کتاب شمارهٔ ۱۹ مزامیر

نگارنده:‏ داود و دیگران

محل نگارش:‏ مکان نامعین

تاریخ اتمام نگارش:‏ حدود ۴۶۰ ق.‏م.‏

کتاب مزامیر سرود پرستندگان حقیقی یَهُوَه در دوران باستان است؛‏ مجموعه‌ای از ۱۵۰ سرود مقدّس یا همان مزامیر که با موسیقی همراه شده بود تا عموم مردم،‏ یَهُوَه خدا را در معبدش در اورشلیم به همراه این مزامیر بپرستند.‏ این مزامیر،‏ سرودهای ستایش یَهُوَه هستند،‏ و نیز شامل دعاهایی مبنا بر درخواست عاجزانه برای رحمت و کمک،‏ و ابراز توکّل و اعتماد هستند.‏ آن‌ها پر از تشکر و ابراز شادی و شعف هستند.‏ بعضی از آن‌ها چکیدهٔ وقایع تاریخی هستند،‏ که به تعمّق در مهربانی محبت‌آمیز یَهُوَه و اَعمال عظیمش می‌پردازند.‏ مزامیر پر از نبوّت هستند که بسیاری از آن‌ها تحقق قابل توجهی داشته‌اند.‏ این کتاب شامل راهنمایی‌های بسیار مفید و بناکننده‌ای است که با زبان ادبی و تصویرپردازی آمیخته شده‌اند تا خواننده را به عمق مطالب ببرند.‏ مزامیر غذای روحانی پرمایه‌ای است که به زیبایی آماده شده و به شکل جذابی در مقابل ما چیده شده است.‏

^۲ اهمیت عنوان کتاب در چیست،‏ و چه کسانی مزامیر را نوشته‌اند؟‏ در کتاب مقدّس عبرانی،‏ این کتاب را سِفِر تهیل‌لیم می‌نامند،‏ یعنی «کتاب ستایش‌ها،‏» یا فقط تهیل‌لیم می‌گویند،‏ یعنی «ستایش‌ها.‏» این صورت جمع تهیل‌لاه است،‏ یعنی «یک ستایش» یا «سرود ستایش (‏ تسبیح)‏،‏» که در عنوان مزمور ۱۴۵ آمده است.‏ «ستایش‌ها» مناسب‌ترین نام است،‏ زیرا این کتاب یَهُوَه را به صورت برجسته‌ای ستایش می‌کند.‏ عنوان «سامز (‏ انگل‍.‏)‏» از سِپتواِجینْت یونانی می‌آید،‏ که از کلمهٔ سالمویی،‏ یعنی سرودی که به همراه موسیقی خوانده می‌شود،‏ گرفته شده است.‏ این کلمه در بعضی از نوشته‌های مقدّس یونانی مسیحی نیز دیده می‌شود،‏ مثلاً در لوقا ۲۰:‏۴۲ و اَعمال ۱:‏۲۰‏.‏ یک مزمور یک سرود یا شعر مقدّس است که برای ستایش و پرستش خدا مورد استفاده قرار می‌گیرد.‏

