کتاب مقدس هیچ تعلیم مشخصی درباره سوزاندن جسد نمی دهد. مواردی در عهد قدیم از افرادی وجود دارد که سوزانده می شدند تا بمیرند (اول پادشاهان فصل ۱۶ آیه ۱۸؛ دوم پادشاهان فصل ۲۱ آیه ۶) و مواردی که استخوانهای انسان سوزانده می شد (دوم پادشاهان فصل ۲۳ آیه های ۱۶ تا ۲۰)، اما اینها نمونه هایی از سوزاندن جسد نیست. جالب توجه است که در دوم پادشاهان فصل ۲۳ آیه های ۱۶ تا ۲۰، سوزاندن استخوانهای انسان روی قربانگاه، آن را نجس کرد. در عین حال، هیچ جایی در شریعت عهد قدیم حکم نمی کند که جسد انسان مرده سوزانده نشود، و یا نمی گوید که لعنت یا داوری بر کسی که جسدش سوزانده شود قرار می گیرد.
سوزاندن جسد، در روزگار کتاب مقدس صورت می گرفت، اما رسمی نبود که در میان قوم اسرائیل یا ایمانداران عهد جدید رایج باشد. در فرهنگهای روزگار کتاب مقدس، روش معمول دفن جسد انسان این بود که در مقبره یا در غار یا در زمین دفن می کردند (پیدایش فصل ۲۳ آیه ۱۹؛ پیدایش فصل ۳۵ آیه ۱۹؛ دوم تواریخ فصل ۱۶ آیه ۱۴؛ متی فصل ۲۷ آیه های ۶۰ تا ۶۶). هر چند که تدفین رسم رایجی بود، اما هیچ کجای کتاب مقدس حکم نمی کند که تدفین کردن تنها شیوه مجازِ دورانداختن جسد است.
آیا سوزاندن جسد چیزی است که یک مسیحی بتواند آن را لحاظ کند؟ باز هم تکرار می کنیم که دستور صریح کتاب مقدسی بر ضد سوزاندن جسد وجود ندارد. برخی از ایمانداران به عمل سوزاندن جسد اعتراض می کنند بر این مبنا که این عمل در نظر نمی گیرد که روزی خدا بدنهای ما را زنده خواهد کرد و بدنهایمان را با جان/روحمان دوباره متحد خواهد کرد (اول قرنتیان فصل ۱۵ آیه های ۳۵ تا ۵۸؛ اول تسالونیکیان فصل ۴ آیه ۱۶). اما سوزاندن جسد، باعث نمی شود که کار خدا برای رستاخیز آن بدن دشوارتر شود. اجساد مسیحیانی که هزار سال پیش مرده اند، تا کنون کاملاً تبدیل به خاکستر شده اند. و این به هیچ وجه باعث نخواهد شد که خدا نتواند بدنهایشان را رستاخیز دهد. اولاً خداست که آنها را آفرید؛ پس بازآفرینی آنها کار دشواری برای او نخواهد بود. سوزاندن جسد چیزی جز “تسریع” فرآیند تبدیل شدن جسد به خاکستر نیست. خدا به همان اندازه که قادر است تا بقایای جسد شخص سوزانده نشده را زنده کند، قادر است تا بقایای شخص سوزانده شده را هم زنده کند. موضوع تدفین یا سوزاندن جسد در محدوده حق انتخاب و آزادی عمل در مسیحیت است. شخصی یا خانواده ای که به این مسئله می پردازد، باید برای دریافت حکمت دعا کند (یعقوب فصل ۱ آیه ۵) و از باوری که در پی آن می آید پیروی کند.
