متی ١٠:١٠ «و برای سفر، توشه دان یا دو پیراهن یا کفشها یا عصابرندارید، زیرا که مزدور مستحق خوراک خود است.»
مرقس ٨:۶ «و ایشان را قدغن فرمود که «جزعصا فقط، هیچ چیز برندارید، نه توشه دان و نه پول در کمربند خود،»
امروزه شیطان با استفاده از شک و تردید و با وارد کردن ادعاهای بی اساس سعی بر خدشه وارد کردن عاری از خطا بودن کلام خدا را دارد و نیاز هست امروز ما بیدار و در عمق های کلام تفکر کرده و با دعا از روح خدا بخواهیم تا این حقایق را برای ما آشکار بسازد همین طور که میدانیم خداوند از هر چیز برای آموختن درس به فرزندان خود استفاده مینماید و هیچ کلام او عبث و بی فایده نیست حال شاید این سوال برای شما پیش بیاید که منظور خداوند از این آیات چیست ؟ و این تفاوت به چه دلیل است ؟
شاگردان نیازی نبود که برای سفر خود از پـیش تجهیـزاتی آمـاده مـیکردند. هـر چـه باشـد آنهـا اسرائیلی هایی بودند که برای اسرائیلی ها موعظه میکردند و بین یهودیان فراهم نمودن غذا برای کـارگر کاملا عرف و جا افتاده بود. بنابراین به همراه بردن طلا، نقره، مس، کوله بار غذا، دو عدد لباس، کفـش یـا چوبدسـت ضروری نبود. اما اینجا منظور کفش یا چوبدست اضافی است زیرا اگر آنها چوبدستی داشتند، مجـاز بـود کـه آن را ببرند مرقس ۸:۶ اما منظور کلی خداوند در هر دو انجیل مذکور این بود که نیازهای آنان براساس نیاز روزانه برطرف بشود ( میشد) اگر پادشاهی خداوند از این دنیا بود او هیچگاه دستوراتی که در متی آیات ۸-۱۱ آمده است را نمیگفت. آنها در نقطه مقابل رهبران مذهبی این دنیا قرار داشتند. شاگردان باید بدون تدبیر برای سفر پیش میرفتند. نه توشه دان، نه نان، و نه پول در کمربندشان. آنها باید برای رفع احتیاجاتشان به او اعتماد میکردند. در مرقس ۹:۶ آنها اجازه داشتند تنها یک کفش و یک عصا، “احتمالاً برای محافظت در برابرحیوانات وحشی ” و تنها یک لبا س همراه خود داشته باشد. قطعا کسی نمیتوانست به دارایی ایشان حسادت بورزد یا به خاطر ثروتمند شدن جذب مسیحیت شود شاگردان هر چه که داشتند از سوی خدا بود و کاملاً بر او توکل کرده بودند. آنها با قناعت به خدمت اعزام شدند تا نمونهای از پسر خدا باشند که با قدرتش آنها را تجهیز کرده است و نه هیچ دخالت انسانی ، پس از توضیحات درک میکنیم در میان اسرائیل غذا دادن به یک اسرائیلی امری جا افتاده بود دوم اینکه با توجه به کل آیات هر دو انجیل منظور خدا را از این فرامین که برطرف کردن نیاز شاگردان بصورت روزانه هست درک میکنیم ( عهد عتیق منّ آسمانی ) ( عهد جدید متی ۲۶:۶ ) بنابراین متوجه میشویم بعضی از افراد در آن جمع چوب دستی داشتند و بعضی افراد نداشتند آنانی که داشتند میتوانستند با خود حمل کنند و دلیل برای برداشتن چوب دستی اضافی نداشتند چون خدا مهیا میکرد و آنانی که چوب نداشتند دلیلی برای تهیه آن بجهت کمک آن چوب در راه نداشتند چون خدا همه چیز را برای آنها فراهم میکرد و چقدر درس بزرگی است که امروز هر یک از ما بخود بنگریم و بدانیم اگر چوب دست داشته باشیم و اگر هم نداشته باشیم وقتی به خدا اعتماد کنیم او برای ما فراهم میکند شاید امروز چوب دست ما که تصور میکنیم میتواند به ما امنیت دهد یا محافظت کند پول باشد و شاید چون پول یا چیزی در زندگی کم داریم احساس ناامنی و احتیاج میکنیم ، در سفر رسولان نه آنانی که چوب دست داشتند به چوب جدیدی نیاز پیدا کردند و نه آنانی که نداشتند به چوب دست احتیاجی پیدا کردند . پس متی بدون چوب دست بوده و مرقس از قبل چوب دست داشته و دلیل این تفاوت همین هست . و هردو با هدایت روح خدا حامل یک پیام هستند و این پیام تمامی افراد دنیا را دربر میگیرد چه آنانی که چوب دست دارند و چه آنانی که ندارند ” بصورت روزانه به خدا اعتماد کنید “