^۳ بسیاری از مزامیر دارای سرآغاز یا عنوان هستند،‏ و اغلب آن‌ها نام نگارنده را در بر دارند.‏ هفتاد و سه عنوان شامل نام داود «مغنی شیرین اسرائیل» هستند.‏ (‏ ۲سمو ۲۳:‏۱)‏ بدون شک مزامیر ۲،‏ ۷۲ و ۹۵ را نیز داود نوشته است.‏ (‏ اَعمال ۴:‏۲۵،‏ مزمور ۷۲:‏۲۰،‏ و عبرانیان ۴:‏۷ ملاحظه شود.‏)‏ به علاوه،‏ به نظر می‌رسد مزامیر ۱۰ و ۷۱ نیز به ترتیب ادامهٔ مزامیر ۹ و ۷۰ باشند و در نتیجه به داود نسبت داده می‌شوند.‏ دوازده مزمور به آساف،‏ ظاهراً به خاندان آساف نسبت داده می‌شوند،‏ چرا که بعضی از آن‌ها از وقایع بعد از روزگار آساف صحبت می‌کنند.‏ (‏ مز ۷۹؛‏ ۸۰؛‏ ۱ توا ۱۶:‏۴،‏ ۵،‏ ۷؛‏ عز ۲:‏۴۱)‏ یازده مزمور مستقیماً به پسران قُورَح نسبت داده شده‌اند.‏ (‏ ۱ توا ۶:‏۳۱-‏۳۸)‏ به نظر می‌رسد مزمور ۴۳ ادامهٔ مزمور ۴۲ باشد،‏ و در نتیجه می‌توان آن را نیز به پسران قُورَح نسبت داد.‏ مزمور ۸۸،‏ علاوه بر ذکر «پسران قُورَح» نام هِیمان را نیز در عنوان می‌آورد،‏ و مزمور ۸۹ از اِیتان به عنوان نویسندهٔ این مزمور نام می‌برد.‏ مزمور ۹۰ به موسی نسبت داده شده،‏ و احتمالاً مزمور ۹۱ نیز از موسی است.‏ مزمور ۱۲۷ از سلیمان است.‏ در نتیجه بیش از دو سوّم مزامیر به نویسندگان متعددی نسبت داده شده‌اند.‏

^۴ مزامیر بزرگ‌ترین کتابِ کتاب مقدّس است.‏ همان طور که از مزامیر ۹۰،‏ ۱۲۶،‏ ۱۳۷ پیدا است،‏ این کتاب مدت طولانی در دست نوشتن بوده است یعنی حداقل از زمانی که موسی آن را می‌نوشت (‏ ۱۵۱۳-‏۱۴۷۳ ق.‏م.‏)‏ تا پس از رهایی از بابل و احتمالاً تا روزگار عَزْرا (‏ ۵۳۷–‏ حدود ۴۶۰ ق.‏م.‏)‏.‏ در نتیجه به نظر می‌رسد نوشتن مزامیر هزار سال طول کشیده باشد.‏ با این حال،‏ پوشش زمانی مضمون بسیار وسیع‌تر است،‏ و از زمان خلقت شروع می‌شود و تاریخ رفتار یَهُوَه با خادمانش را تا زمان تصنیف آخرین مزمور خلاصه می‌کند.‏

^۵ کتاب مزامیر کتابی است که سازماندهی را نشان می‌دهد.‏ خود داود اشاره می‌کند به «طریق‌های خدا و پادشاه مرا در قدس.‏ در پیش رو مغنیان [سرایندگان] می‌خرامند و در عقب نوازندگان،‏ در وسط دوشیزگان دف‌زن خدا را در جماعت‌ها متبارک خوانید.‏» (‏ مز ۶۸:‏۲۴-‏۲۶)‏ این علّتِ تکرارِ عبارتِ «برای سالار مغنیان» در عنوان‌ها و همچنین بسیاری از اصطلاحات شاعرانه و موسیقی را نشان می‌دهد.‏ بعضی از عناوین کاربرد یا هدف یک مزمور را بیان می‌کنند یا دستور نواختن موسیقی مورد نظر را شرح می‌دهند.‏ (‏ عناوین مزمور ۶،‏ ۳۰،‏ ۳۸،‏ ۶۰،‏ ۸۸،‏ ۱۰۲،‏ ۱۲۰ را ملاحظه کنید.‏)‏ برای حداقل ۱۳ مزمور از مزامیر داود،‏ مثل مزمور ۱۸ و ۵۱،‏ وقایعی که منجر به تصنیف آن‌ها شده‌اند مختصراً در ابتدای هر مزمور نقل شده‌اند.‏ سی و چهار عدد از مزمور کلاً فاقد عنوان هستند.‏ عموماً تصوّر می‌شود که کلمه کوچک «سِلاه،‏» که ۷۱ بار در متن اصلی آمده است،‏ یک اصطلاح فنی مربوط به موسیقی یا ازبرخوانی است؛‏ با این حال اهمیت دقیق آن هنوز نامعلوم است.‏ بعضی‌ها عقیده دارند که این کلمه نشان‌دهندهٔ یک مکث فقط در آواز یا در آواز و موسیقی است که این مکث و سکوت برای تعمّق و اندیشیدن بوده است.‏ از این رو،‏ لازم نیست این کلمه در هنگام خواندن تلفظ شود.‏

