زندگی پر از لحظات دشوار است — زمانهایی که احساس میکنیم فشارها از هر سو بر ما وارد میشود و هیچ راهحلی پیش روی ما نیست. در چنین لحظاتی، بسیاری از ما دچار ترس، اضطراب و ناامیدی میشویم. اما حقیقتی ژرف در ایمان مسیحی وجود دارد که میتواند آرامش واقعی را به قلب ما بازگرداند: خدا هرگز ما را تنها نمیگذارد.
خداوند در کلامش بارها به ما یادآوری میکند که او پناه و تکیهگاه ماست. در کتاب اول پطرس ۵:۷ میخوانیم:
«تمام نگرانیهای خود را بر او بیفکنید، زیرا او به فکر شماست.»
این آیه ساده، پیامی عمیق دارد: خدا نه تنها ما را میبیند، بلکه به ما اهمیت میدهد. او میخواهد بارهای سنگین دل ما را بردارد تا بتوانیم با آرامش و اعتماد در مسیر زندگی قدم برداریم.
وقتی نگرانیهای خود را به خدا میسپاریم، در واقع اعتراف میکنیم که کنترل همه چیز در دستان ما نیست. این یعنی فروتنی در برابر قدرت و محبت او. ما میگوییم:
«خدایا، من نمیدانم آینده چه خواهد شد، اما میدانم که تو با منی.»
در سختیها، خدا ما را ترک نمیکند. حتی اگر راه تاریک باشد، حضور او نوری است که مسیر را روشن میکند. همانطور که در مزمور ۲۳ آمده است:
«اگر در دره سایهٔ مرگ نیز گام بردارم، از هیچ بدی نمیترسم، زیرا تو با منی.»
اعتماد به خدا به این معنا نیست که مشکلات از بین میروند، بلکه یعنی ما دیگر از آنها نمیهراسیم. چون میدانیم او در هر مرحله از زندگی، با ما راه میرود.
وقتی قلب خود را به او میسپاریم، آرامشی مییابیم که هیچ چیز زمینی نمیتواند آن را از ما بگیرد.
پس هرگاه احساس سنگینی و اضطراب کردی، چشمانت را ببند و با تمام وجود بگو:
«خدایا، من این نگرانی را به تو میسپارم. به من ایمان و صبر عطا کن تا در حضور تو آرام بمانم.»
و مطمئن باش که او صدای تو را میشنود.
زیرا وعده داده است:
«من هرگز تو را ترک نخواهم کرد و تو را رها نخواهم ساخت.» (عبرانیان ۱۳:۵)
