1فریاد برآور، ببین که آیا کسی به داد تو می‌رسد؟
دست به دامان کدام‌یک از مقدّسین خواهی شد؟
2غصّه، نادان را می‌کشد
و حسادت، شخص ساده لوح را.
3آنها برای مدّتی موفّق هستند،
امّا بلای ناگهانی بر خانهٔ‌شان نازل می‌شود.
4فرزندانشان بی‌پناه می‌گردند؛ در امنیّت نیستند
و کسی از آنها حمایت نمی‌کند.
5مردمانِ گرسنه محصولات آنها را
حتّی اگر در میان خارها باشد، خواهند خورد
و اشخاص حریص، دارایی آنها را غارت خواهند نمود.
6شرارت در خاک رشد نمی‌کند
و مشکلات هیچ‌گاه از زمین نمی‌رویند،
7بلکه همان‌طور که شعله از آتش بلند می‌شود،
بدبختی هم از خود انسان سرچشمه می‌گیرد.
8ولی اگر من به جای تو بودم،
برای حل مشکل خود به سوی خدا باز می‌گشتم،
9زیرا او کارهای عجیب
و معجزات حیرت‌انگیز و بی‌‌شمار انجام می‌دهد.
10باران را می‌فرستد
و کشتزارها را آبیاری می‌کند.
11فروتنان را سرفراز،
و ماتمیان را شادمان می‌سازد.
12نقشهٔ حیله‌گران را باطل می‌کند
و آنها را در کارهایشان ناکام می‌سازد.
13خودشان در دامی که برای دیگران گذاشته‌اند، گرفتار می‌شوند؛
و توطئهٔ آنها نقش برآب می‌گردد.
14روزِ روشنِ آنها به شبِ تاریک مبدّل می‌شود و کورمال‌کورمال راه می‌روند.
15امّا خدا نیازمندان و فقیران را از ظلمِ ظالم
و از چنگِ زورمندان نجات می‌دهد.
16به مسکینان امید می‌بخشد و دهان شریران را خواهد بست.
17خوشا به حال کسی‌که خدا او را تنبیه می‌کند،
پس تو نباید از تنبیه قادر مطلق آزرده شوی،
18زیرا اگر خدا کسی را مجروح می‌کند، خودش هم جراحت او را می‌بندد،
بیمار می‌سازد و شفا می‌دهد.
19او بارها تو را از بلاهای گوناگون نجات خواهد داد.
20در وقت قحطی تو را از مرگ رهایی می‌بخشد
و هنگام جنگ از دَم شمشیر.
21از زخمِ زبان در امان خواهی بود
و از هلاکت، تو را خواهد رهانید.
22به جنگ و قحطی خواهی خندید
و از حیوانات وحشی نخواهی ترسید.
23زمینی را که شخم می‌زنی بدون سنگ خواهد بود
و با حیوانات وحشی در صلح و صفا زندگی خواهی کرد.
24خانه‌ات محفوظ بوده
و اموال تو دزدیده نخواهد شد.
25فرزندانت همچون علف صحرا، زیاد خواهند شد.
26مانند خوشهٔ رسیدهٔ گندم، که در موسمش درو می‌شود،
در پیری و سالخوردگی از جهان خواهی رفت.
27ما همه را تحقیق کردیم و تمام اینها حقیقت دارند.
پس تو باید بپذیری.