سرود داوود
محبّت خدا
1ای جان من خداوند را ستایش کن!
ای تمام وجود من، نام مقدّس او را سپاس بخوان.
2ای جان من، خداوند را ستایش کن!
و احسانهای او را فراموش نکن.
3او تمام گناهان مرا می‌بخشد
و همهٔ مرضهایم را شفا می‌دهد.
4مرا از دست مرگ می‌رهاند
و با مهر و محبّت پایدار خود، مرا برکت می‌دهد.
5مرا از نعمات خود بهره‌مند می‌کند،
تا مانند عقاب، جوان و قوی بمانم.
6خداوند، عدالت را برای مظلومان بجا می‌آورد
و از حق ایشان دفاع می‌کند.
7او ارادهٔ خود را به موسی آشکار ساخت
و قوم اسرائیل، معجزات او را دیدند.
8خداوند، رحیم و مهربان است.
دیرغضب و بسیار رئوف.
9کینه به دل نمی‌گیرد
و خشم او دیر نمی‌پاید.
10ما را بر حسب گناهانمان مجازات نمی‌کند
و طبق خطاهایمان ما را تنبیه نمی‌نماید.
11زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است،
به همان‌‌قدر محبّت پایدار خداوند بر آنانی که او را گرامی می‌دارند، عظیم است.
12به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است،
به همان‌‌قدر گناهان ما را از ما دور می‌سازد.
13همان‌‌قدر که پدر با فرزندان خود مهربان است،
همان‌طور نیز خداوند با کسانی‌که او را گرامی می‌دارند، مهربان است.
14زیرا می‌‌داند که ما چگونه سرشته شده‌ایم
و به یاد می‌آورد که ما از خاک هستیم!
15عمر آدمی همچون علف صحراست.
مانند گل وحشی می‌شکفد.
16وقتی باد بر آن بوزد، از بین می‌رود
و اثری از آن برجای نمی‌ماند.
17-18امّا برای آنانی که خداوند را گرامی می‌دارند
و پیمان خود را با او حفظ می‌کنند
و اوامر او را بجا می‌آورند،
محبّت او همیشه پایدار است و لطف او بر تمام نسلهای ایشان.
19خداوند تخت خود را در آسمانها برقرار کرده
و از آنجا بر همهٔ عالم حکمرانی می‌کند.
20ای فرشتگان نیرومند که فرمانبردار او هستید
و اوامر او را بجا می‌آورید،
او را ستایش کنید!
21ای لشکریان آسمانی،
ای خدمتگزارانی که ارادهٔ خداوند را انجام می‌دهید، او را ستایش کنید!
22ای همهٔ مخلوقات خداوند،
او را در سراسر قلمرو او بستایید.
ای جان من خداوند را ستایش کن!