اگرچه کتاب مقدس صریحاً به رشد کلیسا اشاره نمی کند، اما اصلِ رشد کلیسا می تواند از این گفته عیسی مسیح فهمیده شود: “تو پطرس، یعنی «سنگ» هستی، و من بر روی این صخره، کلیسای خود را بنا می‌کنم، و قدرتهای جهنم هرگز قادر به نابودی آن نخواهند بود. ” (متی فصل ۱۶ آیه ۱۸). پولس تایید می کند که پایه و اساس کلیسا، عیسی مسیح است (اول قرنتیان فصل ۳ آیه ۱۱). عیسی مسیح همچنین سَرِ کلیسا (افسسیان فصل ۱ آیه های ۱۸ تا ۲۳) و همچنین حیات کلیسا است (یوحنا فصل ۱۰ آیه ۱۰). همچنین لازم به ذکر است که «رشد» می تواند لفظی نسبی باشد. انواع مختلفی از رشد وجود دارد که برخی از آنان ارتباطی با اعداد و ارقام ندارند.
کلیسا می تواند زنده و رو به رشد باشد حتی اگر شمار اعضای آن تغییری نکند. اگر افرادی که در کلیسا هستند در فیض و شناخت عیسی مسیح رشد کنند و تسلیم اراده او برای زندگی فردی و جمعی خود شوند، رشد حقیقی را تجربه می کند. در عین حال ممکن است کلیسایی هر هفته اعضای جدید به فهرستش اضافه کند و تعداد بسیار زیادی عضو داشته باشد اما از لحاظ روحانی راکد باشد.
هرگونه رشدی از یک الگوی خاص پیروی می کند. کلیسای محلی همانند یک موجود زنده در حال رشد، افرادی را دارد که کار کاشتن دانه را انجام می دهند (بشارت دهندگان)، افرادی که دانه های کاشته شده را آبیاری می کنند (شبان یا معلمان)، و افراد دیگری که از هدایای روحانی خود برای رشد اعضای کلیسای محلی استفاده می کنند. اما به خاطر داشته باشید که این خداست که سبب رشد می شود (اول قرنتیان فصل ۳ آیه ۷). کسانیکه می کارند و کسانیکه آبیاری می کنند، هر یک به اندازه زحمتی که می کشند پاداش دریافت خواهند نمود (اول قرنتیان فصل ۳ آیه ۸).
برای اینکه یک کلیسای محلی رشد کند باید تعادلی بین کاشت و آبیاری وجود داشته باشد، بدان معنی که در یک کلیسای سالم، هر فرد باید بداند که هدیه روحانی اش چیست تا بتواند در بدن مسیح (کلیسا) به بهترین شکل، وظیفه و کار خود را انجام دهد. اگر تعادل بین کاشت و آبیاری به هم بخورد، کلیسا آنگونه که خدا می خواهد موفق و شکوفا نخواهد شد. البته برای اینکه قدرت روح القدس در کسانیکه می کارند و آبیاری می کنند جاری شود نیاز به سرسپردگی و اطاعت روزانه از روح القدس است تا خداوند بتواند آنها را رشد دهد.
در پایان، نمونه و وصف یک کلیسای زنده و رو به رشد در اعمال رسولان فصل ۲ آیه های ۴۲ تا ۴۷ یافت می شود که: ” در تعلیمی که رسولان می‌دادند و در آئین شام خداوند و دعا، با سایر ایمانداران مرتب شرکت می‌کردند. تمام ایمانداران با هم بودند و هر چه داشتند با هم قسمت می‌کردند. ایشان دارایی خود را نیز می‌فروختند و بین فقرا تقسیم می‌نمودند؛ و هر روز مرتب در خانۀ خدا باهم عبادت می‌کردند، در خانه‌ها برای شام خداوند جمع می‌شدند، و با خوشحالی و شکرگزاری هر چه داشتند با هم می‌خوردند، و خدا را سپاس می‌گفتند. اهالی شهر نیز به ایشان احترام می‌گذاشتند و خدا هر روز عده‌ای را نجات می‌داد و به جمع ایشان می‌افزود.” زمانیکه این موارد در کلیسا موجود هستند، کلیسا از نظر روحانی رشد می کند، خواه تعداد افراد افزایش پیدا بکند یا نکند.
منبع: www.gotquestions.org
