آخرین وعده های خدا به ابراهیم این بود که از طریق او جمیع امتهای جهان را برکت دهد. اما به منظور آنکه ابراهیم برای دیگران برکت باشد، باید ابتدا خودش از خدا برکت می یافت. دقیقا همین هم شد. وقتی با گذشت زمان، آن وعده مکشوف گردید، خدا به ابراهیم فرمود که «خدای ایشان» خواهد بود (پیدایش۱۷: ۷-۸). این وعده که خدا، خدای ایشان می گشت، یک موضوع سطحی نبود. خدا با این کلام در حقیقت وعده می داد که همان برکتی را که به آدم و حوا داد، به ابراهیم و نسلش می بخشید: خدا با آنها می زیست. او خدای ایشان بود، و آنها قوم او. اما این پرسش مطرح می شود: چه عاملی ابراهیم و ّذریتش را محفوظ نگاه می داشت تا همان خرابکاری آدم و حوا را به بار نیاورند؟ خدا چگونه میتوانست تضمین نماید که آنها نیز عهدشکنی نکنند؟ در پیدایش فصل ۱۵ به پاسخی حیرت انگیز می رسیم. حدود یک سال پیش از تولد اسحاق، خدا به نزد ابراهیم آمد و به او رویایی عجیب داد. خدا از او خواست تا چندین حیوان را قربانی نماید، و لاشه های آنها را از میان دو پاره کند. سپس خدا در رویا به ابراهیم ظاهر گشت، و به صورت آتش دانی پردود و مشعلی فروزان، از میان پاره های حیوانات عبور نمود. اگرچه امروزه این صحنۀ عجیب و غریب برای بسیاری قابل درک نیست؛ اما در روزگاران قدیم، معنای آن روشن بود. در آن روزگار، وقتی دو نفر با هم عهد و پیمان می بستند، معمولا حیوانات را قربانی می کردند و لاشه هایشان را قسمت می نمودند، همانطور که ابراهیم چنین کرد. سپس به همراه هم از میان لاشۀ حیوانات عبور می کردند؛ و به این شکل، به یکدیگر چنین می گفتند: «اگر عهدشکنی کنم، باشد که به سرنوشت این حیوانات دچار گردم.» ولی در رویای پیدایش فصل ۱۵، فقط خدا از میان لاشۀ حیوانات عبور نمود. خدا با این عمل، خود را مقید می ساخت که از جانب هر دو طرف، عهد را نگاه دارد! او نه تنها متعهد می گشت که خودش به وعده ها وفا کند، این را نیز متعهد می شد که اگر ابراهیم به عهدش وفادار نماند، باز هم او؛ یعنی خدا عواقب آن عهدشکنی را به عهده گیرد! خدا خود را هم به وعده های پیدایش ۱۲: ۲-۳ موظف می نمود، و هم متعهد می شد جمیع امتهای جهان را برکت بخشد. در آن صحنۀ حیرت انگیز، خدا تقدیر خود را با تقدیر ذریت ابراهیمِ گره زد!
منبع: از کتاب شرح کتاب مقدس در ۱۶ آیه
نویسنده: کریس بورونو