^۶ از زمان‌های قدیم،‏ کتاب مزمور به پنج کتاب جداگانه،‏ یا جلد،‏ به شرح زیر تقسیم شده بود:‏ (‏ ۱)‏ مزمور ۱-‏۴۱؛‏ (‏ ۲)‏ مزمور ۴۲-‏۷۲؛‏ (‏ ۳)‏ مزمور ۷۳-‏۸۹؛‏ (‏ ۴)‏ مزمور ۹۰-‏۱۰۶؛‏ (‏ ۵)‏ مزمور ۱۰۷-‏۱۵۰.‏ به نظر می‌رسد که برای اوّلین بار داود این سرودها را جمع‌آوری کرد.‏ از قرار معلوم،‏ عَزْرا،‏ کاهن و «کاتب ماهر در شریعت موسی،‏» کسی بود که یَهُوَه از او برای مرتب کردن کتاب مزمور به صورت نهایی استفاده کرد.‏ —‏ عز ۷:‏۶.‏

^۷ شاید تدوین تدریجی این مجموعه علّت تکرار بعضی از مزامیر در بخش‌های مختلف را توضیح دهد.‏ از مجموعه‌های تکراری می‌توان به مزامیر ۱۴ و ۵۳؛‏ ۴۰:‏۱۳-‏۱۷ و ۷۰؛‏ ۵۷:‏۷-‏۱۱ و ۱۰۸:‏۱-‏۵ اشاره کرد.‏ هر یک از پنج بخش با متبارک خواندن یَهُوَه،‏ یا یک تسبیح خاتمه می‌یابند که چهار بخش اوّل شامل جواب‌های مردم و بخش آخرین کل مزمور ۱۵۰ است.‏ —‏ مز ۴۱:‏۱۳،‏ پاورقیدج.‏

^۸ یک شیوهٔ بسیار خاص در تصنیف ۹ مزمور به کار رفته است؛‏ این شیوه به علّت ساختار الفبایی آن آکروستیک نامیده می‌شود.‏ (‏ مزمور ۹،‏ ۱۰،‏ ۲۵،‏ ۳۴،‏ ۳۷،‏ ۱۱۱،‏ ۱۱۲،‏ ۱۱۹،‏ ۱۴۵)‏ در این ساختار اوّلین آیه یا آیاتِ اوّلین قطعه با اوّلین حرف الفبای عبری،‏ الف (‏ א)‏،‏ آیه (‏ یا آیات)‏ بعدی با دوّمین حرف،‏ بِت (‏ ב)‏،‏ شروع می‌شوند و به همین ترتیب،‏ تا آخر حروف الفبای عبری ادامه می‌یابند.‏ شاید این وسیله‌ای برای کمک حافظه جهت یادآوری مزمور بوده است.‏ لحظه‌ای به آوازخوانان معبد فکر کنید که می‌بایست سرودهایی به بلندی مزمور ۱۱۹ را به خاطر می‌آوردند!‏ جالب است که آکروستیک نام یَهُوَه در مزمور ۹۶:‏۱۱ یافت می‌شود.‏ اوّلین نیمهٔ این آیه به عبری شامل چهار کلمه است،‏ و حروف اوّل این کلمات،‏ وقتی که از راست به چپ خوانده می‌شوند،‏ چهار حرف صامت تتراگراماتُن،‏ ی‌ه‌وه (‏ יהוה)‏ هستند.‏

