قسمت دوم
اما این “انجیل” یا پیام و خبر خوش چیست؟
پولس آن را این‌چنین تشریح می‌فرماید: “زیرا من آنچه را که به من رسید، چون مهمترین مطلب به شما سپردم: اینکه مسیح مطابق با کتب مقدس در راه گناهان ما مرد، و اینکه دفن شد، و اینکه مطابق با همین کتب در روز سوّم از مردگان برخاست،” (رسالۀ اول به قرنتیان ۱۵: ٣ و ۴). بله دوستان عزیز، جوهر “انجیل”، یعنی خبر خوش، این است که مسیح در راه گناهان ما مرد، دفن گردید و در روز سوم زنده شد. این است انجیل، آن خبر خوش! بدون آن مسیحیتی وجود ندارد. نمی‌توان به مرگ مسیح ایمان داشت، ولی زنده شدن او را قبول نداشت. مسیح جسماً و روحاً زنده شد!
این اعتقاد نه فقط در رسالۀ پولس رسول ثبت شده، بلکه طبق سنّت یا تاریخ کلیسا، در میان مسیحیان نخستین رواج داشت. در تاریخ کلیسا، اعتقادنامه‌ای باقی مانده که به “اعتقادنامۀ رسولان” معروف است و در یک شورای معروف متشکل از اسقفان کلیساها، در شهر نیقیه، واقع در ترکیۀ امروز، در سال ۳۲۵ میلادی، همچون اعتقاد درست همۀ مسیحیان، به تصویب رسید. به همین دلیل، آن را “اعتقادنامۀ نیقیه” نیز می‌نامند. گفته می‌شود که کسانی که به مسیح ایمان می‌آوردند، به‌هنگام دریافت غسل تعمید، می‌بایست این اعتقادنامه را تکرار می‌کردند. این اعتقادنامه چنین می‌گوید: “من ایمان دارم به خدا، پدر قادر مطلق، خالق آسمان و زمین. من ایمان دارم به عیسی مسیح، پسر یگانۀ او، خداوند ما که به قدرت روح‌القدس از مریم باکره متولد شد و در حکومت پنطیوس پیلاطوس رنج کشید، مرد و دفن شد و به عالم ارواح نزول کرد و روز سوم از مردگان قیام نمود و به آسمان صعود کرد و بر دست راست خدای پدر قادر مطلق نشسته است. من ایمان دارم به روح‌القدس. من ایمان دارم به کلیسای مقدس جامع. من ایمان دارم به آمرزش گناهان و به قیامت بدن و به زندگی ابدی.”
همانطور که در این اعتقادنامه مشاهده می‌شود، عمدتاً همان نکاتی مورد اشاره قرار گرفته که در نوشتۀ پولس رسول آمده است، اما با کمی توضیحات بیشتر. جوهر این اعتقادنامه همانا مرگ و قیام مسیح است. علت این تأکیدها این است که بعضی می‌گویند مسیح واقعاً بر روی صلیب نمرد، بلکه از شدت ضربات شلاق و دردهای صلیب، از هوش رفت و وقتی در قبری که به‌صورت غاری کوچک بود، گذاشته شد، به حال عادی برگشت و نزد شاگردانش رفت و ایشان گمان بردند که او زنده شده است.
این مطلب ادامه دارد
منبع: رادیو مژده
