلال خداوند جاودان باد.
خداوند از کارهای خود خشنود باشد.
32او به زمین می‌نگرد و زمین به لرزه می‌آید
و چون کوهها را لمس می‌کند، چون آتشفشان فَوَران می‌کنند.
33تا زنده‌ام سرود حمد خواهم سرایید،
و تا آخر عمر خود، خداوند را ستایش خواهم كرد.
34امیدوارم که دعا و مناجات من او را خشنود سازد،
زیرا او سرچشمهٔ سرور و شادی من است.
35گناهکاران از روی زمین محو شوند
و اثری از مردمان بدکار باقی نماند.
ای جان من خداوند را ستایش کن.
خداوند را سپاس باد.