“ای خداوند، مستحقی که جلال و اکرام و قوت را بیابی” (١١:۴ مکاشفه)
پرستش، نبض زندگی مسیحی است چرا که هر فرد مسیحی آفریده شده تا پرستش کند. گناه موجب ویرانی پرستش گردید زیرا گناه سبب شد که بشر از خدایش جدا گردد و ارتباطش با او قطع شود. اما فدیه الهی به،واسطه مسیح، پرستش واقعی را بار دیگر برقرار داشت.به واسطه عهد نوین در خون مسیح است که گناهکاران میتوانند بار دیگر با حمد به صحنهای خداوند داخل شوند.
رسالت کلیسا این است که پرستش راستین را بر روی زمین برقرار سازد. آن گاه که شعله های پرستش با حرارت شایستگیِ راستین الهی زبانه میکشد، شهادت کلیسا به عمق تاریکی نفوذ
میکند، حتی در دورافتاده ترین نقاط زمین.
پرستش طعمی است از آسمان، زیرا یوحنای رسول چون چشم به آسمان بر افراشت، تودهای عظیم از مردمان از هر ملت را دید که در ستایش خدا میسراییدند (مکاشفه ٧:٩-١٢ .)
در آسمان، همگان خدا را پرستش خواهند کردو بدینسان شهادت خواهند داد که پرستش نشان فرا
رسیدن فرمانروایی اوست. لذا پرستش وظیفه هر مسیحی است، چرا که ایمانداران به هنگام پرستش است که این امید خود را ابراز میدارند که خدا فرمانروایی خواهد کرد و هر ناعدالتی به حضور تخت سلطنت او آورده خواهد شد.
بنابراین، پرستش همانا واکنش مثبت
ایمانداران به خدا و به کاری است که او برای ایشان انجام داده است.
پرستش کتاب مقدسی این نیست که شخص خدا را بپرستد تا از طریق آن چیزی دریافت دارد، بلکه به این سبب است که فقط خدا سزاوارپرستش میباشد.جلسات پرستشی ما باید باعث خشنودی خدا گردد. کتاب مقدس بارها در خصوص پرستش نادرست هشدار داده است و این امر ما را تشویق میکند تا توجهی جدی به درک موضوع پرستش از دیدگاه کتاب مقدس داشته باشیم.
