در اول سموئیل ١۵ : ٢-٣ ، خدا به شائول و بنی اسرائیل فرمان داد، “خداوندِ لشکرها چنین می‌فرماید: ”من بر آنم که عَمالیقیان را به سبب آنچه بر اسرائیل روا داشتند، مجازات کنم، زیرا آنگاه که قوم از مصر بیرون می‌آمدند، در راه با ایشان به ضدیت برخاستند. پس اکنون برو و عَمالیقیان را شکست داده، تمامی اموالشان را به نابودی کامل بسپار. بر ایشان رحم مکن، بلکه مرد و زن و کودک و نوزاد، گاو و گوسفند و شتر و الاغ، همه را بِکُش.“ خدا به بنی اسرائیل هنگامیکه به سرزمین موعود حمله کردند همین فرمان مشابه را داد(تثنیه ٢: ٣۴؛ ٣: ۶؛ ٢٠: ١۶-١٨). چرا خدا باید فرمان نابودی کل گروهى از مردم، از جمله زنان و کودکان را به بنی اسرائیل بدهد؟
این یک مسئله دشوار است. ما کاملا نمی دانیم که چرا خدا چنین فرمانى داده است، اما ما به عدالت خدا اعتماد داریم- و می دانیم که ما قادر به درک کامل خداى قادر مطلق، لایتناهى، و ابدی نیستیم. همانطور که ما به مسائل دشوارى مانند این نظر مى کنیم، باید به یاد داشته باشیم که طریقهاى خدا بالاتر از راههاى ما و افکار او بالاتر از افکار ماست (اشعیا ۵۵: ۹؛ رومیان ۱۱: ۳۳-۳۶). ما باید به خدا ایمان و اعتماد داشته باشیم حتی اگر طریقهاى اورا درک نکنیم.
بر خلاف ما، خدا آینده را می داند. خدا می دانست که اگر اسرائیل به طور کامل عمالیقیان را نابود نمى کرد چه نتیجه اى حاصل مى شد. اگر اسرائیل دستورات خدا را انجام نمى دادند، عمالیقیان بنی اسرائیل را در آینده به درد سر می نداختند. شائول ادعا کرد که همه پادشاهان عمالیقى به جز اجاج را کشته است (۱ سموئیل ۱۵:۲۰). بدیهی است، که شائول دروغ مى گفت-فقط چند دهه بعد، تعداد عمالیقیان به انداره اى بود تا داوود و خانواده مردان او را به اسارت ببرند (۱ سموئیل ۳۰: ۱-۲). پس داوود و مردان او عمالیقیان را شکست داده و خانواده های خود را نجات دادند، ۴۰۰ عمالیقى فرار کرد. اگر شائول آنچه که خداوند به او امر کرده بود را تحقق مى بخشید، چنین واقعه اى هرگز اتفاق نمى افتاد. چند صد سال بعد، از نوادگان اجاج، هامان، سعی کرد که کل قوم یهود را نابود کند(به کتاب استر مراجعه کنید). بنابراین، اطاعت ناقص شائول تقریبا منجر به نابودی اسرائیل شد. خداوند می دانست که این واقعه رخ می دهد، به همین دلیل دستور نابودی کامل عمالیقى ها را پیشتر صادر کرد.
درمورد کنعانیان، خداوند فرمان داد، ” “اما از شهرهای اقوام اینجا که یهوه خدایتان به شما به ملکیت می‌دهد، هیچ ذی‌نَفَسیی را زنده مگذارید. بلکه ایشان را، یعنی حیتّیان و اَموریان و کنعانیان و فِرِزّیان و حِویان و یِبوسیان را، بنا بر آنچه یهوه خدایتان به شما فرمان داده است، به نابودی کامل بسپارید، تا نتوانند به شما بیاموزند که بر طبق همۀ کارهای کراهت‌آوری که ایشان برای خدایان خویش انجام می‌دهند، عمل کنید و به یهوه خدای خود گناه ورزید.” (تثنیه ۲۰: ۱۶-۱۸) بنی اسرائیل در این ماموریت شکست خورده و دقیقا آنچه خدا گفته اتفاق خواهد افتاد، رخ داده است (داوران ۲: ۱-۳؛ اول پادشاهان ۱۱: ۵؛ ۱۴ :۲۴؛ دوم پادشاهان ۱۶: ۳-۴). خداوند فرمان نابودی این مردم را از روى بى رحمى خود صادر نکرد، بلکه برای جلوگیری از شرارت بزرگترى که در آینده اتفاق می افتاد فرمان به نابودى آنها داد.
احتمالا سخت ترین بخش این دستورات از جانب خداوند اینست که خداوند فرمان مرگ کودکان و نوزادان را مى دهد. چرا خداوند فرمان مرگ کودکان بی گناه را مى دهد؟ (۱) کودکان بی گناه نیستند(مزمور ۵۱: ۵؛ ۵۸: ۳). (۲) این کودکان به احتمال زیاد به عنوان پیروان ادیان شرور وبه شیوه های پدر و مادر خود بزرگ مى شدند. (۳) این کودکان طبیعتا با نفرت از بنی اسرائیل بزرگ شده و بعدها در صدد گرفتن انتقام “ناعادلانه” به سبک والدین خود بر مى آمدند.
باز هم، این پاسخ به طور کامل به تمام جوانب این مسأله نمى پردازد . تمرکز ما باید بر اعتماد به خداوند باشد حتی زمانی که ما قادر به درک طریقهاى او نیستیم. همچنین باید به یاد داشته باشیم که خداوند با دیدگاه ابدى به همه چیز نظر می کند و اینکه طریقهاى او بالاتر از راههاى ماست. خدا عادل، پارسا، قدوس، مهربان، بخشنده، و فیض بخش است. اینکه چگونه صفات او با یکدیگر عمل مى کنند براى ما یک رمز و راز مى باشد – اما این بدان معنا نیست که او کسی که کتاب مقدس او را معرفى مى کند نمى باشد.
منابع پیشنهادى: رحمى بر آنان نکن: چهار نظر درباره خداوند و نسل کشى کنعانیان و نرم أفزار کتاب مقدس لوگوس
مترجم: الهام ربیع نژاد
