کتاب مقدس به ما می گوید که ما نیاز داریم در کلیسا شرکت کنیم تا بتوانیم با ایمانداران دیگر، خدا را پرستش کنیم و از کلام خدا برای رشد روحانی خود درس بگیریم. ایمانداران اولیه ” در تعلیمی که رسولان می‌دادند و در آیین شام خداوند و دعا با سایر ایمانداران مرتب شرکت می‌کردند” (اعمال رسولان فصل ۲ آیه ۴۲). ما نیز باید این نوع مشارکت در کلیسا را انجام بدهیم. آنها یک ساختمان مشخص به اسم کلیسا نداشتند اما ” هر روز مرتب در خانۀ خدا باهم عبادت می‌کردند، در خانه‌ها برای شام خداوند جمع می‌شدند، و با خوشحالی و شکرگزاری هر چه داشتند با هم می‌خوردند” (اعمال رسولان فصل ۲ آیه ۴۶). هر زمانیکه جلسات کلیسایی تشکیل میشد، ایمانداران از معاشرت با یکدیگر و تعلیمات کلام خدا لذت می بردند.
شرکت در کلیسا فقط یک “پیشنهاد خوب” نیست؛ بلکه خواست خداوند برای ایمانداران می باشد. عبرانیان فصل ۱۰ آیه ۲۵ به ما می گوید:” و نیز چنانکه برخی را عادت است، از حضور در مجالس عبادت کلیسایی غافل نشوید، بلکه یکدیگر را تشویق کنید، بخصوص در این روزها که بازگشت مسیح نزدیک می‌شود”. همانطور که می بینیم، حتی در کلیسای اولیه نیز برخی عادت کرده بودند که از شرکت در جلسات کلیسایی غافل شوند. نویسنده کتاب عبرانیان می گوید این راهی نیست که یک ایماندار باید در پیش بگیرد. ما به تشویقها و ترغیب هایی که در کلیسا برای ما بوجود می آورد، نیاز داریم. مخصوصا که هر لحظه ممکن است “زمان آخر” فرا رسد و به همین دلیل ما باید تعهد و اشتیاق بیشتری برای شرکت در کلیسا داشته باشیم.
کلیسا جایی است که ایمانداران می توانند یکدیگر را دوست بدارند (اول یوحنا فصل ۴ آیه ۱۲)، یکدیگر را تشویق کنند (عبرانیان فصل ۳ آیه ۱۳)، یکدیگر را به دوست داشتن و انجام کارهای خوب ترغیب کنند (عبرانیان فصل ۱۰ آیه ۲۴)، به یکدیگر خدمت کنند (غلاطیان فصل ۵ آیه ۱۳)، یکدیگر را راهنمایی کرده و تعلیم دهند (رومیان فصل ۱۵ آیه ۱۴)، به یکدیگر احترام بگذارند ( رومیان فصل ۱۲ آیه ۱۰)، با یکدیگر مهربان باشند و نسبت به هم دلسوز باشند (افسسیان فصل ۴ آیه ۳۲).
زمانیکه یک فرد، عیسی مسیح را به عنوان تنها نجات دهنده خود می پذیرد، عضوی از بدن مسیح می شود (اول قرنتیان فصل ۱۲ آیه ۲۷). برای اینکه بدن مسیح (کلیسا) به خوبی کار خود را انجام دهد، تمامی اعضای آن باید حاضر باشند و بخوبی کار کنند (اول قرنتیان فصل ۱۲ آیه های ۱۴ تا ۲۰). تنها شرکت کردن در کلیسا کافی نیست؛ بلکه باید در کلیسا فعال باشیم و با استفاده از هدایای معنوی که به ما داده است، به دیگران خدمت کنیم (افسسیان فصل ۴ آیه های ۱۱ تا ۱۳). یک ایماندار تا زمانیکه که از هدایای معنوی برای خدمت به کلیسا حداکثر استفاده را نکند، به بلوغ روحانی نخواهد رسید و در این راه همه آن چیزی که نیاز داریم، تشویق و ترغیب از سوی دیگر ایمانداران است (اول قرنتیان فصل ۱۲ آیه های ۲۱ تا ۲۶).
برای همه این دلایلی که گفته شد، شرکت در کلیسا، همکاری و معاشرت باید به یک بُعد ثابت زندگی هر ایمانداری تبدیل شوند. شرکت هفتگی در کلیسا یک امر واجب و یک قانون نیست، اما کسی که به مسیح تعلق دارد باید به پرستش خدا، دریافت کلا خدا و معاشرت با دیگر ایمانداران نیز اشتیاق داشته باشد.
مسیح سنگ زاویه کلیسا است (اول پطرس فصل ۲ آیه ۶)، و ما ” نیز مانند سنگهای زنده در دست خدا، در بنای آن عمارت و عبادتگاه روحانی بکار روید. مهم‌تر اینکه شما در این عبادتگاه، کاهن مقدس نیز می‌باشید. پس قربانی‌های مقبول و مورد پسند خدا را توسط عیسی مسیح تقدیم کنید” (اول پطرس فصل ۲ آیه ۵). ما به عنوان مصالح ساختمانی که برای ساخت “خانه معنوی” استفاده می شوند باید با یکدیگر در ارتباط باشیم و این ارتباط زمانی دیده خواهد شد که در جلسات کلیسایی شرکت نماییم.
منبع: www.gotquestions.org
