گاهی در زندگی لحظاتی پیش می‌آید که احساس می‌کنیم تنها هستیم، هیچ کسی را نداریم که به او تکیه کنیم و هیچ امیدی برای ادامه دادن باقی نمانده است. این لحظات، سنگین‌ترین و تاریک‌ترین روزهای زندگی ما هستند. اما در همین تاریکی، هنوز نوری هست که می‌تواند راه را برای ما روشن کند؛ نوری که از خداوند می‌آید.
خداوند همیشه با ماست، حتی در تنهایی
ممکن است زمانی فرا برسد که دوستان ما را ترک کنند، خانواده در کنار ما نباشند و هیچ کس برای شنیدن دردهای ما وجود نداشته باشد. اما خداوند وعده داده است که ما را هرگز تنها نمی‌گذارد. در اشعیا ۴۱:۱۰ آمده است:
«مترس، زیرا من با تو هستم؛ هراسان مشو، زیرا من خدای تو هستم. تو را تقویت خواهم کرد، تو را یاری خواهم داد و تو را با دست راست عدالت خویش حمایت خواهم نمود.»
حتی اگر تمام جهان ما را ترک کند، خداوند هنوز در کنار ماست. او قلب‌های شکسته را می‌بیند، اشک‌های پنهان را می‌شمارد و دست‌های افتاده را بلند می‌کند.
چرا احساس تنهایی می‌کنیم؟
احساس تنهایی دلایل مختلفی دارد. ممکن است از سوی عزیزان خود طرد شده باشیم، دچار شکست‌های شخصی شده باشیم، یا در سختی‌های زندگی گرفتار شده باشیم. اما خداوند از دل‌های ما آگاه است و درد ما را می‌فهمد. گاهی او اجازه می‌دهد که ما به ته خط برسیم، نه برای اینکه ما را رها کند، بلکه برای اینکه ما را به سوی خود بخواند.
خداوند کمک می‌کند، اما چگونه؟
۱. از طریق دعا و نیایش
وقتی هیچ کس برای شنیدن حرف‌های ما نیست، می‌توانیم به سوی خداوند فریاد بزنیم. او همیشه گوش می‌دهد. در مزامیر ۵۵:۲۲ آمده است:
«بار خود را به خداوند بسپار، و او تو را حمایت خواهد کرد.»
دعا کردن، حتی در لحظات ناامیدی، می‌تواند آرامش و اطمینانی عمیق به ما بدهد.
۲. از طریق کلام او
کتاب مقدس پر از وعده‌هایی است که نشان می‌دهد خداوند ما را دوست دارد و ما را ترک نمی‌کند. خواندن کلام خداوند به ما یادآوری می‌کند که تنها نیستیم و او همیشه راهی برای ما باز خواهد کرد.
۳. از طریق افراد مناسب
گاهی خداوند کمک خود را از طریق افراد دیگر می‌فرستد. ممکن است کسی را سر راه ما قرار دهد که کلامی از محبت بگوید، دست ما را بگیرد و ما را به سمت نور هدایت کند. پس باید چشمان خود را باز نگه داریم و کمک‌های خداوند را در زندگی‌مان ببینیم.
۴. از طریق صبر و اعتماد به نقشه او
گاهی ما بلافاصله جواب دعاهای خود را نمی‌بینیم، اما خداوند برنامه‌ای برای ما دارد. شاید درک آن برای ما سخت باشد، اما ایمان به او یعنی اعتماد کردن به اینکه او ما را فراموش نکرده است. در ارمیای نبی ۲۹:۱۱ آمده است:
«زیرا من نقشه‌هایی را که برای شما دارم، می‌دانم؛ نقشه‌هایی برای رفاه و نه برای آسیب، نقشه‌هایی برای آینده‌ای امیدبخش.»
چگونه از این احساس رهایی پیدا کنیم؟
• با خداوند صحبت کنیم و از او بخواهیم که ما را راهنمایی کند.
• روی وعده‌های او تمرکز کنیم و به یاد بیاوریم که او ما را دوست دارد.
• برای دیگران محبت کنیم، حتی زمانی که خودمان احساس تنهایی داریم.
• به دنبال جوامع ایمانی و دوستانی باشیم که ما را در ایمان تقویت کنند.
نتیجه‌گیری
اگر امروز احساس می‌کنی که هیچ کس را نداری، بدان که خداوند تو را فراموش نکرده است. او از تو مراقبت می‌کند، تو را دوست دارد و همیشه در کنارت خواهد بود. کافی است که دستت را به سوی او دراز کنی و به او اعتماد کنی.
«من با شما هستم، تا انقضای عالم.» (متی ۲۸:۲۰)
