نویسنده مقاله: مهران پورپشنگ
عبارت “مرگ دوم” فقط در مکاشفه یوحنا یافت می شود: “توجه کنید روح خدا به کلیساها چه می گوید: هر که پیروز شود، از مرگ دوم آسیبی نخواهد دید” (فصل ۲ آیه ۱۱، هم چنین رجوع کنید به فصل ۲۰ آیات ۶، ۱۴ و فصل ۲۱ آیه ۸).
“مرگ دوم” به مکان دائمی و ابدی عذاب یعنی جهنم اشاره دارد:” دود آتشی که آنان را عذاب می دهد تا ابد بالا می رود به طوری که شب و روز آسایش نخواهند داشت” (مکاشفه فصل ۱۴ آیه ۱۱).
در این مکان، آنچه برای زندگی واجب و حائز اهمیت است نظیر محبت، آسایش، راحتی، آرامش… وجود ندارد. مسیح فرمود:”گناهکاران به کیفر ابدی می رسند” (متی فصل ۲۵ آیه ۴۶). مرگ دوم در واقع جدایی ابدی از خدایی است که بخشنده حیات و زندگی ابدی است.
مرگ دوم شامل افرادی می شود که ریاکار، فاسد، قاتل، زناکار، جادوگر دروغگو، بت پرست هستند (مکاشفه فصل ۲۱ آیه ۸). این افراد به علت گناهان شان از خدا جدا شده و تا ابد عذاب می کشند. کتاب مقدس به وضوح تعلیم می دهد که جهنم وجود دارد و عذاب جهنم ابدی است. به عبارت دیگر، تفاوت فاحشی میان ابدیت ایمانداران و گناهکاران وجود دارد.
مفهوم مرگ در کتاب مقدس، به معنای نابودی نیست، بلکه بر جدایی دلالت دارد. فرایند مرگ مبتنی بر جداسازی روح از جسم است. این واقعیت در حین جان سپردن راحیل (همسر یعقوب) ذکر شده است (پیدایش فصل ۳۵ آیه ۱۸). با وقوع مرگ، بدن به خاک بازمی گردد و روح به سوی خدا می رود (جامعه فصل ۱۲ آیه ۷) و یا راهی جهنم می شود (پیدایش فصل ۱۸ آیه ۲۵).
مرگ روحانی زمانی اتفاق افتاد که آدم و حوا از خدا سرپیچی کردند (پیدایش فصل سوم). بدین ترتیب آدم از نظر جسمی دچار زوال و فرسودگی شد (رومیان فصل ۵ آیه ۱۲) و از لحاظ روحانی هم محکوم به مرگ ابدی گردید (افسسیان فصل ۲ آیه ۱). بنابراین، آدم به دو روش مرد و بدین ترتیب مجازات الهی تحقق یافت (پیدایش فصل ۲ آیه ۱۷).
پولس وضعیت بیوه هایی را که در پی خوشگذرانی هستند، این گونه شرح می دهد که روح خود را به سوی هلاکت سوق می دهند (اول تیموتاوس فصل ۵ آیه ۶). مسیح نیز این نکته را تایید کرد:” ظاهرا فعال هستی، اما در حقیقت مرده ای” (مکاشفه فصل ۳ آیه ۱). اگر درون ما سرشار از گناه باشد، حضور در جلسات کلیسا و حتی خدمات کلیسایی سبب خشنودی خدا نمی شود.
در یک عبارت کوتاه، “مرگ دوم” حضور دائمی و ابدی گناهکاران در جهنم و عذاب جاودانی است.
