جواب: آیات متعددی ما را سفارش میکنند که از مصرف الکل خودداری کنیم ( لاویان ۱۰: ۹؛ اعداد ۶: ۳؛ تثنیه ۱۴: ۲۶؛ ۲۹: ۶؛ داوران ۱۳: ۴ و ۷ و ۱۴؛ اول سموئیل ۱: ۱۵؛ امثال ۲۰ : ۱؛ ۳۱: ۴و۶؛ اشعیا ۵: ۱۱ و ۲۲؛ ۲۴ :۹ ؛ ۲۸: ۷ ؛ ۲۹: ۹؛ ۵۶: ۱۲؛ میکاه ۲:۱۱ ؛ لوقا ۱: ۱۵). با این وجود، کلام خدا لزوماً مسیحیان را از نوشیدن آبجو، شراب و سایر نوشابههای الکلی، منع نکرده است. مسیحیان ملزم شدهاند که از مستی اجتناب کنند (افسسیان ۵: ۱۸). کتاب مقدس ، مستی و طبعات آنرا محکوم میکند (امثال ۲۳: ۲۹–۳۵). همچنین مسیحیان امر یافتهاند که اجازه ندهند چیزی بر آنها تسلط یابد (اول قرنتیان ۶: ۱۲؛ دوم پطرس ۲: ۱۹). کلام خدا همچنین هر کاری را که باعث لغزش و عذاب وجدان سایر مسیحیان شود، نکوهش میکند ( اول قرنتیان ۸: ۹–۱۳) و در نور چنین اصولی، بسیار سخت است که مسیحیان الکل بنوشند و ادعا کنند که خدا را جلال میدهند (اول قرنتیان ۱۰: ۳۱).
مسیح آب را به شراب تبدیل نمود. به نظر میرسد که شاید او نیز در مواقعی شراب نوشیده است (یوحنا ۲: ۱–۱۱؛ متی ۲۶: ۲۹). در زمان عهد جدید، آب آنچنان پاک و تمیز نبود. در نبود اقدامات بهداشتی و زهکشی فاضلاب و تصفیههای مدرن امروزی، آبها مملو از ویروسها و باکتریها و هرنوع آلایندهای بودند. این امر در کشورهای جهان سوم نیز مصداق دارد. در نتیجه مردم گاهی شراب ( آب انگور) – که محتملاً کمتر آلوده بوده است – را مینوشیدند. در اول تیموتائوس ۵: ۲۳ پولس تیموتائوس را چنین تعلیم میدهد که فقط خورندۀ آب نباشد ( که احتمالاً باعث درد معده او شده بود) بلکه اندکی نیز شراب بنوشد. کلمۀ یونانی، که در کتاب مقدس برای شراب بکار رفته است، همان کلمهای است که در زندگی روزمره به شراب اطلاق میشد. در آن روزگار نیز شراب تخمیر میشد اما نه تا درجهای که امروز حاصل میشود. شاید درست نباشد که بگوییم صرفاً آب انگور بوده است اما درست هم نیست که آنرا معادل شرابهای امروزی قلمداد کنیم. بازهم تأکید میکنم که کلام خدا مسیحیان را از نوشیدن آبجو، شراب و سایر نوشابههای الکلی، منع نکرده است. خود الکل به تنهایی گناه آلود نیست، اما ایمانداران باید از مستی و اعتیاد به الکل مطلقاً دوری نمایند (افسسیان ۵: ۱۸؛ اول قرنتیان ۶: ۱۲). مطابق با اصول کلام خدا، بسیار مشکل است که ادعا کنیم نوشیدن الکل در هر اندازه و به هر مقداری باعث جلال خدا میشود.
