کتاب مقدس هیچ تعلیم خاصی مبنی بر اینکه آیا حیوانات دارای “روح” هستند و یا اینکه به بهشت میروند، ندارد. با این وجود، استفاده از چند اصول کلی کتاب مقدسی میتواند تا حدودی موضوع را روشن تر کند.
کتاب مقدس روشن کرده است که در انسان (پیدایش ۲: ۷) و در حیوانات (پیدایش ۱: ۳۰ ؛ ۶: ۱۷ ؛ ۷: ۱۵ و۲۲ ) روح حیات دمیده شده است. مهمترین تفاوت بین انسان و حیوان در این است که انسان به صورت خداوند و در شباهت او آفریده شده است (پیدایش ۱: ۲۶- ۲۷). اما حیوانات به صورت خدا خلق نشده اند. آفریده شدن به صورت خدا به این معناست که بشر مثل خداوند است، یعنی مانند خدا یک موجود روحانی بوده، دارای فکر، احساسات و اراده میباشد؛ او صاحب صورت و منظری است که بعد از مرگ هم ادامه خواهد داشت. به همین خاطر اگرهم حیوانات دارای روح یا جنبه ای معنوی باشند، “کیفیت” آن متفاوت و ناچیز است. احتمالاً این تفاوت به این معناست که روح آنان بعد از مرگ باقی نخواهد ماند.
مسئله دیگری که در این خصوص مورد توجه قرار میگیرد این است که خداوند حیوانات را به عنوان بخشی از فرایند آفرینش خلق نمود. خداوند حیوانات زمین را آفرید و دید که نیکوست (پیدایش ۱: ۲۵). و دلیلی وجود ندارد که حیوانات نتوانند در زمین جدید حضور داشته باشند (مکاشفه ۲۱: ۱). پس به طور قطع حیوانات در جشن هزار ساله ملکوت خواهند بود (اشعیا ۱۱: ۶ ؛ ۶۵: ۲۵). اما غیر ممکن است که دقیقاً بگوییم این حیوانات همان حیوانات اهلی ما برروی زمین هستند . میدانیم که خداوند عادل است. بنابراین زمانیکه به بهشت برویم، با تصمیم او در این مورد، هر چه که باشد، موافقت کامل خواهیم داشت.
منبع: www.gotquestions.org
