در میان انبیای مشهور در کتاب مقدس، اشعیا، پادشاه انبیا می‌باشد. تمامی نگارشهای او از ادبیات عمیق و ژرفی برخوردار است و یکی از بزرگترین زمینه هایی که در تمامی نوشتجات او به چشم می‌خورد، رستگاری به واسطه ایمان است. اشعیا، پولس عهد قدیم است.
در زبان عبری او yesha و در زبان لاتین Esaias یا Isaias نامیده می‌شود. مفهوم و معنای نام او «رستگاری خداوند» نمادی از پیام او می‌باشد.
اشعیا پسر آموص و یکی از انبیای عهد عتیق است (اشعیا ۱: ۱؛ ۲: ۱). به نظر می‌آید که او به خانواده‌ای تعلق داشته است که می‌توانستند به آسانی به پادشاه دسترسی داشته باشند (اشعیا ۷: ۳)، و همچنین دارای رابطه صمیمی و نزدیک با کاهن بوده‌اند (اشعیا ۸: ۲). بر اساس روایت، اشعیا را پسر دایی عزّیا پادشاه می‌دانند. وی در دوران پادشاهی عزّیا و یوتام و آحاز و حزقیا بر یهودا، زندگی می‌کرد و ساکن اورشلیم بوده است. نام همسر اشعیا، نبیه بود (اشعیا ۸: ۳)، این نام شاید به خاطر اینکه نبوت می‌کرده یا همسر یک نبی بوده است، نبیه نامیده می‌شده است. وی دارای دو پسر با نامهای نمادین، بنام مَهیر شَلال حاش بَز و شآریاشوب بود.
شروع نبوت او با مرگ عزیا در حدود سال ۷۴۰ قبل از میلاد شروع گردید و او در زمان محاصره اورشلیم توسط سنخاریب در سال ۷۰۱ قبل از میلاد نیز می‌زیسته است، پس حداقل دوران نبوت اشعیا در حدود ۳۹ سال می‌باشد.
در مورد مرگ وی هیچ اشاره‌ای در کتاب مقدس نشده ولی گفته می‌شود در زمان پادشاهی منسی کشته شد. وی یکی از بزرگترین انبیای عهد عتیق است که به نبی بشارت و شاهزاده انبیای عهد عتیق شهرت یافته است.
