بدون شک، جان انسان نامیرا (فنا ناپذیر) است. این به طور واضح در بسیاری از آیات کتاب مقدس چه در عهد قدیم و چه در عهد جدید دیده می شود: مزامیر فصل ۲۲ آیه ۶؛ مزامیر فصل ۲۳ آیه ۶؛ مزامیر فصل ۴۹ آیه های ۷ تا ۹؛ جامعه فصل ۱۲ آیه ۷؛ دانیال فصل ۱۲ آیه های ۲ تا ۳؛ متی فصل ۲۵ آیه ۴۶؛ و اول قرنتیان فصل ۱۵ آیه های ۱۲ تا ۱۹٫ دانیال فصل ۱۲ آیه ۲ می گوید، “تمام مردگان زنده خواهند شد بعضی برای زندگی جاودانی و برخی برای شرمساری و خواری جاودانی”. عیسی مسیح نیز می گوید که شریران “به کیفر ابدی می‌رسند، ولی نیکوکاران به زندگی جاوید خواهند پیوست” (متی فصل ۲۵ آیه ۴۶). واژه جاودان هم در قبال «مجازات» بکار گرفته شد و هم در قبال «حیات»، و این روشن می کند که هم شریران و هم پارسایان، جان نامیرا یا جاودانی دارند.
تعلیمِ بدون ترید کتاب مقدس این است که تمام مردم، چه نجات یافته باشند و چه گمشده، در بهشت یا جهنم تا ابد زنده خواهند بود. وقتی که بدنهای جسمانی ما می میرد، حیات حقیقی یا حیات روحانی به پایان نمی رسد. جانهایمان تا ابد زنده خواهند بود، چه در حضور خدا در بهشت، اگر نجات یافته باشیم، و چه در مجازات در جهنم، اگر هدیه نجات خدا را رد کرده باشیم. در واقع، وعده کتاب مقدس این است که نه تنها جانهایمان تا ابد زنده خواهند بود، بلکه بدنهایمان نیز زنده خواهند شد. این امید به رستاخیزی جسمانی، در قلب ایمان مسیحی جای دارد (اول قرنتیان فصل ۱۵ آیه های ۱۲ تا ۱۹).
هرچند که تمام جانها نامیرا هستند، اما مهم است به یاد داشته باشیم که ما آنطور که خدا ابدی و جاودانی است، جاودانی نیستیم. خدا تنها وجودی است که براستی ابدی است به طوریکه تنها او بدون آغاز و پایان است. خدا همیشه وجود داشته است و همیشه به حیات خود ادامه خواهد داد. تمام دیگر موجودات زنده، چه انسان چه فرشته، محدود هستند بدین گونه که دارای آغاز هستند. هرچند که با وجود یافتنمان، جانهای ما تا ابد زنده خواهد بود، اما کتاب مقدس بر این عقیده نیست که جانهایمان همیشه وجود داشته اند. جانهایمان نامیرا هستند، چرا که خدا آنها را بدین گونه آفرید، اما دارای آغازی هستند؛ زمانی بوده که آنها وجود نداشته اند.
