الشدای El shaddai
لغت فوق به معنای خدای توانا بر همه چیز می‌باشد.
در کتاب مقدس این کلمه گاهی بصورت اِلشدای ( خدای قادر مطلق ) و گاهی بصورت شَدای ( قادر مطلق ) دیده می‌شود. شَدای از ریشه کلمه شَداد بوده و به معنای فرا قدرت و هلاک کننده می‌باشد. یکی از جنبه های استفاده از کلمه شَدای، نشان دهند قدرت هلاک کننده خداوند بوده است. خداوند به ابراهیم، اسحاق و یعقوب به نام اِلشَدای ظاهر می‌شود و در کتاب ایوب، خداوند بارها خود را به این نام خوانده است.
توضیحات:
در ترجمه کتاب مقدس به فارسی کلمه اَلشدای به «خدای قادر مطلق» ترجمه شده است. شَدای نام یکی از شهرهای اموریان در دوران برنز که در شمال سوریه قرار دارد، بوده است و سامی ها دارای بتی به نام شَدای بوده‌اند.
منابع کتاب مقدس: پیدایش باب ۱۷ – خروج باب ۶ – اعداد باب ۲۴
پیدایش باب ۱۷ آیه ۱
۱ و چون ابرام نود و نه ساله بود، خداوند بر ابرام ظاهر شده، گفت: «من هستم خدای قادر مطلق. پیش روی من بخرام و کامل شو.
خروج باب ۶ آیه ۲ تا ۳
۲ و خدا به موسی خطاب کرده، وی را گفت: «من یهوه هستم. ۳ و به ابراهیم و اسحاق و یعقوب به نام خدای قادرمطلق ظاهر شدم، لیکن به نام خود، یهوه، نزد ایشان معروف نگشتم.
اعداد باب ۲۴ آیه ۴
۴ وحی آن کسی که سخنان خدا را شنید و رؤیای قادر مطلق را مشاهده نمود. آنکه بیفتاد و چشمان او گشاده گردید.
اعداد باب ۲۴ آیه ۱۶
۱۶ وحی آن کسی که سخنان خدا را شنید و معرفت حضرت اعلی را دانست و رؤیای قادر مطلق را مشاهده نمود. آنکه بیفتاد و چشمان او گشوده گردید.
