مزمور ۱۴:۱۹ بیان می کند که “سخنان دهانم و تفکر (مدیتیشن) دلم در نظرت پذیرفته آید، ای خداوند، که صخره من و رهانندۀ من هستی!” مدیتشین مسیحی به چه معناست، و مسیحیان چگونه باید تفکر (مدیتیشن) کنند؟ متاسفانه، واژه “مدیتیشن”، مفهوم چیزی عرفانی و مرموز را در ذهن تداعی می کند. از نظر برخی، مدیتیشن به معنای خالی کردن ذهن و نشستن در حالتی غیر معمول است. مدیتیشن برای برخی دیگر، به معنای ارتباط برقرار کردن با عالمِ روحِ پیرامون ماست. چنین مفاهیمی قطعاً مدیتیشن مسیحی را توصیف نمی کنند.
مدیتیشن مسیحی هیچ ارتباطی با رسومات عرفان گرایی شرقی ندارد. چنین رسوماتی شامل قرائت الهی ، مدیتیشن متعالی، و فرمهای گوناگون دعای تعمق می شود. چنین رسوماتی در اساسشان، یک پیش فرض خطرناکی دارند که ما لازم است “صدای خدا” را نه از طریق کلامش، بلکه از طریق مکاشفه شخصی بواسطه مدیتیشن بشنویم. برخی از کلیساها پر است از اشخاصی که فکر می کنند “کلامی از خداوند” می شنوند، اما اغلب با یکدیگر تناقض دارد و منجر به تفرقه های بی پایان در بدن مسیح می شود. مسیحیان نباید کلام خدا را ترک کنند، کلامی که “الهام خداست و برای تعلیم و تأدیب و اصلاح و تربیت در پارسایی سودمند است، تا مرد خدا بهکمال برای هر کار نیکو تجهیز گردد” (دوم تیموتائوس ۱۶:۳-۱۷). اگر کتاب مقدس کفایت می کند که ما را تماماً برای هر کار نیکو مجهز کند، چطور می توانیم فکر کنیم که نیاز به یک تجربه مرموز و عرفانی، مازاد بر کلام خدا یا به جای آن داریم؟
مدیتیشن مسیحی تنها باید بر کلام خدا باشد و آنچه که کلام خدا درباره او آشکار می کند. داوود همین برداشت را نسبت به مدیتیشن داشت و توصیفی که از شخص “مبارک” می کند اینگونه است که “رغبتش در شریعت خداوند باشد و شبانهروز در شریعت او تأمل (مدیتیشن) کند” (مزمور ۲:۱). مدیتشین حقیقی مسیحی یک پروسه تفکر فعال است که ما فکرمان را به مطالعه کلام، دعا روی کلام خدا می دهیم و از خدا می خواهیم که توسط روح، به ما فهم بدهد، همان روحی که وعده داده شده که ما را به “جمیع راستی” هدایت می کند (یوحنا ۱۳:۱۶). آنگاه ما این حقیقت را به کار می بندیم، خودمان را به کلام خدا به عنوان قاعده ای برای زندگی و عمل در فعالیتهای روزانه مان متعهد می کنیم. این موجب رشد روحانی و بلوغ در امور الهی می شود چرا که روح القدس به ما تعلیم می دهد.