سرود داوود، بندهٔ خداوند
شرارت انسان و رحمت خدا
1گناه در دل انسانهای شریر عمیقاً لانه کرده است.
آنها از خدا نمی‌ترسند.
2زیرا آنها دل خود را خوش می‌کنند
و فکر می‌کنند که خدا به گناه آنها پی نمی‌برد و آن را محکوم نمی‌کند.
3تمام سخنانشان حیله و فریب است.
کارهای نیک و عاقلانه را ترک نموده‌اند.
4شبها نیز در بستر خود دسیسه می‌چینند.
هیچ کار خوبی انجام نمی‌دهند
و از هیچ شرارتی روگردان نیستند.
5ای خداوند، محبّت پایدار تو همچون آسمانها نامحدود
و وفاداری تو فراتر از ابرهاست.
6نیکوکاری تو مانند کوههای سر به فلک کشیده
و عدالت تو همچون دریاها عمیق است،
ای خداوند، انسانها و حیوانات تحت مراقبت تو می‌باشند.
7محبّت پایدار تو ای خدا چقدر عالی است.
تمام انسانها در سایهٔ بالهای تو پناه می‌آورند.
8همه از خوان نعمت تو می‌خورند
و از چشمهٔ رحمت تو می‌نوشند.
9زیرا تو سرچشمهٔ زندگی هستی
و در پرتو نور تو ما روشنی را می‌بینیم.
10به آنهایی که تو را می‌شناسند رحمت فرما،
و آنانی را که پاكدل هستند نجات ده.
11مگذار که اشخاص مغرور بر من غالب گردند
و مردم شریر مرا فراری دهند.
12ببین! بدکاران طوری سقوط کرده‌اند،
که دیگر نمی‌توانند برخیزند.