^۹ این سرودهای شاعرانه و مقدّس در قطعات بدون قافیه عبری نوشته شده‌اند و زیبایی بی‌نظیر سبک و جریان موزون فکر را به نمایش می‌گذارند.‏ آن‌ها مستقیماً با فکر و قلب شنونده ارتباط برقرار می‌کنند و تصاویری زنده می‌سازند.‏ وسعت و عمق شگفت‌انگیز موضوع و احساسات به طرزی قوی ابراز شده‌اند که بخشی از آن‌ها به علّت تجربیات فوق‌العاده زندگی داود هستند که زمینهٔ بسیاری از مزامیر را می‌سازند.‏ مردان کمی زندگی‌ای چنین متنوع داشته‌اند؛‏ مانند یک چوپان جوان،‏ جنگجویی تنها در مقابل جُلْیات،‏ نوازندهٔ دربار،‏ یاغی‌ای در میان دوستان وفادار و در میان خائنین،‏ پادشاه و فاتح،‏ پدری بامحبت که در میان تفرقهٔ حاکم بر خانوادهٔ خودش گرفتار شده است،‏ کسی که دوبار تلخی گناه جدّی را تجربه کرده و با این حال همیشه یک پرستندهٔ با شور و شوق یَهُوَه و دوستدار شریعتش بوده است.‏ با وجود چنین زمینه‌ای،‏ جای تعجب نیست که کتاب مزمور کل احساسات بشر را در بر می‌گیرد!‏ آنچه به قدرت و زیبایی این کتاب می‌افزاید تشابه و تضاد افکار شاعرانه است که از ویژگی‌های خاص اشعار عبری می‌باشد.‏ —‏ مز ۱:‏۶؛‏ ۲۲:‏۲۰؛‏ ۴۲:‏۱؛‏ ۱۲۱:‏۳،‏ ۴.‏

^۱۰ هماهنگی کامل این قدیمی‌ترین سرودهای ستایش یَهُوَه با بقیهٔ نوشته‌های مقدّس،‏ به اندازهٔ کافی گواهی بر اعتبار آن‌هاست.‏ نگارندگان نوشته‌های مقدّس یونانی به دفعات به کتاب مزمور رجوع کرده‌اند.‏ (‏ مز ۵:‏۹ [‏روم ۳:‏۱۳‏]؛‏ مز ۱۰:‏۷ [‏روم ۳:‏۱۴‏]؛‏ مز ۲۴:‏۱ [۱ قر ۱۰:‏۲۶]؛‏ مز ۵۰:‏۱۴ [‏مت ۵:‏۳۳‏]؛‏ مز ۷۸:‏۲۴ [‏یو ۶:‏۳۱‏]؛‏ مز ۱۰۲:‏۲۵-‏۲۷ [‏عبر ۱:‏۱۰-‏۱۲‏]؛‏ مز ۱۱۲:‏۹ [۲ قر ۹:‏۹])‏ خود داود در آخرین سرودش می‌گوید:‏ «روح خداوند [یَهُوَه] به وسیله من متکلّم شد،‏ و کلام او بر زبانم جاری گردید.‏» همین روح بود که از زمان مسح‌شدن داود به وسیلهٔ سموئیل بر او عمل کرده بود.‏ (‏ ۲ سمو ۲۳:‏۲؛‏ ۱ سمو ۱۶:‏۱۳)‏ به علاوه،‏ رسولان از مزامیر نقل کردند.‏ پِطْرُس به «آن نوشته .‏ .‏ .‏ که روح‌القدس از زبان داود پیش گفت» اشاره کرد.‏ و وقتی که پولُس به عبرانیان می‌نوشت در چندین نقل‌قول از مزامیر،‏ به صورت اظهاراتی که توسط خدا گفته شده‌اند اشاره کرد یا آن‌ها را با کلمات «چنان که روح‌القدس می‌گوید» معرفی کرد.‏ —‏ اعما ۱:‏۱۶؛‏ ۴:‏۲۵؛‏ عبر ۱:‏۵-‏۱۴؛‏ ۳:‏۷؛‏ ۵:‏۵،‏ ۶‏.‏

