سرود داوود
درخواست کمک و سرود ستایش
1خدای من، خدای من! چرا مرا ترک کردی؟
چرا از من دور هستی و کمکم نمی‌کنی
و به فریادم نمی‌رسی؟
2آه، ای خدای من، روزها التماس می‌کنم
و تو جواب نمی‌دهی،
شبها ناله و زاری می‌کنم
و آرام ندارم.
3امّا تو به عنوان تنها قدّوس، بر تخت سلطنت نشسته‌ای
و بنی‌اسرائیل تو را ستایش می‌کنند.
4نیاکان ما بر تو توکّل کردند، آنها توکّل نمودند
و تو آنها را نجات دادی.
5به حضور تو زاری نمودند و رهایی یافتند.
به تو پناه آوردند و ناامید نشدند.
6امّا من کِرم هستم، نه انسان.
نزد همه‌کس خوار و خفیف شده‌ام.
7هر که مرا می‌بیند مسخره‌ام می‌کند،
آنها سر خود را می‌جنبانند.
8و می‌گویند: «تو به خداوند توکّل کردی،
چرا او تو را نجات نمی‌دهد؟
اگر خداوند تو را دوست دارد،
چرا به تو کمک نمی‌کند.»
9تو بودی که مرا از رحم مادر به دنیا آوردی
و در آغوش او از من مراقبت نمودی.
10از همان روز تولّدم، تو خدای من بوده‌ای
و من به تو توکّل نموده‌ام.
11از من دور مشو،
زیرا مشکلات نزدیک است
و کسی نیست که به من کمک کند.
12دشمنان بسیاری
همچون گاوانِ نرِ سرزمینِ باشان،
مرا احاطه کرده‌اند،
13و مانند شیرانِ درّنده و غرّان
دهان خود را برای من بازکرده‌اند.
14قوّت من از من بیرون رفته، همچون آبی که برروی زمین ریخته باشد،
بند‌بند استخوانهایم از هم جدا شده،
و دلم مانند موم در سینه‌ام آب شده است.
15گلویم همچون سفال خشک شده
و زبانم به سقف دهانم چسبیده است
و تو مرا بر روی خاک، در حال مرگ رها کرده‌ای.
16دشمنان، یعنی این گروه شریر،
مانند سگ، دور مرا گرفته‌اند
و دستها و پاهای مرا سوراخ کرده‌اند.
17استخوانهایم از لاغری شمرده می‌شوند.
دشمنانم به من خیره شده‌اند.
18لباسهایم را بین خود تقسیم می‌کنند
و بر ردای من قرعه می‌اندازند.
19امّا تو ای خداوند، از من دور مشو!
ای یاور من، به دادم برس!
20مرا از دَمِ شمشیر نجات بده،
مرا از چنگ این سگها رهایی ده.
21مرا از دهان این شیرها نجات بده،
و جان مرا از دست شاخهای گاوان وحشی برهان.
22کارهای تو را برای قوم خود بیان خواهم کرد،
تو را در حضور پرستندگانت ستایش خواهم نمود.
23ای خادمان خداوند، او را ستایش نمایید،
ای فرزندان یعقوب، او را گرامی بدارید،
ای بنی‌اسرائیل، او را پرستش نمایید،
24زیرا او رنج دیدگان را فراموش نمی‌کند
و روی خود را از آنها بر نمی‌گرداند،
بلکه دعای آنها را می‌شنود و مستجاب می‌نماید.
25در میان جماعتی بزرگ، تو را پرستش خواهم نمود!
نذرهای خود را در مقابل پرستندگانت ادا خواهم کرد.
26فقیران هرقدر که بخواهند،
خواهند خورد و سیر خواهند شد،
جویندگان خداوند، خدا شما را همیشه کامیاب سازد.
27مردم سراسر جهان، خداوند را به یاد خواهند آورد
و همهٔ اقوام عالم به سوی وی خواهند آمد
و او را پرستش خواهند کرد.
28خداوند پادشاه است
و بر همهٔ ملتّها فرمانروایی خواهد کرد.
29همهٔ متکبّران جهان در پیشگاه او تعظیم خواهند کرد،
تمام انسانهای فانی در مقابل او سجده خواهند نمود.
30آیندگان، خداوند را خواهند پرستید؛
مردم دربارهٔ خداوند برای نسلهای آینده تعریف خواهند کرد.
31آنانی که هنوز متولّد نشده‌اند، خواهند شنید
که خداوند قوم خود را نجات داده است.