پاسخ: در کتاب مقدس تعلیمی درباره دعا به زبان های یونانی و عبری وجود ندارد. هر شخص می تواند به زبان مادری اش با خدا صمیمانه سخن بگوید. دلیل دیگر آن است که در قرن اول میلادی اناجیل به زبان های دیگر ترجمه شد. بنابراین مسیحیانی که در قلمرو امپراطوری روم زندگی می کردند، می توانستند اناجیل، نامه های پولس و سایر رسولان را به زبان مادری خود بشنوند یا مطالعه کنند.
دعای مسیحی باید فکورانه باشد. همان گونه در در گفتگوی با مردم، ذهن فعال است، دعا نیز باید واجد چنین شرطی باشد. خداوند دارای شخصیت است. جملات مکانیکی و از قبل حفظ شده نمی تواند ارتباط دوستی و صمیمیت برقرار سازد. دعای بدون تفکر، دعای بی معنا است. در دعا باید اندیشه خود را به کار ببرید. چنین کاری، رابطه شما را با خدا بسط و گسترش می دهد. مسیح فرمود:”خدا را با تمام اندیشه خود محبت کن”.
در گفتگوی صمیمانه با خدا بایستی از جملات تکراری و از قبل حفظ شده، اجتناب کرد. دوستی با خدا از طریق شریک کردن خدا در تمام تجربیات زندگی تان میسر می باشد. ساده و عامیانه با خدا صحبت کنید.
نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
