1احترام گذاشتن به افراد نادان، مانند بارش برف در تابستان یا باران در فصل درو است.
2نفرین، اگر مستحق آن نباشی، صدمه‌ای به تو نمی‌رساند؛ بلکه مانند پرنده‌ای است که به هر طرف پرواز میکند و در جایی نمی‌نشیند.
3شلاّق برای اسب، افسار برای الاغ و چوب برای تنبیه احمق است.
4کسی‌که به سؤال احمقانه جواب بدهد، مانند سؤال کنندهٔ آن احمق است.
5به سؤال احمقانه، باید جواب احمقانه داد تا سؤال کننده فکر نکند که عاقل است.
6کسی‌که توسط آدم احمق پیام می‌فرستد، مانند شخصی است که پای خود را قطع میکند و یا زهر می‌خورد.
7مَثَلی که از دهان شخص نادان بیرون می‌آید، مانند پای لنگ، سُست است.
8احترام گذاشتن به آدم احمق، مانند بستن سنگ به فلاخن کاری احمقانه است.
9مَثَلی که از دهان آدم احمق بیرون می‌آید، همچون خاری که به دست شخص احمق فرو می‌رود و او حس نمی‌کند، بی‌اثر است.
10کسی‌که آدم احمق را استخدام میکند، مانند تیراندازی است که هر رهگذری را مجروح می‌سازد.
11شخص احمقی که حماقت خود را تکرار میکند، مانند سگی است که آن چه استفراغ کرده است، می‌خورد.
12کسی‌که خودش را عاقل می‌پندارد، از یک احمق هم نادان‌تر است.
13آدم تنبل پای خود را از خانه بیرون نمی‌گذارد و می‌گوید: «شیر درّنده در کوچه هست!»
14او مانند دری که بر پاشنهٔ خود می‌چرخد، در رخت خواب می‌غلتد و از آن جدا نمی‌شود.
15دست خود را به طرف بشقاب دراز میکند، امّا از فرط تنبلی لقمه را به دهان خود نمی‌گذارد.
16با این‌همه او خود را داناتر از هفت شخص عاقل می‌داند.
17کسی‌که در دعوایی دخالت میکند که مربوط به او نیست، مانند شخصی است که گوشهای سگ ولگردی را می‌گیرد.
18-19شخصی که همسایهٔ خود را فریب بدهد و بعد به او بگوید که شوخی کرده است، مانند دیوانه‌ای است که به هر طرف آتش و تیرهای مرگبار پرتاب میکند.
20اگر هیزم نباشد آتش خاموش می‌شود. اگر سخن‌چین نباشد، نزاع فرومی‌نشیند.
21همان‌طور که زغال و هیزم آتش را شعله‌ور می‌سازد، شخص ستیزه‌جو هم جنگ و دعوا بپا میکند.
22حرفهای آدم سخن‌چین مانند لقمه‌های لذیذی است که با لذّت بلعیده می‌شوند.
23سخنان شیرین و فریبنده، شرارت دل را پنهان میکند، درست مانند لعابی که ظرف گِلی را می‌پوشاند.
24شخص کینه‌توز با حرفهای خود، کینهٔ دل خود را مخفی میکند، 25امّا تو فریب حرفهای فریبندهٔ او را نخور، زیرا دلش پر از نفرت است. 26اگرچه نفرت خود را با حیله پنهان میکند، سرانجام خوی پلید او بر همه‌کس آشکار می‌گردد.
27هرکسی که برای دیگران چاه بکند، خودش در آن می‌افتد. هر که سنگی را به طرف دیگران بغلتاند، آن سنگ برگشته و روی خود او می‌افتد.
28زبان درغگو از مخاطبانش نفرت دارد و می‌خواهد به آنها آسیب برساند. سخنان ریاکار چیزی جز خرابی به بار نمی‌آورد.