مخالفان کتاب مقدس می گویند که در عهد عتیق ذکر شده قربانی حیوانات گناه را پاک می سازد (لاویان فصل ۴ آیات ۲۰- ۳۵)، در حالی که در عهد جدید تعلیم داده شده که گناه با قربانی حیوانات پاک نمی شود (عبرانیان فصل ۱۰ آیات ۴- ۱۱). مخالفان می پرسند: آیا این نشانه تناقض در کتاب مقدس نیست؟
ابتدا به مطالعه آیات می پردازیم:
“کاهن اعظم با انجام قربانی گناه، برای قوم کفاره خواهد کرد و خطای آنان بخشیده خواهد شد” (لاویان فصل ۴ آیه ۲۰).
“محال است که خون گاوها و بزها واقعا لکه های گناه را پاک سازد” (عبرانیان فصل ۱۰ آیه ۴).
اگر به متن آیه ها دقت کنیم، درمی یابیم تناقضی وجود ندارد. در زبان عبری واژه کفاره (عبری: کفار) به معنای “پوشش” است. بنابراین به معنی پاک کردن نیست.
به عبارت دیگر، خون حیوانات نمی توانست گناه را پاک سازد، بلکه فقط آن را می پوشاند. اما وقتی مسیح بر روی صلیب برای نجات بشر از گناه فدیه شد و قادر است گناه انسان را پاک نماید. قربانی مسیح بی نهایت بزر گتر از قربانی حیوان در عهد عتیق بود.
انسان با قربانی حیوان، از آرامش الهی برخوردار نمی شود. در حالی که وقتی شخص توسط مسیح آمرزیده می شود، آرامش و شادی مافوق طبیعی او را فرا می گیرد.
در دوران عهد عتیق، مراسم مذهبی مردم را برای ظهور مسیح آماده می کرد. اما با مرگ و زنده شدن مسیح دیگر نیازی به آن مراسم نیست.
شخصی را مجسم کنید که قلبش پر از اندوه، حسادت و اضطراب باشد. ممکن است چنین شخصی وارد معبد شود، ولی هنوز هم از حضور خدا خیلی دور است. شاید فکر کند که از نظر تشریفات و قوانین مربوطه کاملا پاک و طاهر است، ولی هنوز به حضور خدا نرسیده است. محال بود که قربانی حیوان، شخصیت این فرد کاملا را دگرگون سازد.
حیوانی که قربانی می شد، نمی دانست چه اتفاقی برایش می افتد و منظور از این کار چیست. حیوان دارای عقل و منطق انسانی نبود.
قربانی عیسی از روی عقل بود.او می دانست چه می کند. او مانند یک قربانی بی خبر نبود که بر اثر شرایط غیر قابل پیش بینی کشته شد، بلکه کاملا با خبر بود چه می کند.
قربانی عیسی داوطلبانه بود. حیوانی که قربانی می شود از خود اراده ای ندارد، ولی عیسی خودش تصمیم گرفت که قربانی شود.
انسان به قدری گرفتار گناه است که نمی تواند توسط کارهای نیکو، زیارت، روزه و انجام امور مذهبی، خود را خلاص کند. ما برای آزادی از گناه احتیاج به قدرت مافوق طبیعی مسیح داریم. قربانی عیسی باعث می شود که وجدان انسان از احساس گناه و خطاکاری آسوده شود. قربانی عیسی، روح انسان را پاک می سازد.
قربانی مسیح سبب دوستی و صمیمیت بشر با خدا شد. در گذشته بر اثر گناه نسبت به خدا بیگانه بودیم، ولی بر اثر قربانی مسیح با او دوست و صمیمی شدیم. حالا می توانیم هر روز در مصاحبت و دوستی خدا به سر ببریم. هیچ چیزی، مطلقا هیچ چیزی، از داشتن دوستی با خدا مهم تر نیست. این رابطه ای است که تا ابدیت ادامه پیدا می کند.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
