جواب: اولین رویداد سخن گفتن به زبان ها در روز پنطیکاست بوقوع پیوست که در کتاب اعمال رسولان فصل ۲ آیه های ۱ تا ۴ بیان شده است. رسولان به میان مردم رفته و خبر خوش انجیل را به زبان خود آنها با آنان در میان گذاشتد. “ما می‌شنویم که این اشخاص به زبان خود ما از اعمال عجیب خدا سخن می‌گویند” (اعمال رسولان فصل ۲ آیه ۱۱). ترجمۀ یونانی و تحت اللفظی “زبانها ” به معنی گویش های مختلف می باشد. بنابراین هدیه سخن گفتن به زبانها یعنی صحبت کردن به زبانی که شخص آن زبان را بلد نیست، و به جهت خدمت به کسانی که آن زبان را صحبت می کنند، عطا شده است. در اول قرنتیان فصل های ۱۲ تا ۱۴، پولس درباره هدایای معجزه آسا، چنین می گوید: “ای برادران عزیز، حتی اگر خود من نزد شما بیایم و با شما به زبانها سخن گویم، چه نفعی به شما خواهم رساند؟ اما اگر بیایم و حقایق عمیق کلام خدا را برایتان بیان کنم، و یا آنچه را که او بر من آشکار ساخته و آنچه را که آموخته‌ام بازگو نمایم، و یا پیغامی از جانب او برایتان بیاورم، در اینصورت به شما نفع رسانده‌ام” (اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۶). طبق نظر پولس رسول و مطابق با آنگونه که اعمال رسولان “زبانها” را توصیف می کند، تکلم به زبانها، زمانی با ارزش است که شخص پیغام خدا را به زبان خود بشنود. در غیر اینصورت، بی فایده است و باید ترجمه و تفسیر شود.
کسی که هدیه ترجمه زبانها را داشت (اول قرنتیان فصل ۱۲ آیه ۳۰)، حتی اگر نمی دانست که گوینده با چه زبانی صحبت می کرد، می توانست بفهمد که او چه می گوید. و در نتیجه پیغام گفته شده را برای سایرین بازگو میکرد تا آنها نیز پیغام را درک نمایند. اگر کسی هدیه سخن گفتن به زبانها را دارد، باید دعا کند تا خدا به او عطای ترجمۀ این زبانها را نیز بدهد.” (اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۱۳). برخورد پولس در رابطه با زبان هایی که ترجمه نمی شد خیلی جدی بود: “اما وقتی با دیگران خدا را عبادت می‌کنم، ترجیح می‌دهم پنج کلمه به زبانی سخن بگویم که همه بفهمند و استفاده کنند، تا اینکه هزاران کلمه به زبانهای غیر تکلم کنم که کسی نمی‌فهمد.” (اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۱۹)
آیا خدا امروز نیز هدیه سخن گفتن به زبان ها را عطا می کند؟ اول قرنتیان فصل ۱۳ آیه ۸ به پایان یافتن اعطای این هدیه معنوی اشاره میکند، اگر چه، این پایان یافتن را با عنوان “کامل شدن” مرتبط می سازد (اول قرنتیان فصل ۱۳ آیه ۱۰). بعضی ها به تفاوت گرامری بین افعال “در حال پایان یافتن” و “پایان یافته” اشاره می کنند و از آن به عنوان نشانه ای یاد می کنند که پایان یافتن این هدیه با “کامل شدن” همزمان است. ولی بهر حال این موضع بطور دقیق در متن، مشخص نشده است. بعضی ها نیز به متونی چون اشعیا فصل ۲۸ آیه ۱۱ و یوئیل فصل ۲ آیه های ۲۸ تا ۲۹ اشاره کرده معتقدند که سخن گفتن به زبانها نشانه و گواه آمدن داوری خداوند است. اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۲۲ سخن گفتن به زبانها را نشانه ای برای بی ایمانان، توصیف میکند. مطابق این بحث، هدیه سخن گفتن به زبانها چون هشداری به یهودیان بود مبنی بر اینکه خدا بزودی آنها را به دلیل نپذیرفتن عیسی مسیح، داوری خواهد نمود. بنابراین وقتی خداوند حقیقتاً اسراییل را داوری (تخریب اورشلیم بوسیله رومی ها در سال ۷۰ میلادی) نمود، دیگر هدیه سخن گفتن به زبان ها لازم نبود چون هدف و مقصود آن به انجام رسیده بود. شاید این دیدگاه درست باشد اما با این وجود به وقوع رسیدن هدف اولیه، لزوماً نمی تواند به منزلۀ پایان آن باشد. کتاب مقدس بطور قطعی نمی گوید که هدیه سخن گفتن به زبانها به پایان رسیده است.
در ضمن، اگر هدیه سخن گفتن به زبانها در کلیسای امروزی فعال بود، باید مطابق با معیار کلام خدا به انجام میرسید. باید با زبانی حقیقی و قابل فهم بیان شود (اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۱۰). هدف آن باید انتقال کلام خدا به شخصی که به زبان متفاوتی صحبت میکند، باشد (اعمال فصل ۲ آیه های ۶ تا ۱۲). باید با دستورالعملی که خدا توسط پولس رسول فرمود، مطابقت داشته باشد. “اگر کسانی می‌خواهند به زبانهای غیر حرف بزنند، تعدادشان نباید بیش از دو یا سه نفر باشد، آن هم به نوبت. یک نفر نیز باید این زبانها را ترجمه کند. اما اگر کسی نباشد که ترجمه کند، ایشان باید در سکوت با خود و با خدا به زبانهای غیر سخن گویند، نه در حضور همه و با صدای بلند.” (اول قرنتیان فصل ۱۴ فصل های ۲۷ تا ۲۸). همچنین باید با اول قرنتیان فصل ۱۴ آیه ۳۳ نیز مطابقت کند: “خدا هرج و مرج را دوست ندارد، بلکه هماهنگی و نظم و ترتیب را”.
بطور قطع، خدا میتواند توانایی سخن گفتن به زبانهای دیگر را بدهد، تا ما بتوانیم با اشخاص دیگر به زبان خود آنها ارتباط بر قرار کنیم. اما “اما تمام این عطایا از جانب یک روح، یعنی همان روح‌القدس است، و اوست که تصمیم می‌گیرد به هرکس چه عطایی ببخشد” (اول قرنتیان فصل ۱۲ آیه ۱۱). تصور کنید، اگر بشارت دهندگان برای یادگیری زبان، نیازی به گذراندن دوره های زبان نداشتند و در لحظه، قدرت سخن گفتن با مردم به زبان بومی آنها را پیدا می کردند، در این صورت چگونه و با چه سرعتی خدمات بشارتی گسترش پیدا می کرد. با این وجود، خداوند این را برای کلیسای امروز نمی خواهد. با وجود اینکه سخن گفتن به زبان ها بسیار مفید می باشد اما بنظر می رسد که این هدیه مانند آنچه در کلیسای اولیه بود، وجود نخواهد داشت. اکثر ایماندارانی که امروزه ادعا میکنند، هدیه سخن گفتن به زبان را دارند در واقع با آیه هایی که در بالا ذکر شد اختلاف نظر دارند. این حقایق نشان می دهند که هدیه سخن گفتن به زبان ها پایان یافته و یا اینکه بصورت بسیار نادر در کلیسای امروزی رخ میدهد.
منبع: www.gotquestions.org
