کتاب مقدس به مسیحیان فرمان نمی دهد که روزه بگیرند. خدا برای مسیحی بودن روزه را بعنوان یک شرط فرمان نمی دهد. درعین حال، کتاب مقدس روزه را بعنوان چیز خوب و مفیدی معرفی می کند. درکتاب اعمال رسولان نوشته شده است که ایمانداران قبل از هر تصمیم مهمی، روزه می گرفتند (اعمال رسولان ۱۳: ۴ ، ۱۴ : ۲۳). روزه و دعا اغلب با هم می آیند (لوقا ۲ : ۳۷ ، ۵ : ۳۳). اغلب مواقع، تمرکز روزه بر این است که چیزی خورده نشود. در حالیکه، هدف روزه باید این باشد که چشم خود را از دنیا برداشته و کاملا بر خدا بگذاریم. روزه راهی است که به خدا و خودمان نشان می دهیم که ما درباره رابطه مان با او جدی هستیم. روزه به ما کمک می کند که دید جدیدی داشته باشیم و اتکایمان به خدا را تجدید کنیم.
اگر چه روزه در کلام خدا تقریبا همیشه اجتناب کردن از خوردن غذاست، اما راههای دیگری هم برای روزه وجود دارند. هر چیزی را که بطور موقت کنار بگذاریم تا تمرکز و توجهمان روی خدا باشد روزه بحساب می آید (۱ قرنتیان ۷ : ۱-۵). روزه باید محدود به یک مدت زمان باشد، بخصوص وقتی مربوط به نخوردن غذاست. غذا نخوردن بمدت طولانی ممکن است به سلامتی شخص صدمه بزند. روزه نباید “یک راه برای رژیم غذایی” تلقی شود. هدف روزه کتاب مقدسی لاغر شدن نیست، بلکه برقراری رابطه عمیق با خداست. هر کسی می تواند روزه بگیرد، در حالیکه بعضی ممکن است نتوانند از غذا روزه بگیرند ( مثلا مرض قندیها یا دیابتیک ها)، اما هر کسی می تواند بطور موقت چیزی را کنار بگذارد تا به خدا نزدیک شود.
با برداشتن چشمانمان از چیزهای این دنیا، بهتر می توانیم توجهمان را به خدا بدهیم. روزه این نیست که خدا را مجبور کنیم چیزی را که می خواهیم به ما بدهد. روزه ما را عوض می کند، نه خدا را. روزه این هم نیست که خود را روحانی تر از دیگران نشان بدهیم. روزه باید در روح فروتنی و روحیه شاد انجام شود. متی ۶ : ۱۶-۱۸ می گوید “اما چون روزه دارید مانند ریاکاران ترشرو مباشید زیرا که صورت خویشرا تغییر می دهند تا در نظر مردم روزه دار نمایند. هر آینه بشما می گویم اجر خود را یافته اند. لیکن تو چون روزه داری سر خود را تدهین کن و روی خود را بشوی تا در نظر مردم روزه دار ننمایی بلکه در حضور پدرت که در نهان است و پدر نهان بین تو ترا آشکارا جزا خواهد داد.”
منبع: gotquestions
