امروزه در کلیساها در ارتباط با تعمید کودکان رسوم متفاوتی وجود دارد. در تاریخ کلیسا ما به مواردی برخورد می‌کنیم که اشاره به تعمید کودکان دارد. در کلیساهای اولیه تعمید کودکان امری رایج بوده است. اما پس از دوران اصلاحات در قرن شانزده، بعضی از کلیساها این امر را مطرح کردند که تنها اشخاص بالغ و نوجوان می‌توانند تعمید بگیرند و امروزه کلیساهای بسیاری بر اساس همین نظر عمل می‌کنند. ایماندارانی که مخالف تعمید کودکان هستند عنوان می‌کنند که در مورد تعمید کودکان در کتاب مقدس هیچ نمونه مشخصی ارائه نشده است. این گروه از ایمانداران بر این باور تکیه دارند که فقط اشخاصی قادر به گرفتن تعمید هستند که بتوان به ایشان تعلیم داد و و بتوانند با دهان خود اعتراف کنند که عیسی خداوند است. دیدگاه این مسیحیان بر این اساس قرار دارد که شخص ابتدا باید توبه کند و سپس تعمید بگیرد،آنها این تعمید را “تعمید ایمانداران” نامیده و می‌گویند این تنها تعمیدی است که در کتاب مقدس به آن اشاره شده است. بنا بر دیدگاه این مسیحیان، کودکان نه قادر به اعتراف هستند و نه می‌توانند توبه کنند و نه می‌توانند ایمان حقیقی داشته باشند، از اینرو تعمید گرفتن کودکان خردسال مغایر با معیارهای کتاب مقدس است. در اغلب کلیساها معمولا کودکان را از سن دوازده سالگی به بعد تعمید می‌دهند.
با وجود تمامی این موارد، بسیاری از کلیساها فرزندان والدین ایماندار را مدت زمانی پس از تولد تعمید می‌دهند. این مسیحیان عنوان می‌کنند که در کتاب مقدس هیچ مراسمی از تقدیم کودکان در کلیساهای اولیه ذکر نشده است. اما همچنین ذکر نیز نشده که فرزندان ایمانداران پس از بالغ شدن به گرفتن تعمید مبادرت کرده باشند. این گروه از مسیحیان به گرفتن تعمید تمامی اعضای چند خانواده در کتاب مقدس اشاره می‌کنند و می‌گویند به احتمال زیاد در این خانواده‌ها کودکانی نیز وجود داشته‌اند.
این گروه از مسیحیان بر این باورند که تعمید کودکان در عهد جدید همانند ختنه نوزادان پسر در عهد قدیم است که هم در مورد کودکان و هم در مورد افراد بالغی که به دین یهود می‌گرویدند به انجام می‌رسید. عیسی در مورد کودکان گفته است که “بگذارید که بچه‌های کوچک نزد من آیند… زیرا ملکوت خدا از امثال اینها است”. از اینرو این گروه از مسیحیان بر این باورند که فرمان عیسی در ارتباط با تعمید به اسم اب و ابن و روح القدس، نه تنها در مورد افراد بالغ صادق است بلکه شامل حال کودکان نیز می‌شود.
اکنون این سوال مطرح می‌شود که آیا اصولاً تعمید کودکان، با مفهوم تعمید همخوانی دارد؟
مسیحیانی که ایمان دارند که تعمید طریقی برای دریافت فیض خداوند است، معمولا کودکان را تعمید می‌دهند. برخی از این مسیحیان حتی بر این باورند که کودکان نیز می‌توانند ایمان داشته باشند. برخی دیگر از مسیحیان عقیده دارند که ایمان والدین کافی است که در واقع همگون با همان نظری است که یهودیان در مورد ختنه کودکان دارند. با وجود این، هنگامی که کودک تعمید گرفت و به شخصی بالغ تبدیل شد، برای اینکه نجات بیابد، باید به مسیح ایمان داشته باشد. کلیساهایی که معتقدند تعمید فقط یک نماد است، ممکن است کودکان را تعمید ندهند. اگر کلیساهایی بر این باور باشند که تعمید در عهد جدید جانشین ختنه کردن در عهد عتیق شده که نشانه‌ای از عهد خدا با قوم اسرائیل بود، چنین کلیساهایی معمولا کودکان را تعمید می‌دهند. اگر آنان بر این باور باشند که تعمید شهادت فرد بر ایمان خود در حضور دیگران و دنیا است، یا شخص باید بتواند با زبانش به مسیح اعتراف کند، آنگاه آنقدر صبر می‌کنند تا فرد به سنی و سالی برسد که بتواند ایمان خود را به عیسی اعتراف کند.
آنانی که با تعمید کودکان مخالف هستند می‌گویند در کل در هیچ جای کتاب مقدس نمی‌خوانیم که اطفال یا نوزادان تعمید گرفته باشند. تعمید همیشه پس از توبه و ایمان است، اما هیچگاه پس از تولد نیست. غیر ممکن است که نوزادان بتوانند ایمان بیاورند یا توبه کنند، و از این رو تعمید گرفتن کودکان نیز بی معناست. گذشته از این، کسانی که در بدو تولد تعمید داده می‌شوند ممکن است با رسیدن به سن بلوغ دچار ابهام و سر در گمی شوند، و تصور کنند از آن جا که در کودکی تعمید گرفته‌اند دیگر نیازی به توبه و تولد تازه ندارند. تعمید دادن نوزادان ممکن است باعث شود در آنها نوعی احساس امنیت کاذب در مورد نجات به وجود آید، امنیتی که مطابق کتاب مقدس نیست. اگر والدین می‌خواهند تولد نوزادشان با نوعی مراسم خاص همراه باشد، می‌توانند او را به جای تعمید دادن، در کلیسا به خداوند تقدیم نمایند و از خادمین کلیسا بخواهند تا برای نوزادشان دعا کند.
