ابراهیم ایماندار
۱پس در این صورت دربارهٔ جدّ ما ابراهیم چه بگوییم؟ ۲اگر به وسیلهٔ کارهای خود نزد خدا نیک شمرده شده بود دلیلی برای بالیدن می‌‌داشت، امّا او نمی‌تواند در پیشگاه خدا به خود ببالد. ۳زیرا کتاب‌مقدّس می‌فرماید: «ابراهیم به خدا ایمان آورد و خدا آن ایمان را به عنوان نیکی مطلق به حساب او گذاشت.» ۴شخصی که کار می‌کند، مزد می‌گیرد و مزد او هدیه به حساب نمی‌آید؛ بلکه حقّ اوست که باید به او پرداخت شود. ۵و امّا مردی که کار نمی‌کند بلکه به خدایی که حتّی شخص خداناشناس را کاملاً نیک می‌گرداند ایمان می‌آورد، ایمان او نیکی مطلق به حساب می‌آید. ۶حضرت داوود دربارهٔ شادی شخصی که خدا بدون در نظر گرفتن کارهایش او را کاملاً نیک می‌سازد، چنین می‌فرماید:
۷↵ «خوشا به حال آنانی که خدا خطاهای ایشان را بخشیده
و گناهانشان را پوشیده است.
۸خوشا به حال کسی که گناه او را به حساب نمی‌آورد.»
۹آیا این شادی تنها متعلّق به آنانی است که ختنه شده‌اند، یا همچنین به کسانی‌که ختنه نشده‌‌اند نیز تعلّق دارد؟ چنانکه از کلام خدا نقل کردیم: «خدا ایمان ابراهیم را به عنوان نیکی مطلق به حساب او گذاشت.» ۱۰در آن زمان ابراهیم در چه حالت بود؟ آیا قبل از ختنه شدن او بود یا بعد؟ البتّه قبل از ختنه شدن ۱۱و ختنه‌اش علامتی بود برای اثبات اینکه به وسیلهٔ ایمانش، خدا او را پیش از آنکه ختنه شود، کاملاً نیک شمرده بود. و از این رو ابراهیم پدر همهٔ کسانی است که به خدا ایمان می‌آورند و نیک شمرده می‌شوند، حتّی اگر ختنه نشده باشند. ۱۲و همچنین پدر کسانی است که ختنه شده‌اند، نه تنها به‌خاطر اینکه ختنه شده‌اند بلکه به‌خاطر اینکه از ایمانی که ابراهیم در وقت نامختونی داشت، پیروی می‌کنند.
وعده‌های خدا و ایمان
۱۳خدا به ابراهیم و فرزندانش وعده داد که جهان از آن او خواهد بود. این وعده به علّت اطاعت ابراهیم از شریعت نیست، بلکه برای این است که او ایمان آورد و ایمان او برایش نیکی مطلق محسوب شد، ۱۴زیرا اگر وعده‌های خدا به کسانی داده شود که از شریعت پیروی می‌کنند دیگر ایمان آدمی بی‌معنی و وعدهٔ خدا بی‌ارزش است. ۱۵زیرا شریعت، غضب الهی را موجب می‌شود امّا جایی که شریعت نیست تجاوز از شریعت هم وجود ندارد.
۱۶پس این وعده به ایمان متّکی است، تا بر فیض خدا استوار بوده و برای تمام فرزندان ابراهیم معتبر باشد، نه تنها برای آنانی که از شریعت پیروی می‌کنند، بلکه برای کسانی هم که مانند ابراهیم ایمان می‌آورند، زیرا ابراهیم پدر همهٔ ماست. ۱۷چنانکه کتاب مقدّس می‌فرماید: «تو را پدر ملل بسیار ساخته‌‌ام.» از این رو این وعده در نظر خدایی که ابراهیم به او ایمان آورد معتبر است، آن خدایی که مردگان را زنده می‌کند و نیستی‌‌ها را هستی می‌بخشد. ۱۸ابراهیم ایمان آورد و در آن هنگام که هیچ امیدی نبود او امیدوار گشت و از این رو «پدر ملل بسیار» شد. همان‌طور که کتاب خدا می‌فرماید: «فرزندان تو به این اندازه کثیر خواهند شد.» ۱۹ابراهیم تقریباً صد ساله بود، امّا توجّه به وضع بدنی خودش که تقریباً مرده بود و اینکه سارا نمی‌توانست صاحب فرزندی شود، ایمانش را سست نساخت ۲۰و نسبت به وعدهٔ خدا شک نکرد. بلکه درحالی‌که خدا را حمد می‌گفت، ایمانش او را تقویت می‌‌نمود، ۲۱زیرا اطمینان کامل داشت که خدا قادر است، مطابق آنچه وعده فرموده است، عمل کند. ۲۲به این دلیل است که ایمان ابراهیم «به عنوان نیکی مطلق محسوب شد.»۲۳کلمات «محسوب شد» تنها به‌خاطر او نوشته نشد، ۲۴بلکه همچنین برای ما نوشته شد که باید کاملاً نیک شمرده شویم. ما به خدایی ایمان داریم که خداوند ما عیسی را پس از مرگ زنده ساخت.۲۵او به‌خاطر گناهان ما تسلیم مرگ گردید و زنده شد تا ما در پیشگاه خدا کاملاً نیک محسوب شویم.