^۱۱ برای اثبات صحّت درستی این کتاب از عیسی،‏ سَروَر رستاخیزیافته،‏ نقل‌قول می‌کنیم که به شاگردانش گفت:‏ «همین است سخنانی که وقتی با شما بودم گفتم .‏ .‏ .‏ که آنچه در تورات موسی و صُحُف انبیا و زبور در بارهٔ من مکتوب است به انجام رسد.‏» عیسی در آنجا به کلّ نوشته‌های مقدّس عبری،‏ به صورتی که یهودیان پذیرفته و با آن آشنا بودند،‏ اشاره می‌کرد.‏ اشارهٔ او به مزمور،‏ کلّ سوّمین گروه از نوشته‌های مقدّس را در بر می‌گرفت،‏ که هاگیوگرافا (‏ نوشته‌های مقدّس)‏ نامیده می‌شوند،‏ و مزامیر اوّلین کتاب آن است.‏ عیسی در راه عِموآس به دو نفر از شاگردانش «اخبار خود را در تمام کتب برای ایشان شرح فرمود» و این تأییدی بر صحّت کتاب مزامیر است.‏ —‏ لو ۲۴:‏۲۷،‏ ۴۴‏.‏

چرا مفید است

^۲۳ مزامیر کتاب مقدّس،‏ به علّت کمال زیبایی و سبکشان،‏ جزو بزرگ‌ترین آثار ادبی دنیا به شمار می‌آیند.‏ با وجود این،‏ آن‌ها چیزی فراتر از اثر ادبی هستند.‏ آن‌ها پیامی زنده از سلطان متعال کلّ عالَم،‏ خود یَهُوَه خدا هستند.‏ مزامیر بصیرت عمیقی از تعالیم اساسی کتاب مقدّس به دست می‌دهند،‏ و قبل از همه و بیشتر از همه،‏ از مؤلف خود یَهُوَه صحبت می‌کنند.‏ در این کتاب کاملاً مشخص می‌شود که او خالق عالَم و هر چه که در آن است می‌باشد.‏ (‏ ۸:‏۳-‏۹؛‏ ۹۰:‏۱،‏ ۲؛‏ ۱۰۰:‏۳؛‏ ۱۰۴:‏۱-‏۵،‏ ۲۴؛‏ ۱۳۹:‏۱۴)‏ بدون شک نام یَهُوَه در کتاب مزامیر تجلیل می‌شود،‏ جایی که حدود ۷۰۰ بار این نام ظاهر می‌شود.‏ به علاوه،‏ شکل مختصر «یاه» را می‌توان ۴۳ بار در این کتاب یافت.‏ روی‌هم‌رفته نام الهامی را می‌توان به طور متوسط حدود ۵ بار در هر مزمور یافت.‏ همچنین از یَهُوَه حدود ۳۵۰ بار به صورت (‏ اِلوهیم)‏ یا خدا یاد شده است.‏ در برخی از مزامیر،‏ با به کار بردن عبارت «یَهُوَه صبایوت» به حکومت متعال یَهُوَه اشاره شده است.‏ —‏ ۶۸:‏۲۰؛‏ ۶۹:‏۶؛‏ ۷۱:‏۵؛‏ ۷۳:‏۲۸؛‏ ۱۴۰:‏۷؛‏ ۱۴۱:‏۸.‏

