اساس اعتقادات تکامل باوران بر جمجمه و دندان های انسان های نخستین استوار است. این در حالی است که کالبد های کامل انسان های اولیه به ندرت یافت شده اند. هم چنین میان پژوهشگران و دانشمندان در مورد طبقه بندی فسیل ها، اتفاق نظر وجود ندارد. در نتیجه هنرمندان نمی توانند چهره و اندام واقعی آنان را بازسازی نمایند.
در سال ۲۰۰۳ کارل استیون که در بخش علم کالبدشناسی دانشگاه آدلاید در استرالیا فعالیت می کند، چنین اظهار نظر کرد:”تصاویر نقاشی چهره های انسان های اولیه، بیانگر واقعیت نیستند. این تصاویر تخیلی بر اساس بررسی های دانشمندان نمی باشد و مخاطبان ناآگاه به پژوهش های علمی را فریب می دهد”.
Science and Justice, Vol. 43, No. 4,
(۲۰۰۳) section, Forensic Anthropology,
“Anthropological Facial ‘Reconstruction’—
Recognizing the Fallacies, ‘Unembracing’
the Errors, and Realizing Method
Limits,” by C. N. Stephan, p. 195.
سئوالی که مطرح می شود آن است که آیا دانشمندان می توانند براساس فسیل های موجود، انسان های اولیه را آن گونه که بوده اند، بازسازی کنند؟
تکامل باوران معتقدند که اندازه مغز از میمون تا انسان به تدریج بزرگ و بزرگ تر شده. اندازه مغز انسان سه برابر گوریل است. بنابراین قابلیت های فراوان دارد. اما آیا بزرگ بودن مغز، گواهی است بر هوش و فراست؟ مغز فیل، کرگدن و نهنگ به مراتب بزرگ تر از انسان هستند. به نوشته مجله ساینتیفیک امریکن صفحه ۷۲ آگست/سپتامبر ۲۰۰۸
” تکامل باوران در اثبات این نکته که میان اندازه مغز انسان و نیز گونه های مختلف جانوران، با هوش و ذکاوت ارتباطی وجود دارد، شکست خورده اند. آنان موفق نشدند توازن و برابری را میان هوش و فراست با اندازه و وزن مغز، پیدا کنند”.
آیا حلقه های گمشده میان انسان و میمون یافت شده اند؟ مجله ساینس جورنال نیچر در سال ۲۰۰۷ در مقاله ای، به بررسی ادعایی می پردازد مبنی بر “حلقه گمشده ای از درخت تکامل داروین کشف گردید”، و چنین اظهارنظر می کند:”هیچ فسیل شناخته شده ای که ثابت کند چگونه و در چه زمانی میمون به انسان تکامل یافت، هنوز پیدا نشده است”.
Nature, “A New Species of Great
Ape From the Late Miocene Epoch in
Ethiopia,” by Gen Suwa, Reiko T. Kono,
Shigehiro Katoh, Berhane Asfaw,
and Yonas Beyene, August 23, 2007,
p. 921.
یک زیست شناس در سال ۲۰۰۲ چنین اظهارنظر کرد:”هیچ فسیلی دال بر تایید ادعای مبنی بر تکامل میمون به انسان تاکنون کشف نشده است”.
Acta Biologica Szegediensis, Volume
۴۶(۱-۲), “New Findings—New Problems
in Classification of Hominids,”
by Gyula Gyenis, 2002, pp. 57, 59.
چارلز مارشال و جیمز والنتین در کتاب “اهمیت تطبیق ژنوم ها در منشاء اندام حیوان و ظهور ناگهانی حیوانات در دوران کامبرین” (صفحه ۱۱۹۰، نسخه انگلیسی)، نتایج تحقیقات شان را درباره منشاء حیوانات چنین شرح می دهند:
“سخت ترین آزمون هنگامی است که می کوشیم مطابق نگرش داروین به منشاء حیات حیوانات دست یابیم. وقتی می خواهیم مراحل تکامل حیوانی را بررسی کنیم، از آن جا که فسیل های اصلی (حلقه های مفقود شده) را نداریم، نمی توانیم با قاطیعت تایید کنیم که این حیوان در چه زمان هایی و با گذراندن چه مراحلی دارای چنین بدن و اندام هایی شده است.”
ترجمه و تلخیص: مهران پورپشنگ
