الوهیم Elohim
لغت فوق به معنای مقتدر و اقتدار کامل می‌باشد.
واژه اِلوهیم، جمع کلمه اِل می‌باشد و در زبان سامی این کلمه به معنای فرا توانایی و فرا قدرت بوده و استفاده آن به صورت جمع نشانه برتری کامل و والامقام بودن را داشته است. در زبان عبری نامی رایج برای خداوند بوده است. اِلوهیم برای اولین بار در آیه یک کتاب پیدایش به چشم می‌خورد و در ترجمه های فارسی از کلمه «خدا» استفاده شده است. انسانها به عنوان فرزندان خداوند و داوران ( قضات )، نیز اِلوهیم نامیده شده‌اند. اِلوهیم برای خدایان قبایل بت پرست نیز بکار رفته است. اِلوهیم به دفعات در کتاب مقدس آمده، و تنها در کتاب پیداش بیش از دویست بار و در کتاب ایوب بیش از چهل بار دیده می‌شود. در نبوت اشعیا، کلمه اِلوهیم برای عیسای مسیح نیز بکار رفته است.
توضیحات:
از واژه اِلوهیم در ترجمه های کتاب مقدس بصورت مستقیم استفاده نشده و در ترجمه از کلمات خدا و خداوند و برای بتها از کلمه خدایان استفاده گردیده است.
منابع کتاب مقدس: پیدایش باب ۱ و ۳ – مزامیر باب ۸۲ و ۹۶ – خروج باب ۲۲ – داوران باب ۵ – سموئیل اول باب ۲۸ – تثنیه باب ۴ – اشعیا باب ۴۰ – ارمیا باب ۱۰
پیدایش باب ۱ آیه ۱
۱ در ابتدا، خدا آسمانها و زمین را آفرید.
پیدایش باب ۳ آیه ۵
۵ بلکه خدا می‌داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نیک و بد خواهید بود.»
مزامیر باب ۸۲ آیه ۱
۱ خدا در جماعت خدا ایستاده است، در میان خدایان داوری می‌کند:
مزامیر باب ۸۲ آیه ۶
۶ من گفتم که شما خدایانید و جمیع شما فرزندان حضرت اعلی.
خروج باب ۲۲ آیه ۸ تا ۹
۸ و اگر دزد گرفته نشود، آنگاه صاحب خانه را به حضور حکام بیاورند، تا حکم شود که آیا دست خود را بر اموال همسایه خویش دراز کرده است یا نه. ۹ در هر خیانتی از گاو و الاغ و گوسفند و رخت و هر چیزِ گم شده، که کسی بر آن ادعا کند، امر هر دو به حضور خدا برده شود، و بر گناه هر کدام که خدا حکم کند، دو چندان به همسایه خود رد نماید.
