نکته کلیدی در رابطه با این موضوع، دانستن این حقیقت است که شریعت عهد قدیم به قوم اسرائیل داده شد؛ نه به مسیحیان. بعضی از قوانین شریعت (برای مثال، ده فرمان) به این جهت بود که یهودیان بدانند چگونه خداوند را اطاعت نموده و او را خشنود سازند. برخی نیز ( مانند فرایض قربانی)، به آنها نشان می داد که چطور خدا را عبادت کنند، بعضی نیز (قوانین مربوط به غذا و لباس) صرفاً به این دلیل مقرر شده بود تا میان یهودیان و سایر اقوام، تمایز ایجاد کنند. امروزه، هیچ کدام از قوانین شریعت عهد قدیم به مسیحیان مربوط نمیشود. مسیح با فدا ساختن جان خود بر روی صلیب، همۀ قوانین شریعت عهد عتیق را به اتمام رساند (رومیان فصل ۱۰ آیه ۴؛ غلاطیان فصل ۳ آیه های ۲۳ تا ۲۵؛ افسسیان فصل ۲ آیه ۱۵).
به جای شریعت عهد قدیم ، ما تحت شریعت مسیح هستیم (غلاطیان فصل ۶ آیه ۲) به این معنی که : ” خداوند را که خدای توست، با تمام قلب و جان و عقل خود دوست داشته باش. این اولین و مهم‌ترین دستور خداست. دومین دستور مهم نیز مانند اولی است: همسایۀ خود را دوست بدار، به همان اندازه که خود را دوست می‌داری ” (متی فصل ۲۲ آیه های ۳۷ تا ۳۹). اگر این دو دستور را به انجام رسانیم ، همۀ آنچه را که مسیح از ما خواسته است انجام داده ایم. ” تمام احکام خدا و گفتار انبیاء در این دو حکم خلاصه می‌شود و اگر شما این دو را انجام دهید، در واقع همه را انجام داده‌اید ” (متی فصل ۲۲ آیه ۴۰). البته بدین معنی نیست که امروزه قوانین عهد قدیم فاقد اهمیت است. بسیاری از قوانین عهد قدیم مربوط به دوست داشتن خدا و همسایه خود می باشد. قوانین عهد قدیم می تواند راهنمای خوبی برای ما باشد تا بدانیم که چگونه خدا و همسایه خود را دوست داشته باشیم. ولی با این وجود، نمی توان گفت که قوانین عهد قدیم در مورد مسیحیان نیز بکار می رود. قوانین عهد قدیم یک “مقیاس” و “واحد” می باشد (یعقوب فصل ۲ آیه ۱۰). یا همه آنها باید اجرا شود و یا هیچکدام. به عنوان مثال، عیسی مسیح “قوانین قربانی” عهد قدیم را بطور کامل (با فدا کردن جان خود بر روی صلیب) به انجام رسانید.
“درواقع کسی که خدا را دوست دارد، نمی‌تواند احکام او را اطاعت نکند؛ و احکام او برای ما مشکل نیست” (اول یوحنا فصل ۵ آیه ۳). ده فرمان درواقع خلاصه ای از کل قوانین عهد قدیم می باشد. ۹ فرمان از آن بروشنی در عهد جدید تکرار شده اند ( فقط نگه داشتن روز سبت در عهد جدید نیامده است). مسلم است که اگر ما خداوند را دوست داشته باشیم، خدایای دروغین را پرستش نخواهیم کرد و در برابر هیچ بتی زانو نخواهیم زد. اگر ما همسایه خود را دوست داشته باشیم، آنها را به قتل نمی رسانیم، به آنها دروغ نمی گوییم، با محارم آنها زنا نمی کنیم و چشم طمع به دارایی های آنها نخواهیم داشت. هدف عهد قدیم این است که به ما بفهماند، ما قادر به انجام شریعت نیستیم و به عیسی مسیح نجات دهنده نیاز داریم (رومیان فصل ۷ آیه های ۷ تا ۹; غلاطیان فصل ۳ آیه ۲۴). خداوند هرگز نمی خواست که شریعت عهد قدیم تبدیل به یک قانون جهانی برای همه مردم در همه اعصار شود. ما باید خدای خود و همسایه خویش را دوست بداریم. اگر ما به این دو دستور عمل کنیم، به همه آنچه خدا از ما خواسته عمل کرده ایم.
