عید پِسَح هر ساله به یادگاری رهایی یهودیان (اسرائیلیها) از اسارت در مصر جشن گرفته میشد. این عید برای مدت یک هفته بطول میکشید و اسرائیلیها در طی آن فقط باید نان فطیر میخوردند. از اینرو عید پِسَح، عید فطیر نیز نامیده میشد. بره پِسَح باید در اولین روز عید قربانی میشد و خوراک پِسَح خورده میشد (خروج ۱۲: ۱۴-۱۷؛ لاویان ۲۳: ۴-۸).
واژه ”پِسَح“ به معنی ”گذر کردن“ است. در آخرین شبی که اسرائیلیها در مصر بودند، خداوند بر آن شد تا تمامی نخست زادگان موجودات زنده در مصر را به هلاکت برساند، زیرا فرعون حکمران مصریها از آزاد ساختن اسرائیلیها برای ترک مصر امتناع کرده بود. اما خداوند اول به اسرائیلیها فرمان داد تا برهای را قربانی کرده و مقداری از خون آنرا بر چهار چوب درب منازل خود بمالند. و زمانی که فرشته هلاک کننده بیاید و خون را ببیند، خواهد دانست که نباید نخست زادگان این خانهها را هلاک سازد (خروج ۱۲: ۱-۱۴، ۲۱-۳۰؛ عبرانیان ۱۱: ۲۸).
به همین شکل مسیح نیز همانند یک بره پِسَح است (اول قرنتیان ۵: ۷). از طریق خون مسیح یعنی مرگ وی بر صلیب ما از اسارت گناه و مرگ آزاد شدهایم. از اینرو کاملا بجا بود که خود مسیح درست در هنگام عید پِسَح قربانی شود (مرقس ۱۴: ۱، ۱۲).
مسیحیان عید پِسَح یهودیان را جشن نمیگیرند یعنی مراسم نان فطیر را برگزار نمیکنند. اما مسیحیان در عوض آن، مرگ و رستاخیز مسیح را جشن میگیرند. روز مرگ او به نام جمعهالصلیب و روز رستاخیز وی از مردگان به نام عید پاک، جشن گرفته میشود.
منبع: رازگاه
