بَعْل نام بتی است که کنعانیان آنر از تاثیر مرودک خدای بابلیان که خدای خورشید بوده، ساختند. بَعْل در بسیاری از سرزمینهای بین النهرین پرستیده شده و کنعانیان آنرا خدای باروری و حاصلخیزی و توفان دانسته و از خدایان اعظم آنها بوده است. بعل پسر اشیره الهه مادر طبیعت و ایل خدای آفریننده بوده است.
دو دلیل اصلی پرستش بعل به ثمر آوردن و ویرانگری وی بوده است. از یک طرف بعل به پرستش کننده گان گرمی و نور می‌داده و از طرف دیگر گرمای سوزان تابستان باعث نابودی گیاهانی که خود بَعْل آفریننده آنها بوده، می‌گردیده است. و افرادی که بر اثر خشکسالی یا آتش سوزی یا بلایا دچار خسارت می‌شدند، سبب آنرا خشم بَعْل می‌دانستند و به این منظور نخست زاده خود را زنده در قربانگاه بَعْل می‌سوزاندند. مجسمه آنر در خانه‌ها نگاه داشته و می‌بوسیده‌اند. هر شهر برای خود بت بعل و قربانگاه داشته که معمولا نام بَعْل همراه با آن شهر می‌آمده است، برای مثال بعلِ حرمون یا بعلِ ترسوس.
برای بعل هدایا که معمولا نوبر محصولات و یا هدایای ریختنی ( نوشیدنی ) آورده و برای آن بخور می‌سوزانیدند و در مراسم و جشنهای ویژه که سالی یک بار هنگام مرگ و رستاخیز بعل انجام می‌گرفت در معبد رقصهای شهوانی انجام گرفته و معمولا همراه با قربانی کردن بوده است. دختران بابت نذر خود مدتی در معبد خدمت کرده و نیازهای جنسی کاهنان و زائرین را برطرف می‌کردند. هم جنس گرایی نیز یکی از مراسمی بوده که باعث خشنودی بعل می‌گردیده است.
منبع: رازگاه
