جواب: وقتی که عیسی در یوحنا فصل ۱ آیه ۲۹ و یوحنا فصل ۱ آیه ۳۶، برۀ ی خداوند خوانده می شود، به معنی قربانی کامل و نهایی برای گناه می باشد. به منظور درک کردن اینکه مسیح که بود و چه کرد، ما باید از عهد عتیق آغاز کنیم، که در بر دارنده پیشگویی ها در مورد آمدن مسیح به عنوان یک “قربانی گناه” است (اشعیا فصل ۵۳ آیه ۱۰). در حقیقت، سیستم قربانی در عهد قدیم، مقدمه ای برای ظهور عیسی مسیح بوده است. مسیح قربانی بی نقصی است که خداوند برای پرداخت بهای گناهان بشر فراهم آورد (رومیان فصل ۸ آیه ۳ ؛ عبرانیان فصل ۱۰).
قربانی کردن برۀ، نقش بسیار مهمی در زندگی دینی یهودیان و سیستم قربانی داشت. وقتی یحیی به عیسی مسیح به عنوان ” برۀ خدا که گناه جهان را بر می دارد” (یوحنا فصل ۱ آیه ۲۹ ) اشاره کرد، یهودیانی که این را شنیدند، احتمالا فورا به فکر یکی از چندین قربانی مهم افتاده اند. چون عید فصح بسیار نزدیک بود، اولین فکر احتمالا درباره برۀ قربانی عید فصح بوده است. جشن عید فصح یکی از تعطیلات اصلی یهودیان و جشنی به یاد نجات بنی اسرائیل توسط خدا از اسارت مصریان بود. در واقع، ذبح کردن برۀ فصح و مالیدن خون آن به چهارچوب درها (خروج فصل ۱۲ آیه های ۱۱ تا ۱۳)، تصویری زیبا از کار عیسی مسیح بر روی صلیب برای پرداخت بهای گناهان است. انسان هایی که او برایشان جان خود را فدا کرد، تحت پوشش خون او هستند و به واسطه خون اوست که ما در برابر فرشته مرگ (معنوی) محافظت می کند.
علاوه بر قربانی بره، قربانی مهم روزانه دیگری نیز بود که باید به معبد در اورشلیم تقدیم می شد. هر روز صبح و عصر، یک بره در معبد برای گناهان مردم قربانی میشد (خروج فصل ۲۹ آیه های ۳۸ تا ۴۲). این قربانی های روزانه، مثل بقیه ی قربانی ها، نظر مردم را به سمت قربانی کامل و نهایی که همان عیسی مسیح بر روی صلیب بود، می کشاند. در واقع، زمان مرگ عیسی مسیح بر روی صلیب با ذبح قربانی نوبت عصر، همزمان بود. یهودیان در آن زمان همچنین می بایست با انبیاء عهد قدیم، ارمیا و اشعیا آشنا می بودند، که پیشگویی آمدن کسی که را که “مانند یک برۀ او را به کشتارگاه بردند” (ارمیا فصل ۱۱ آیه ۱۹، اشعیا فصل ۵۳ آیه ۷) کرده بودند. وکسی که رنج و فداکاری او، رستگاری را برای اسراییل به ارمغان می آورد. البته، آن شخص هیچ کس دیگری غیر از عیسی مسیح، “برۀ ی خدا” نبود.
در حالی که امروزه ایده ی سیستم قربانی کردن ممکن است به نظر ما عجیب برسد، اما پرداخت و یا جبران هنوز هم برای ما به راحتی قابل درک است. ما می دانیم که جزای گناه، مرگ است (رومیان فصل ۶ آیه ۲۳) و اینکه گناه ما را از خدا جدا می سازد. ما همچنین می دانیم کتاب مقدس به ما می آموزد که ما همه گناهکاریم و هیچ یک از ما در برابر خدا به آن کمال مطلوب مورد انتظار خدا نرسیده است(رومیان فصل ۳ آیه ۲۳) . به علت گناه، ما از خدا جدا شده ایم، و از نظر او گناه کاریم. بنابراین، تنها امیدی که می توانیم داشته باشیم این است که خداوند راهی را برای آشتی ما با خودش فراهم کند، و این کاری است که او در فرستادن پسرش عیسی مسیح برای جان دادن بر روی صلیب انجام داد. مسیح برای پرداخت تاوان گناه و برای پرداخت جریمه گناهان همه کسانی که به او اعتقاد دارند جان داد.
از طریق مرگ او بر روی صلیب به عنوان قربانی کامل خدا برای گناه و قیام او پس از سه روز است که ما، اگر به او ایمان بیاوریم، می توانیم زندگی ابدی داشته باشیم. این واقعیت که خود خدا قربانی فراهم کرده است که تاوان گناهان ما توسط آن قربانی بطور کامل پرداخت شود، بخشی از مژده با شکوه انجیل است که به وضوح در اول پطرس فصل ۱ آیه های ۱۸ تا ۲۱اعلام شده است: “خدا برای نجات شما بهایی پرداخت، تا شما را از قید روش پوچ و باطل زندگی که از اجداد خود به ارث برده بودید، آزاد سازد؛ بهایی که خدا برای آزادی از این اسارت پرداخت، طلا و نقره نبود، بلکه خون گرانبهای مسیح بود که همچون برۀ‌ای بی‌گناه و بی‌عیب قربانی شد. برای این منظور، خدا او را پیش از آفرینش جهان تعیین کرد، اما در این زمانهای آخر او را به جهان فرستاد تا شما را رستگار سازد. توسط اوست که شما به خدا ایمان آورده‌اید، به خدایی که مسیح را پس از مرگ زنده ساخت و او را سرافراز گردانید؛ و اکنون، ایمان و امید شما برخداست”.
منبع: www.gotquestions.org
