-
آمرزش گناهان ( اشعیاء ۶:۵۵ و۷ ، اعمال ۳۸:۲ و ۱۹:۳ و ۴۳:۱۰ ، اول یوحنا ۸:۱ و ۹ )
گناهکاران مورد غضب خدا واقع شده ، محکوم به مرگ ابدی می باشند . لیکن عیسی مسیح گناهان ما را بر خود گرفت و جای ما مرد ، و هر کس به او ایمان آورد بخشیده خواهد شد . قربانی مسیح برای گناهان همه کفایت می کند ، و هر قدر گناهان شخص زیاد باشد خدا او را بخاطر مسیح به طور کامل خواهد بخشید ، چنانکه پدر « پسر گمشده » را بخشید . وقتی گناه شخصی بخشیده می شود ، چه بار سنگینی از دوش او برداشته می شود ! به خاطر بیاورید مسیحی در کتاب « سیاحت مسیحی » وقتی نزد صلیب مسیح رسید و بارش افتاد چقدر شاد و راحت شد .
-
صلح با خدا ( رومیان ۱:۵ ، ۲ قرنتیان ۱۸:۵ -۲۰)
گناهکار دشمن خداست و با خدا می جنگد ، ولی وقتی که تسلیم مسیح می شوند جنگ خاتمه می یابد و صلح بین او و خدا برقرار می شود و دشمن خدا دوست خدا می گردد. خدا میل دارد که جمیع مردم او را دوست بدارند، و رسولان خود را فرستاده است تا از مردم استدعا کند که با خدا مصالحه کنن. عیسی مسیح سرور صلح و سلم است، و انجیل پیغام صلح می باشد. تنها راه برای ایجاد صلح بر روی زمین این است که مردم اول با خدا صلح کنند.
-
پاک شدن از گناه ( مزمور ۵۱: ۲و۷، اشعیاء ۱: ۱۸، اعمال ۲۲: ۱۶، عبرانیان ۹: ۱۴، اول یوحنا ۱: ۷)
گناهکاری که به وسیله خدا آمرزیده شده مانند کسی است که سالهای دراز در زندان کثیفی محبوس بوده و بعد از بخشیده شدن آزاد شده بیرون می آید. درست است که آزاد می باشد ولی پاک نیست، زیرا آن لباس مندرس و کثیف زندان را هنوز بر تن دارد و محتاج استحمام و پوشیدن لباس تمیز می باشد. پس خدا با محبت بی کران خود نه تنها گناهکار را می بخشد بلکه وسیله ای برای پاک شدن او نیز فراهم می آورد. شخص گناهکار با داود دعا می کند، « مرا شستشو کن تا از برف سفید تر گردم». هرقدر دل گناهکار کثیف باشد وقتی که خود را به منجی تسلیم می کند تمام گناهان او شستشو خواهد شد و قلب او مانند برف سفید خواهد گشت و او به لباس پاک عدالت مسیح ملبس خواهد شد.
-
فتح بر گناه ( رومیان۶: ۶-۱۴، اول یوحنا ۳: ۶-۱۰)
نجات دهنده ما عیسی مسیح نه تنها ما گناهکاران را می بخشد و پاک می کند بلکه به ما قوت هم می دهد که شیطان را شکست داده از بدی دوری کنیم. کسی که ما را از بندگی شیطان آزاد کرد قادر و حاضر است که ما را حفظ کند تا دوباره به دست دشمن شریر خود نیفتم و هلاک نگردیم، به قول پولس، وقتی که به مسیح ایمان آوردیم و تعمید گرفتیم نسبت به گناه مردیم، و حالا با فرمانروای سابق خود یعنی گناه هیچ کاری نداریم، زیرا حالا از آن عیسی می باشیم و میل داریم فقط او را اطاعت کنیم. هرگاه در او بمانیم، او ما را از لغزش بازخواهد داشت، و ما را امداد خواهد کرد تا بیشتر شیطان را رد کنیم و در پاکی و قدوسیت زیست نمائیم.
-
تولد تازه ( یوحنا ۳: ۳-۵، ۲ قرنتیان ۵: ۱۷)
کسی که شیطان را اطاعت می کند فرزند شیطان است (یوحنا ۸: ۴۴)، ولی هرگاه توبه کند و به مسیح ایمان آورد تولد تازه می یابد و فطرت بدی که از شیطان دارد به فطرت تازه و مقدسی که از خداست مبدل می شود. انسان وموجود جسمانی و نفسانی است، لیکن به وسیله ایمان به مسیح انسان روحانی و شریک در ملکوت خدا می شود، و تمام افکار و آرزوها و طرز زندگی و حتی قیافه و طرز تکلم و بیان او دگرگون می گردد. وقتی عیسی مسیح به نیقودیموس، آن معلم عالم یهودیان، فرمود که تولد تازه برای همه لازم است، نیقودیموس تعجب کرد و از مسیح سوال کرد که چگونه ممکن است شخصی بد به شخصی خوب مبدل شود، ولی آن خدائی که ما را آفرید قادر است ما را از نو خلق کند، و حاضر است به هر کسی که به عیسی مسیح ایمان می آورد تولد تازه دهد.
