فصل دهم پیدایش درباره پراکنده شدن ملت ها در جهان است، در حالی که فصل ۱۱ (آیات ۱- ۹) به آغاز پراکندگی می پردازد. بنابراین به نظر می رسد که تناقضی میان دو فصل وجود دارد.
مخالفان کتاب مقدس فصل ۱۱ آیه ۱ را به عنوان مرکز اصلی تناقض برمی شمردند: “در آن روزگار همه مردم جهان به یک زبان سخن می گفتند”. سپس به آیاتی در فصل ۱۰ اشاره می کنند:
پسران یاوان (یونانیان باستان) آیه ۴- ۵
“پسران یاوان: الیشه، ترشیش، کتیم و رودانیم. فرزندان این افراد به تدریج در سواحل و جزایر دنیا پراکنده شدند و اقوامی را با زبان های گوناگون به وجود آوردند.”
“این ها نسل حام بودند که در قبایل و سرزمین های خود زندگی می کردند و هر یک زبان خاص خود را داشتند” (آیه ۲۰).
“این ها بودند فرزندان سام که در قبایل و سرزمین های خود زندگی می کردند و هر یک زبان خاص خود را داشتند” (آیه ۳۱).
اگر مخالفان کتاب مقدس به فصل ۱۱ آیه ۲ رجوع کنند، درمی یابند که ادعای خودشان با کتاب پیدایش در تضاد است:”جمعیت دنیا رفته رفته زیاد می شد و مردم به طرف شرق کوچ می کردند. آن ها سرانجام به دشتی وسیع و پهناور در سرزمین شنعار رسیدند و در آن جا سکنی گزیدند”. به عبارت دیگر، این آیه از کوچ دستجمعی انسان ها به یک منطقه گزارش می دهد.
پس می توان چنین نتیجه گیری کرد، اگر تعلیم کتاب مقدس را بپذیریم که منشاء انسان ها، آدم بوده است بنابراین می توانیم باور کنیم که در مقطعی از زمان، انسان ها به یک زبان سخن می گفتند و مانند امروز هزاران زبان وجود نداشت (در حال حاضر، حداقل بیش از هفت هزار زبان در دنیا تکلم می شود). در فصل دهم پیدایش، زمینه برای تقسیم زبان ها و پراکنده شدن ملت ها آماده شده بود و در فصل ۱۱ آیات ۱- ۹ به علت پراکنده شدن می پردازد.
چرا موسی (نویسنده کتاب پیدایش) ترتیب وقایع تاریخی را رعایت نکرد؟ هدف او کاملا آگاهانه بود. موسی همین تمهید را فصل های ۱ و ۲ پیدایش به کار گرفت: در فصل اول گزارش کلی از آفرینش ارائه می دهد و در فصل دوم توجه را بر جزئیات روز/ مرحله ششم آفرینش معطوف می سازد: آفرینش باغ عدن، خلق آدم، کار و فعالیت آدم، نامگذاری حیوانات باغ عدن توسط آدم و آفرینش زن.
موسی دوباره این تمهید را در فصل های ۱۰ و ۱۱ تکرار می کند: نسل های سام، یافث و حام در احداث شهر بابل و برج بلند، با یکدیگر مشارکت و همکاری کرده اند. تمرکز جمعیت در یک منطقه، عصیان بر علیه حکم خداوند بود (پیدایش فصل ۹ آیه ۱).
آن ها در سرپیچی مستقیم از حکم خدا مبنی بر تکثیر شدن و پر کردن زمین، نقشه کشیدند که از طریق وحدت و تمرکز، قدرتمند شوند. آنان تصمیم گرفتند تا برج بلندی را بسازند. هدف از ساخت برج، فقط برای اثبات این نکته بود که انسان به خودش متکی است و نیازی به خداوند ندارد. اما نکته طنزآمیز آن است که همان برج به بتکده ای مبدل می شود برای پرستش خدای خیالی و غیرواقعی!
اولین داوری خداوند در بعد از طوفان بزرگ، به وقوع پیوست. مهم نبود که چه تعداد افراد با تکبر علیه خدا در ستیز بودند. خداوند نقشه خود را تحقق بخشید. او در بابل فقط با تغییر دادن زبان مردم، هماهنگی آن ها را غیرممکن ساخت. هر خانواده یا طایفه با زبان خاص خود از بابل خارج شدند. خدا از طریق پراکنده کردن اهالی شهر بابل، هدف خود را به اجرا درآورد. آنچه را خداوند خواست، به اجرا درآورد.
ایمان به خدای حقیقی در یک جامعه متمرکز بت پرست تقریبا غیرممکن بود. حتی اگر والدین ایماندار بودند، فرزندان شان همرنگ جامعه فاسد می شدند. بنابراین یک جامعه متمرکز نمی توانست مکان مناسبی برای ایمانداران باشد. به یاد آورید: خدا ابراهیم را از جامعه بت پرست خارج کرد و قوم اسرائیل را از مصر بیرون آورد.
بابل، شهری که نمرود تاسیس کرد، بعدها در کتاب مقدس بدل به سمبول نظام جهان عاصی نسبت به خدا و سمبل ستمگری بر قوم اسرائیل شد. در مکاشفه فصل ۱۸، از “بابل” برای معرفی اتحادیه مادی گرایانه و منکر خدا استفاده می کند که اضمحلال آن، پیروزی نهایی مسیح را مشخص می کند. در نمرود چهره “مرد کفر” (دجال/ضد مسیح) را مشاهده می کنیم که رئیس امپراطوری ضد خدا خواهد بود (دوم تسالونیکیان فصل ۲ آیات ۳- ۱۰، مکاشفه فصل ۱۳ آیات ۵- ۸).
موسی در آیه ۹ پرونده شهر بابل را می بندد و فصل دیگری را آغاز می کند: نسل سام، ابراهیم و آغاز مسیری به سوی عهد جدید (مسیحیت). برج بابل، روایت ابدی دوری انسان و خدا نبود. از آیه دهم به بعد درمی یابیم که خدا دنیا را خلق نکرد تا آن را رها سازد. خدا دنیا را آفرید تا با آن ارتباط برقرار کند.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
