حزقیال نام یکی از انبیای بزرگ و پسر بوزی که یکی از کاهنان و از نسل صادوق کاهن بوده است، می‌باشد (حزقیال ۱: ۳). در دوران پادشاهی یهُویاکین بر اسرائیل، اورشلیم توسط نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه بابل در هشتمین سال سلطنتش، محاصره و تسخیر گردید. نَبُوکَدْنَصَّر، یهُویاکین و تمامی اسرائیلیان به غیر از مسکینان را به اسارت به بابل برد، و حزقیال نیز همراه با یهویاکین در بین اسیران بودند ( حدود ۵۹۷ قبل از میلاد).
حزقیال کاهنی بود که با یهودیهای تبعیدی، در محلی به نام به تَلَّ اَبِیب، کنار رود خابور در بابل زندگی می‌کرد. وی در بابل دارای خانه و همسر بوده و در نهمین سال تبعیدش، همسر خود را بصورت ناگهانی و غیر قابل پیش بینی از دست می‌دهد (حزقیال ۸: ۱؛ ۲۴: ۱۸).
حزقیال از مقام والا و برجسته‌ای در بین یهودیان در تبعید برخوردار بوده و اغلب بزرگان یهود جهت مشورت به نزد او می‌رفتند. اولین نبوت وی همزمان با پنجمین سال اسارت یهُویاکین در بابل بوده است. همزمان با حزقیال دو نبی دیگر نیز در میان قوم نبوت می‌کردند، دانیال نیز توسط نَبُوکَدْنَصَّر به اسارت برده شده و در دربار او خدمت می‌کرد و ارمیا، نبی دیگری که پس از حمله کلدانیان، نبوکدنصر دستور داد که وی را از زندان آزاد کنند و ارمیا پس از آزادی با سایر یهودیان در اسرائیل باقی ماند و در یهودا به خدمت مشغول بود.
حزقیال مدت بیست و دو سال به خدمت نبوت در میان قوم یهود مشغول بود و کتاب وی در رتبه سوم از چهار کتاب نبوتی قرار دارد (حزقیال ۲۹: ۱۷). نبوتهای وی در مورد اعمال قوم اسرائیل که سبب اسارت آنان شده بود، می‌باشد، و در انتها امید برای نجات آنها با گوش سپردن و انجام دادن فرامین خداوند است و سرانجام سبب روی برگرداندن قوم اسرائیل از بت پرستی گردید.
از تاریخ و چگونگی درگذشت حزقیال اطلاعاتی در دست نیست. اما گفته می‌شود مقبره وی در نزدیکی بغداد، در محلی به نام کِفیل قرار دارد.
