نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
متی گزارش داد که ستاره شناسان شرقی (ایران باستان) با هدایت ستاره ای ابتدا به اورشلیم و سپس به بیت لحم رفتند و عیسی کوچک را ملاقات کردند (متی فصل ۲). مخالفان کتاب مقدس می گویند چنین ستاره ای هرگز در آسمان ظهور نکرده، زیرا علم ستاره شناسی و اسناد دوران باستان، ادعای انجیل متی را ثابت نکرده است. آیا این ادعای مخالفان درست است؟
امروزه دانشمندان، واقعیت مربوط به ظهور ستاره در زمان تولد مسیح را کاملا پذیرفته اند. پروفسور “دیوید هیوز” ستاره شناس دانشگاه شیفلید در بریتانیا دو نکته علمی را درباره این ستاره مطرح کرده است. او به تشریح یافته های علمی خود در این زمینه با خبرگزاری های معتبر جهان نظیر بی بی سی پرداخته است.
دیوید هیوز می گوید:”این ستاره برای ستاره شناسان دوران باستان، بسیار جذاب و در عین حال شگفت انگیز بوده است.” هیوز در ادامه می افزاید:”بهترین توضیح علمی درباره این پدیده، قرار گرفتن زمین، مشتری، زحل و خورشید در یک راستا می باشد. در این وضعیت، زحل و مشتری در نزدیکی یکدیگر قرار گرفته اند. در نتیجه، ساکنان سیاره زمین تصور کرده اند که ستاره ای درخشان را که تا آن زمان رویت نشده بود، در آسمان شب ظاهر شده است.”
به گفته پروفسور هیوز و هم چنین پروفسور اوبرایان، این وضعیت استثنایی تنها یک بار در هر ۹۰۰ سال اتفاق می افتد، پس برای ستاره شناسان در ۲۰۰۰ سال قبل این باید نشانه و رویدادی بسیار مهم بوده باشد.
هیوز به نکته علمی دیگری درباره ظهور این ستاره عجیب می پردازد. او می گوید:” مدارک وشواهد تاریخی توسط اخترشناسان شرق (ایران باستان) و شرق دور (چین) در مورد ظهور ستاره ای جدید موجود است. بر اساس این مدارک، در سال چهارم قبل از میلاد مسیح، ستاره ای جدید در صورت فلکی عقاب مشاهده شده است.”
دکتر رابرت کرافت، مدیر آسمان نمای مک کیلون در دانشگاه مک مستر اونتاریو می گوید:” چنین رویدادی در آن دوران رخ داده.” او می افزاید:” در صورت فلکی معمولا ستارگان جدید متولد و سپس ناپدید می شوند. بنابراین این ستاره (ستارگان) جدید، هدف و انگیزه ای را در ستاره شناسان برانگیخته و آنان را روانه اورشلیم و بیت لحم کرده است.”
شاید برخی از خوانندگان عزیز بپرسند که صورت فلکی چیست؟ صورت فلکی به مجموعه ستارگانی اطلاق می شود که با یکدیگر شکلی را در آسمان شب پدید می آورند. این شکل ها شبیه انسان یا حیوان است. صورت فلکی ها بر اساس شکل نامگذاری شده اند مانند شکارچی، شیر، ماهی…
در دوران باستان تعداد صورت های فلکی ۴۸ مورد بود، اما امروزه ۸۸ صورت فلکی شناخته شده اند و هر کدام محدوده مشخصی در آسمان دارند. آسمان آنقدر وسیع است که اگر بخواهیم جرمی را در آن پیدا کنیم نیاز به آدرس داریم.
مثلا اگر در کتاب مقدس به دنبال مجوسیان و ستاره نورانی هستید باید به عهد جدید، انجیل متی، فصل دوم رجوع کنید. صورت های فلکی ها نیز چنین کاربردی دارند. بدین ترتیب، آسمان به نواحی مختلف تقسیم شده تا جستجو و پژوهش را برای ستاره شناسان آسان سازد. در واقع می توان گفت کاربرد صورت فلکی، یافتن آدرس در آسمان است.
