در کتاب پیدایش، خداوند فرمود:”روح من همیشه در انسان باقی نخواهد ماند. زیرا انسان موجودی است فانی و نفسانی. پس ۱۲۰ سال به او فرصت می دهم تا خود را اصلاح کند” (پیدایش فصل ۶ آیه ۳). اما چرا تا چند نسل، انسان ها هم چنان عمر طولانی داشتند؟
ابتدا باید در نظر داشت که خدا با نوح سخن نمی گفت، بلکه گفتگویی بود میان پدر، پسر و روح القدس. مشابه این گفتگو، در پیدایش فصل ۱ آیه ۲۶، فصل ۳ آیه ۲۲، فصل ۱۱ آیات ۵-۷ یافت می شود.
خدا نمی خواست بشر همواره در شرارت باقی بماند. این وضعیت به معنای “مرحله غیر قابل بازگشت به سوی خداوند” تلقی می شود. خدا دائما توجه انسان را جلب نخواهد کرد، بلکه رحمت و فیض او با مرگ شخص شرور خاتمه می یابد. انسان توسط روح حیات بخش خدا و تنها به خواست نیکوی او زنده نگاهداشته می شود.
دو. مخالفان کتاب مقدس می گویند که پیدایش فصل ۶ آیه ۳ با مزمور ۹۰ آیه ۱۰ تناقض دارد:”عمر ما هفتاد است و اگر قوی باشیم، شاید به هشتاد سال برسد”.
درباره ۱۲۰ سال دو نکته را باید در نظر داشت:
الف. ۱۲۰ سال دورانی بود که انسان ها تا قبل از طوفان، فرصت توبه و بازگشت به سوی خداوند را داشتند (در این دوران، نوح به مردم وقوع طوفان را هشدار داد).
ب. خدا حد ۱۲۰ سال را برای عمر انسانی مقرر فرمود. روح القدس در طی این دوره انسان ها را به توبه ترغیب می کند. همان طور که ذکر شد این فرصت تا ابد دوام نخواهد یافت. بعداز وقوع طوفان، عمر انسان ها کاهش یافت. کاهش تدریجی عمر بشر از فصل دهم پیدایش آغاز می شود و در ادامه می خوانیم که ابراهیم در سن ۱۷۵ سالگی درگذشت و یوسف در سن ۱۱۰ سالگی فوت کرد.
هفتاد یا هشتاد سال به میانگین عمر بشر اشاره می کند و نه حداکثر آن. پذیرفتن عمر کوتاه به ما کمک می کند تا از وقت کمی که داریم عاقلانه تر استفاده کنیم.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
