رومیان فصل ۸ آیه های ۲۹ تا ۳۰ به ما می گوید، “زیرا خدا که از ابتدا می‌دانست چه کسانی به سوی او خواهند آمد، چنین اراده فرمود که اینان به شباهت فرزندش درآیند، تا مسیح فرزند ارشد باشد و آنان، برادران او. پس هنگامی که ما را برگزید، ما را به نزد خود فراخواند؛ و چون به حضور او آمدیم، ما را «بی‌گناه» بحساب آورد و وعده داد که ما را در شکوه و جلال خود شریک سازد”. افسسیان فصل ۱ آیه های ۵ و ۱۱ می گوید، “نقشۀ غیرقابل تغییر خدا همواره این بوده است که ما را در خانوادۀ الهی خود به فرزندی بپذیرد؛ و برای این منظور، عیسی مسیح را فرستاد تا جانش را در راه ما فدا کند. علت این تصمیم فقط این بود که خدا اراده کرده بود این لطف را در حق ما بکند… زیرا نقشۀ عالی خدا از همان ابتدا این بود که ما را برگزیند تا از آن او گردیم، و چنانکه ملاحظه می‌کنیم، او این نقشه را تحقق بخشیده است”. بسیاری از مردم با تعلیم سرنوشت بشدت مخالفت می کنند. بهر حال، سرنوشت یک مطلب کتاب مقدسی است. اما کلید فهمیدن این مطلب به درک معنی سرنوشت از نظر کتاب مقدس بستگی دارد.
کلمه از پیش معین شدن یا سرنوشت در کلام خدا از کلمه یونانی “پروزیو” می آید یعنی قبل از اتفاق، تعیین شده است. پس سرنوشت چیزیست که خدا تعیین می کند حتی قبل از اینکه بوقوع بپیوندد. خدا چه چیز را از قبل تعیین کرده است؟ بر اساس رومیان فصل ۸ آیه های ۲۹ تا ۳۰، خدا تعیین کرد که افراد بخصوصی بشکل پسرش در آیند، فرا خوانده شوند، تبرئه شوند، و جلال یابند. اساسا، خدا از قبل تعیین می کند که افراد بخصوصی نجات یابند. آیات زیادی در کتاب مقدس وجود دارد که اشاره به انتخاب شدن ایمانداران می کنند (متی فصل ۲۴ آیه های ۲۲، ۳۱؛ مرقس فصل ۱۳ آیه های ۲۰، ۲۷؛ رومیان فصل ۸ آیه ۳۳، فصل ۹ آیه ۱۱، فصل ۱۱ آیه های ۵ تا ۷، و آیه ۲۸؛ افسسیان فصل ۱ آیه ۱۱؛ کولسیان فصل ۳ آیه ۱۲؛ اول تسالونیکیان فصل ۱ آیه ۴؛ اول تیموتائوس فصل ۵ آیه ۲۱؛ دوم تیموتائوس فصل ۲ آیه ۱۰؛ تیطوس فصل ۱ آیه ۱؛ اول پطرس فصل ۱ آیه های ۱ تا ۲، فصل ۲ آیه ۹؛ دوم پطرس فصل ۱ آیه ۱۰). سرنوشت، یک تعلیم کتاب مقدسی است که خدا با اقتدار خدایی خود انتخاب می کند افراد خاصی نجات یابند.
متداولترین مخالفت با اعتقاد به سرنوشت مسئله بی عدالتی است. چرا خدا افراد بخصوصی را انتخاب می کند و بقیه را انتخاب نمی کند؟ نکته مهمی که باید بیاد داشت این است که کسی لیاقت نجات را ندارد. همه ما گناه کرده ایم (رومیان فصل ۳ آیه ۲۳)، و همه ما سزاوار تنبیه ابدی هستیم (رومیان فصل ۶ آیه ۲۳). در نتیجه، خدا کاملا عادل است اگر حتی همه ما را برای ابد به جهنم بفرستد. بهر حال، خدا انتخاب می کند که بعضی را نجات دهد. او نسبت به کسانیکه انتخاب نمی کند بی عدالت نیست، چون آنها آنچه لیاقت آنرا دارند دریافت می کنند. انتخاب خدا بخاطر بخشش و مهربانی او نسبت به بعضی، بی عدالتی به بقیه نیست. هیچکس چیزی از خدا طلب ندارد، بنابراین، اگر کسی از او چیزی دریافت نکند، نمی تواند به او اعتراض کند. مثل این است که شخصی بدون ترتیب خاصی به پنج نفر در بین بیست نفر پول بدهد. آیا پانزده نفری که پولی نگرفتند ناراحت می شوند؟ احتمالا، آیا آنها حق دارند ناراحت شوند؟ نه، چرا؟ چون آن شخص به کسی بدهکار نبود. فقط آن شخص تصمیم گرفته بود نسبت به بعضی سخاوتمند باشد.
اگر خدا انتخاب می کند چه کسی نجات یابد، آیا این اراده آزاد ما را برای ایمان به مسیح زیر سوال نمی برد؟ کتاب مقدس می گوید که ما حق انتخاب داریم-همه کسانی که به عیسی مسیح ایمان بیاورند نجات می یابند (یوحنا فصل ۳ آیه ۱۶؛ رومیان فصل ۱۰ آیه های ۹ تا ۱۰). کتاب مقدس هرگز نمی گوید خدا کسی را که به او ایمان می آورد و یا بدنبال او می گردد رد می کند (تثنیه فصل ۴ آیه ۲۹). به نوعی، بر اساس رازهای خدا، سرنوشت با جذب شدن شخص بسوی خدا (یوحنا فصل ۶ آیه ۴۴) و ایمان آوردن و نجات آن شخص (رومیان فصل ۱ آیه ۱۶) دست در دست هم عمل می کنند. خدا تعیین می کند که چه کسی نجات خواهد یافت، و ما باید مسیح را انتخاب کنیم تا نجات یابیم. هر دو حقیقت و صحیح هستند. رومیان فصل ۱۱ آیه ۳۳ می گوید، “وه که چه خدای پرجلالی داریم! حکمت و دانش و ثروت او چه عظیم است! مشیت و راه‌های او فوق ادراک ماست.”
