موسی و هارون پیغام خدا را با فرعون درمیان گذاشتند. اما نتیجه پیغام شان آن بود که فرعون دستور دهد تا به اسرائیلی ها برای تهیه خشت، کاه داده نشود. آن ها خودشان باید کاه جمع کنند و تعداد خشت ها هم نباید کم تر از قبل شود (خروج فصل ۵ آیات ۴- ۸).
در سال ۱۹۲۰ “اریک پیت” مصرشناس معروف انگلیسی در دانشگاه لیورپول گفت:”گزارش کتاب خروج فصل پنجم نادرست، تخیلی و غیرواقعی است. چنین حکمی در تاریخ مصر باستان وجود ندارد.” او افزود:” گل و لای حاصل از رود نیل آنقدر دارای مواد غنی برای ساخت خشت است که نیازی به کاه نمی باشد!”
در اواخر دهه ۱۹۴۰ باستان شناسی به نام “ژوزف فری” در حین بررسی متوجه شد که اکثر هرم های مصر از سنگ ساخته نشده اند، بلکه برای ساخت آن ها از خشت استفاده کرده اند. او پس از تحقیقات بیشتر پی برد که خشت ها ترکیبی بودند از گل و لای و کاه!
ژوزف فری در کتابش “باستان شناسی و تاریخ کتاب مقدس” (صفحه ۸۲) توضیح می دهد که مصریان، سنگ ها را برای بناهای مهم مانند معبد یا قصر فرعون به کار می بردند. اما برای ساختمان های معمولی از خشت استفاده می کردند. ترکیب کاه با گل و لای از ترک خوردگی خشت جلوگیری می کرد و به آن استحکام می بخشید. این است دلیل ماندگاری خشت ها از ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح تا امروز.
بنابراین باستان شناسی ادعای “اریک پیت” و همفکرانش را رد کرد و گزارش کتاب مقدس را تایید نمود.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