^۲۴ مزامیر از خدایی ابدی صحبت می‌کنند که انسان در مقابل آن فانی و در گناه متولّد شده است و محتاج به یک فدیه‌دهنده است.‏ او به صورتی نشان داده می‌شود که می‌میرد،‏ و «به غبار» برمی‌گردد،‏ و به شیول،‏ قبر عمومی بشر فرو می‌رود.‏ (‏ ۶:‏۴،‏ ۵؛‏ ۴۹:‏۷-‏۲۰؛‏ ۵۱:‏۵،‏ ۷؛‏ ۸۹:‏۴۸؛‏ ۹۰:‏۱-‏۵؛‏ ۱۱۵:‏۱۷؛‏ ۱۴۶:‏۴)‏ کتاب مزامیر بر لزوم اطاعت از شریعت خدا و توکّل به یَهُوَه تأکید می‌کند.‏ (‏ ۱:‏۱،‏ ۲؛‏ ۶۲:‏۸؛‏ ۶۵:‏۵؛‏ ۷۷:‏۱۲؛‏ ۱۱۵:‏۱۱؛‏ ۱۱۸:‏۸؛‏ ۱۱۹:‏۹۷،‏ ۱۰۵،‏ ۱۶۵)‏ آن علیه تکبّر و «خطایای مخفی» اخطار می‌دهد.‏ (‏ ۱۹:‏۱۲-‏۱۴؛‏ ۱۳۱:‏۱)‏ و معاشرات صادقانه و سالم را تشویق می‌کند.‏ (‏ ۱۵:‏۱-‏۵؛‏ ۲۶:‏۵؛‏ ۱۰۱:‏۵)‏ آن نشان می‌دهد که رفتار صحیح تأیید یَهُوَه را به همراه می‌آورد.‏ (‏ ۴:‏۱۳-‏۱۵؛‏ ۹۷:‏۱۰)‏ مزامیر با گفتن این که «نجات از آن خداوند [یَهُوَه] است» و کسانی که از او می‌ترسند «جان ایشان را از موت رهایی می‌بخشد،‏» امیدی درخشان می‌دهد.‏ (‏ ۳:‏۸؛‏ ۳۳:‏۱۹)‏ این ما را به جنبهٔ نبوی کتاب هدایت می‌کند.‏

^۲۵ کتاب مزامیر عملاً پر از نبوّت‌هایی است که به عیسی مسیح ‹پسر داود،‏› و به نقشی که او به عنوان مسح‌شده و پادشاه یَهُوَه ایفا خواهد کرد اشاره می‌کند.‏* (‏ مت ۱:‏۱‏)‏ وقتی جماعت مسیحی در روز پَنْطیکاست ۳۳ م.‏ فعالیت خود را آغاز کرد،‏ روح‌القدس فکر رسولان را در خصوص به انجام رسیدن آن نبوّت‌ها روشن ساخت.‏ در همان روز،‏ پِطْرُس مکرّراً از مزامیر در خطابه مشهور خود نقل‌قول کرد.‏ موضوع مورد بحث «عیسی ناصری» بود.‏ بخش آخر بحث او تقریباً به طور کامل بر نقل‌قول‌هایی از مزامیر استوار است که ثابت می‌کند عیسی مسیح،‏ داود بزرگ‌تر است و این که یَهُوَه جان عیسی را در هادیس باقی نخواهد گذاشت،‏ بلکه او را از مردگان رستاخیز خواهد داد.‏ خیر،‏ «داود به آسمان بالا نرفت،‏» اما همان طور که در مزمور ۱۱۰:‏۱ پیشگویی کرد،‏ خداوند یا سَروَر او این کار را کرد.‏ چه کسی خداوند یا سَروَر داود است؟‏ پِطْرُس به نقطهٔ اوج خطابه‌اش رسیده،‏ با قدرت پاسخ می‌دهد:‏ «همین عیسی .‏ .‏ .‏ که شما مصلوب کردید»!‏ —‏ اعما ۲:‏۱۴-‏۳۶؛‏ مز ۱۶:‏۸-‏۱۱؛‏ ۱۳۲:‏۱۱.‏

^۲۶ آیا خطابهٔ پِطْرُس که بر اساس مزامیر بود،‏ مفید واقع شد؟‏ تعمید حدود ۳۰۰۰ نفر که همان روز به جماعت مسیحی اضافه شدند،‏ تأییدی است بر مفید بودن خطابهٔ پِطْرُس.‏ —‏ اعما ۲:‏۴۱‏.‏