-
فرزندی خدا ( یوحنا ۱۲:۱ و۱۳ ، اول یوحنا ۲:۳ ، رومیان ۱۶:۸ )
ولی وقتی کسی به وسیله ایمان به مسیح تولد تازه می یابد آن شخص فرزند خدا می شود . این چه فرصت و افتخار بزرگی است که فرزند شیطان پسر خدا شود ! هیچکس بنفسه به قدری خوب نیست که لایق این مقام باشد ، و کسی نمی تواند با کوشش خود به این مقام عالی برسد ، ولی خدا در فیض و محبت عظیم خود به تمام کسانی که به پسر او عیسی مسیح ایمان می آورند قدرت می دهد تا فرزندان خدا و هم ارث با مسیح گردند . عده ای از مردم فکر می کنند که خدا ارباب آنهاست و خود را بندگان خدا می دانند و می ترسند به او نزدیک شوند ، ولی عیسی مسیح به شاگردانش مژده داد که آنها می توانند خدا را پدر بخوانند ، و بدون ترس نزد او آمده هر چه لازم دارند از او بخواهند ، زیرا خدا آنها را دوست دارد و از هر پدر جسمانی مایل تر است که بخشش های خود را به فرزندان خود عطا نماید .
-
عطای روح القدس ( اعمال ۳۸:۲ و ۳۲:۵ ، رومیان ۵:۵ و ۸:۸ و ۹ ، اول قرنتیان ۱۶:۳ )
بهترین عطایایی که خدا به فرزندان خود می دهد روح القدس است . در زمان قدیم روح به انبیا و مقدسین عطا می شد تا آنان را در خدمت خدا تقویت کند ، ولی از روز پنطیکاست به بعد این بخشش نه تنها به رسولان مسیح و کشیشان و پیشوایان کلیسا داده شده است بلکه به هر ایمانداری که حاضر است قبول کند داده می شود . روح القدس با خدا یکی است ، پس وقتی که خدا روح خود را به فرزندان خود می بخشد حقیقتاً خود را به آنها می دهد . آیا ممکن است که خدا بیش از این برای انسان کار بکند ، یعنی می تواند محبت بیشتری بکند از اینکه خود آمده در قلب انسان ساکن شود ؟ مسلم است امکان ندارد که انسان خدا شود ، لیکن وقتی که به عیسی مسیح ایمان می آوریم ، هیکل و مسکن خدا می شویم ، و چونکه او قدوس است ما نیز مقدس می شویم.
-
ثمره روح ( غلاطیان ۱۶:۵ -۲۴ )
وقتی که شیطان در قلب انسان ساکن است هرگونه خیالات و آرزوهای بد را در آنجا ایجاد می کند، و میوه آن درخت جهنمی که می کارد واقعا تلخ است، ولی هرگاه کسی به مسیح ایمان آورد و روح القدس را بیابد، آن روح پاک میوه آسمانی را در قلب او تولید می کند. پولس در رساله ای برای مسیحیان غلاطیه نوشت این این ثمره نه گانه ای را که روح در قلوب ایمان داران ایجاد می کند ذکر می نماید، یعنی « محبت، خوشی، سلامت، حلم، مهربانی، نیکوئی، ایمان، تواضع و پرهیزگاری». هر کس حقیقتاً به مسیح ایمان دارد که صفات روحانی را بیشتر در زندگی خود دارا خواهد بود، ولی کسی که فاقد ثمره روح می باشد احتمال دارد ایمان دار نبوده و نجات نیافته باشد، زیرا چنانکه عیسی مسیح فرمود، درخت از میوه اش شناخته می شود و هر درختی که میوه نیکو نیاورد بریده و در آتش افکنده خواهد شد.( متی ۷: ۱۷-۲۰)
-
شهادت به مسیح ( رومیان ۸: ۲۹، اول یوحنا ۳: ۲)
خدا در ابتدا انسان را به صورت خود آفرید، لیکن گناه ان صورت آسمانی را تباه کرد و انسان به صورت شیطان در آمد. پس وقتی که انسان توبه می کند و به مسیح ایمان می آورد، به چه کسی شباهت خواهد داشت، کتاب مقدس به ما خبر می دهد که اراده خدا است که همه ایمان داران به صورت مسیح متشکل شده مانند او گردند، زیرا مسیح پسر حقیقی خدا و صورت کامل پدرش می باشد و هر کدام از فرزندان خدا بالاخره پاک و مانند او خواهند شد. هرقدر بیشتر به مسیح نزدیک شویم بیشتر به او شباهت خواهیم داشت.
