بعد از ارتکاب گناه، آدم و حوا سعی کردند با ابتکار و نوآوری، عریانی خود را بپوشانند، اما این کار اشتباه بود. کارشناسان گیاه شناسی می گویند که برگ انجیر در پوست انسان ایجاد حساسیت و آلرژی می کند. بنابراین، این برگ ها نه فقط مناسب پوشش نبودند، بلکه به خارش پوست می انجامید.
در حضور خدا هر گونه پوششی که بشر به کار ببرد، کاری است احمقانه. این که دو انسان جز چند برگ انجیر، چیزی به تن ندارند که بخواهند بدن خود را از خدایی که همه چیز را می بیند و می داند پنهان کنند. کار آنان مضحک و خنده آور بود. در حالی که بایستی اجازه دهیم تا مسیح ما را با لباس روحانی بپوشاند (مکاشفه فصل ۳ آیات ۵ و ۱۸). لباس روحانی جنبه نمادین دارد و به معنای تعلق به خدا و پاکی است. پولس چنین نوشت:”ما جزئی از وجود مسیح شده ایم و مسیح را پوشیده ایم” (غلاطیان فصل ۳ آیه ۲۷).
مسیح هشدار داد:”زمانی که منتظر نیستید، می آیم. خوشا به حال کسی که برای بازگشت من آماده است و لباس خود را نگاه دارد تا مبادا برهنه و رسوا شود” (مکاشفه فصل ۱۶ آیه ۱۵). ما با کمک روح القدس، با حفظ ایمان در وسوسه ها و وفادار ماندن به اصول اخلاقی خدا، می توانیم خود را آماده نگاه داریم.
هنگامی که آدم و حوا با برگ های انجیر خود را پوشاندند، به آن معنا نبود که اندام تناسلی و روابط جنسی گناه آلود است. هر آنچه خدا آفرید، نیکو نامید. آدم و حوا بعد از ارتکاب گناه، وجدان شان ناراحت شد البته در کتاب پیدایش چنین گزارش نشده که آن دو اندام های تناسلی را پوشاندند. این تصور را هنرمندان نقاش مطرح کرده اند. برخی کارشناسان معتقدند که تا قبل از ارتکاب گناه، نور الهی بدن آن دو را پوشانده بود، اما آن نور بعد از نافرمانی آدم و حوا محو شد. در نتیجه آن ها کوشیدند با برگ های انجیر خود را بپوشانند. احساس گناه یا عذاب وجدان علامت هشدار دهنده ای است که خدا درون انسان قرار داده تا هر وقت مرتکب گناه شد، به صدا درآید. بدترین کار این است که این احساس را در خود از بین ببریم. از این که چنین احساسی در شماست، خوشحال باشید، چون باعث می شود از گناه آگاه شده و بتوانید از خدا طلب بخشش کنید و از او بخواهید تا اصلاح تان کند تا دیگر مرتکب اشتباه نشوید.
“عصر همان روز، آدم و زنش صدای خداوند را که در باغ راه می رفت، شنیدند و خود را لابه لای درختان پنهان کردند” (پیدایش فصل ۳ آیه ۸)
خدا در همه جا به طور هم زمان، حضور دارد، با این توصیف این آیه از حضور مرئی خدا سخن می گوید.
قبل از تجسم مسیح و شروع خدمت او، موارد متعدد ظهور مسیح در عهد عتیق، ازلی بودن او را ثابت کرد. به عنوان مثال، آدم و حوا صدای خداوند را که در باغ عدن راه می رفت، شنیدند (پیدایش فصل سوم آیه ۸). خداوند به ابراهیم (پیدایش فصل ۱۷ آیه اول و فصل ۱۸ آیه اول)، و هم چنین به یعقوب (پیدایش فصل ۳۲ آیه اول) و موسی (خروج فصل سوم آیه دوم) ظاهر شد. هم چنین مسیح در زمان ساخت برج بابل بر روی زمین حضور یافت (پیدایش فصل ۱۱ آیه ۵).
خدا از درون گردباد با ایوب سخن گفت (ایوب فصل ۳۸ آیه اول) و مانند شعله آتش از میان بوته ای بر موسی ظاهر شد (خروج فصل سوم آیه دوم). او به شباهت انسان درآمد و خود را به ابراهیم و یعقوب ظاهر نمود. به عبارت دیگر، خداوند به طور خاص در عیسی مسیح (شخصیت دوم تثلیث) خود را مکشوف کرد.
تردیدی نیست که مسیح در باغ عدن حضور یافت. کتاب پیدایش گزارش می دهد که “آدم و زنش، صدای خداوند را که در باغ راه می رفت، شنیدند”. آن ها مسیح را می شناختند و حضور او را بارها و به کرات مشاهده کرده بودند. هیچکس خدا را ندیده است. خدا طبیعت و ذات خود را در مسیح آشکار کرد که قابل دیدن و لمس کردن بود (یوحنا فصل اول آیه ۱۸).
این آیه نیز اشتیاق خدا را برای ارتباط و مشارکت با ما نشان می دهد. هم چنین نشان می دهد که چرا از مشارکت با خدا در هراسیم. خدا می خواست با آدم و حوا باشد، اما آن دو به خاطر گناه شان می ترسیدند خود را به خدا نشان دهند. گناه عبارت است از برهم خوردن رابطه انسان با خدا. گناه مشارکت و دوستی آنان را با خدا به هم زده بود.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