^۲۷ کمی پس از آن،‏ در یک گردهمایی خاص،‏ رسولان به یَهُوَه دعا کردند و مزمور ۲:‏۱،‏ ۲ را نقل کردند.‏ آن‌ها گفتند که این نبوّت‌ها در مخالفت متحدانهٔ رهبران علیه «بنده قدّوس [خدا] عیسی،‏ که او را مسح کرد» به انجام رسیده است.‏ و گزارش ادامه داده می‌گوید که «همه از روح‌القدس پر شدند.‏» —‏ اعما ۴:‏۲۳-‏۳۱‏.‏

^۲۸ اکنون رسالهٔ پولُس به عبرانیان را ملاحظه می‌کنیم.‏ در دو باب اوّل ما تعدادی نقل‌قول از مزامیر می‌یابیم که در مورد برتری عیسی،‏ به عنوان پسر آسمانی خدا و حاکم بر فرشتگان بر تخت نشسته است.‏ پولُس با مزمور ۲۲ و مراجع دیگر نشان می‌دهد که عیسی جماعتی از «برادران» دارد که بخشی از ذریّت ابراهیم و «وارثان دعوت سماوی» هستند.‏ (‏ عبر ۲:‏۱۰-‏۱۳،‏ ۱۶؛‏ ۳:‏۱‏)‏ سپس،‏ پولُس رسول از عبرانیان ۶:‏۲۰ و بعد ادامهٔ آن در باب ۷‏،‏ در مورد مقام دیگری که عیسی به عنوان کاهن اعظم ‹به رتبه مِلکیصِدِق تا ابدالآباد› خواهد داشت توضیحات مفصل می‌دهد.‏ این به وعدهٔ توأم با سوگند خدا در مزمور۱۱۰:‏۴ اشاره دارد،‏ که پولُس برای اثبات برتری کهانت عیسی بر کهانت هارون به کرّات به آن اشاره می‌کند.‏ پولُس توضیح می‌دهد که عیسی مسیح به دلیل سوگند یَهُوَه،‏ در آسمان و نه بر روی زمین کاهن است و «کاهن دائمی می‌ماند.‏» —‏ عبر ۷:‏۳،‏ ۱۵-‏۱۷،‏ ۲۳-‏۲۸‏.‏

^۲۹ به علاوه،‏ عبرانیان ۱۰:‏۵-‏۱۰ به ما می‌گوید که عیسی ارادهٔ خدا را که همان قربانی شدن بود،‏ به خوبی درک می‌کرد و مصمم بود آن را به جا آورد.‏ این بر طبق سخنان داود در مزمور ۴۰:‏۶-‏۸ است.‏ اگر این روحیهٔ نمونه از تخصیص یا اخلاص را مورد توجه قرار دهیم و از آن پیروی کنیم به طوری که تأیید خدا را به دست آوریم،‏ فایدهٔ زیادی خواهیم برد.‏ —‏ مزمور۱۱۶:‏۱۴-‏۱۹.‏

^۳۰ طریقی که عیسی طی کرد،‏ و منجر به تحمّل عذاب وحشتناک بر روی چوبه شکنجه گردید،‏ در مزامیر با جزئیات قابل توجهی پیشگویی شده بود.‏ این شامل دادن سرکه به او برای نوشیدن،‏ قرعه انداختن برای ردایش،‏ رفتار ظالمانه با دست‌ها و پاهایش،‏ تمسخر،‏ و رنجی تلخ با فریاد دردناک:‏ «الٰهی،‏ الٰهی،‏ مرا چرا ترک کردی؟‏» می‌شود.‏ (‏ مت ۲۷:‏۳۴،‏ ۳۵،‏ ۴۳،‏ ۴۶؛‏ مز ۲۲:‏۱،‏ ۷،‏ ۸،‏ ۱۴-‏۱۸؛‏ ۶۹:‏۲۰،‏ ۲۱)‏ همان طور که در یوحنّا ۱۹:‏۲۳-‏۳۰ ذکر شده است،‏ حتی طی آن ساعات،‏ عیسی با دانستن این که همهٔ این آیات باید تا آخرین جزئیات به انجام می‌رسیدند،‏ باید از مزامیر تسلّی و هدایت زیادی کسب کرده باشد.‏ عیسی می‌دانست که مزامیر در مورد رستاخیز و شادمانی او نیز گفته است.‏ بدون شک،‏ وقتی که او در آخرین شب زندگی خود با رسولان خود به «خواندن تسبیح» یا مزامیر پرداخت همهٔ این چیزها را به خاطر داشت.‏ —‏ مت ۲۶:‏۳۰‏.‏