-
نجات ( متی۱: ۲۱، اعمال ۴: ۱۲ و ۱۶: ۳۰و ۳۱، اول پطرس ۱: ۹، رومیان ۱۳: ۱۱)
غالباً می گوئیم که نتیجه ایمان آوردن به مسیح نجات است، و حقیقتاً این عبارت شامل جمیع برکات و نعماتی است که به وسیله مسیح به ما می رسد. خدا بنی اسرائیل را با رهانیدن آنها به وسیله موسی از بندگی فرعون و داخل کردنشان به وسیله یوشع به زمین موعود نجات بخشید ولی این امر مثلی است برای نجات ما به وسیله مسیح که ما را از شیطان و گناه رهائی داد و بالاخره ما را به ملکوت آسمانی خدا، یعنی جائی که گناه و غم و درد و مرگ وجود ندارد، داخل خواهد کرد. به مجرد اینکه شخص به مسیح ایمان آورد می تواند بگوید « من نجات یافتم» لیکن نجات او هنوز کامل نیست و باید دائماً دعا کند و انتظار بکشد برای آن نجات کاملی که در موقع برگشتن پر جلال مسیح به او داده خواهد شد ( فیلیپان ۳: ۲۰ و ۲۱)، به اطمینان اینکه منجی ما کاری را که در حق ما شروع کرده است کاملا به اتمام خواهد رسانید.
-
حیات جاودانی (یوحنا ۳: ۱۶ و ۶: ۴۷ و ۱۷: ۲ و ۳ و ۲۰: ۳۱)
وقتی که مسیح شخص گناهکار را از مرگ ابدی که نتیجه گناه اوست نجات می دهد، حیات جاودانی به او بخشیده می شود. مقصود از حیات جاودانی نه تنها زندگی است که هیچ وقت تمام نمی شود، بلکه آن حیات کاملی است که عبارت از شناختن خدای پدر و عیسی مسیح پسر خدا می باشد. به مجرد اینکه شخص ایمان می آورد و در مسیح که تاک حقیقی است پیوند می شود دارای حیات جاودانی می گردد و با وجود اینکه هنوز بر روی زمین زیست می کند یک زندگی آسمانی را دارا می گردد و هرگاه از این دنیا برود حیات کامل و بی انتها را در آسمان با خدا خواهد داشت. همه مردم باید بمیرند و همه از مرگ می ترسند. ادیان و مرامهای مختلف این جهان نمی توانند امید کاملی برای حیات بعد از مرگ به کسی بدهند، لیکن عیسی مسیح به وسیله قیامش بر مرگ غلبه یافت و حیات جاودانی به جمیع کسانی که به او ایمان دارند عطا کرد و همین امید قطعی برای جاودانی بسیاری از اشخاصی را که از مرگ می ترسند وادار به قبول مسیحیت کرده است.
-
جفا و زحمات (متی ۱۰: ۳۴-۳۹، اعمال ۱۴: ۲۲، رومیان ۸: ۱۷و ۱۸، اول پطرس ۴: ۱۲و ۱۳)
عیسی مسیح به شاگردانش فرمود که تنها را برای تحصیل حیات و نجات، برداشتن صلیب و شرکت در زحمات اوست. او مکرر به آنها خبر داد که مردم بر آنها جفا خواهند نمود و بعضی از آنها را به خاطر او خواهند کشت و تاریخ کلیسا گواه است که این پیشگوئی به وقوع پیوست و عده زیادی از مسیحیان به خاطر خداوند خود زحمت کشیده کشته شدند. ما در دنیائی زندگی می کنیم که در آن بسیاری از مردم دشمن مسیح می باشند و واضح است که دشمنان او با ما نیز دشمنی خواهند کرد. پس هرکس که به مسیح ایمان دارد و طالب همه نعمات بزرگی است که در این فصل بیان شده، باید حاضر باشد که صلیب خود را برداشته با مسیح زحمت کشد؛ زیرا اگر با او زحمت نکشیم نمی توانیم با او سلطنت کنیم. لیکن شادی و جلال زندگی در آسمان با مسیح به قدری عظیم خواهد بود که آن زحماتی که بر روی زمین به خاطر مسیح متحمل می شویم در برابر آن ناچیز خواهد بود. پس هرگاه این افتخار به ما داده شده که به خاطر منجی خودمان گه جان خویش را در راه ما داد قدری زحمت بکشیم، مانند رسولان شادی نمائیم (اعمال ۵: ۴۰ و ۴۱)
