آفریننده خدا که بود و او از کجا آمده ؟ ذات و شخصیت خدا چگونه است ؟

الوهیم: قدرتمند – الهی (پیدایش ۱:۱)
آدونای: خداوند – اشاره به رابطۀ بین سَروَر و خدمتگزار می کند (خروج ۱۰:۴–۱۳)
ال الیون: والاترین – قدرتمندترین (پیدایش ۲۰:۱۴)
ال روئی: شخص قادری که می بیند (پیدایش ۱۳:۱۶)
ال شدّای: خدای قادر مطلق (پیدایش ۱:۱۷)
ال اولام: خدای ابدی (اشعیا ۲۸:۴۰)
یهوه: خدای “من هستم”، خدای واجب الوجود و ابدی (خروج ۱۳:۳-۱۴)

خدا عادل است، یعنی نزد وی طرفداری نیست (تثنیه ۴:۳۲؛ مزمور ۳۰:۱۸). خدا، خدائی است قادر مطلق. این بدان معنی است که او قادر به انجام هر کاری است که او را خشنود نماید. باید توجه داشت که او کارهائی را انجام میدهد که با سایر خصوصیاتش در تناقض نبلشند (مکاشفه ۶:۱۹؛ ارمیا ۱۷:۳۲،۲۷). خدا ، خدائی است حاضر مطلق؛ بدین معنی که او همه جا حضور دارد. اما توجه داشته باشید که منظور این نیست که خدا همه چیز است! (مزمور ۷:۱۳۹-۱۳؛ ارمیا ۲۳:۲۳). خدا دانای مطلق است؛ او از همه چیز، اعم از گذشته، حال، و آینده آگاهی دارد. او می داند که در حال حاضر در فکر من و شما چه میگذرد. از آنجا که او از همه چیز خبر دارد، عدالت او منجر به داوری عادلانه ای میگردد. (مزمور ۱:۱۳۹-۵؛ امثال ۲۱:۵)

خدا، خدائی است فیاض (فیض بخش)؛ یعنی او نیکو، مهربان، رحیم، و با محبت است. همۀ این صفات بیانگر نیکوئی خدا میباشند. اگر خدا فیض بخش نبود، نمی توانستیم با او رابطه ای نزدیک داشته باشیم زیرا سایر صفات او ما را مُتهم به جدائی ابدی از او می کنند. ولی خدا را شکر که اینچنین نیست. او مایل است با ما رابطه ای مستقیم و شخصی ایجاد نماید. (خروج ۶:۳۴؛ مزمور ۱۹:۳۱؛ اول پطرس ۳:۱؛ یوحنا ۱۶:۳؛ ۳:۱۷)