^۳۱ به این ترتیب مزامیر عیسی مسیح را به وضوح به عنوان «پسر داود» و ذریّت ملکوت شناسایی می‌کنند که اکنون در صهیون آسمانی به مقام پادشاهی و کهانت رسیده است.‏ کمی جا این امکان را نمی‌دهد همهٔ قطعات مزامیر را که در نوشته‌های مقدّس یونانی مسیحی نقل و در این مسح‌شده یَهُوَه کاملاً تحقق یافته‌اند،‏ به صورت مفصل شرح دهیم.‏ اما چند نمونهٔ دیگر را در اینجا فهرست‌وار آورده‌ایم:‏ مز ۷۸:‏۲ —‏ مت ۱۳:‏۳۱-‏۳۵؛‏ مز ۶۹:‏۴ —‏ یو ۱۵:‏۲۵؛‏ مز ۱۱۸:‏۲۲،‏ ۲۳ —‏ مرق ۱۲:‏۱۰،‏ ۱۱ و اعما ۴:‏۱۱؛‏ مز ۳۴:‏۲۰ —‏ یو ۱۹:‏۳۳،‏ ۳۶؛‏ مز ۴۵:‏۶،‏ ۷ —‏ عبر ۱:‏۸،‏ ۹‏.‏ همچنین،‏ جماعت پیروان حقیقی عیسی در مزامیر پیشگویی شده‌اند،‏ نه به صورت افراد جدا از هم،‏ بلکه به صورت گروهی که از همهٔ امّت‌ها مورد لطف خدا قرار گرفته‌اند تا در کار تسبیح نام یَهُوَه شرکت کنند.‏ —‏ مز ۱۱۷:‏۱ —‏ روم ۱۵:‏۱۱؛‏ مز ۶۸:‏۱۸ —‏ افس ۴:‏۸-‏۱۱؛‏ مز ۹۵:‏۷-‏۱۱ —‏ عبر ۳:‏۷،‏ ۸؛‏ ۴:‏۷‏.‏

^۳۲ مطالعهٔ مزامیر به قدردانی ما از سلطنت یَهُوَه خدا که آن را از طریق ذریّت موعود و وارث ملکوت برای جلال و حقانیت خود اِعمال می‌کند بسیار می‌افزاید.‏ باشد که همیشه در میان آن افراد وفاداری باشیم که در ‹مجد جلیل کبریایی یَهُوَه› شادی می‌کنند و در مورد مزمور ۱۴۵ از آنان صحبت می‌شود،‏ که از آن به عنوان «تسبیح داود» یاد شده است:‏ «در بارهٔ جلال ملکوت تو سخن می‌گویند،‏ و توانایی تو را حکایت می‌کنند،‏ تا کارهای عظیم تو را به بنی‌آدم تعلیم دهند،‏ و کبریایِی مجیدِ ملکوت تو را.‏ ملکوت تو ملکوتی است تا جمیع دهرها،‏ و سلطنت تو باقی تا تمام دورها.‏» (‏ مز ۱۴۵:‏۵،‏ ۱۱-‏۱۳)‏ درست مطابق با مزمور نبوی،‏ شکوه ملکوت برقرارشدهٔ خدا به وسیله مسیح،‏ اکنون به پسران انسان در همه امّت‌ها شناسانده می‌شود.‏ ما چقدر باید برای این ملکوت و پادشاهش متشکر باشیم!‏ بدون شک،‏ کلمات پایانی مزامیر بسیار شایسته می‌باشند:‏ —‏ «هر که روح دارد،‏ خداوند ‏[یَهُوَه] را تسبیح بخواند،‏ هَلِّلویاه!‏» —‏ ۱۵۰:‏ ۶.