مثل خیلی چیزهای دیگر در زندگی، در مورد ورزش کردن یا نکردن هم گاهی زیاده روی می شود. بعضی از مردم تمام تمرکزشان را بر روی مسائل روحانی می گذارند، تا جائیکه از سلامتی جسمشان غافل می مانند. بعضی دیگر تمرکز زیادی بر روی شکل و فرم بدنشان گذاشته، از رشد و بلوغ روحانی غافل می شوند. هیچکدام از اینها تعادل کتاب مقدسی نیست. اول تیموتاوس ۴: ۸ به ما می گوید “ریاضت بدنی اندک فایده دارد لیکن دینداری برای همه چیز مفید است که وعده زندگی حال و آینده را دارد.” توجه کنید که این آیه احتیاج برای ورزش را رد نمی کند، بلکه می گوید ورزش با ارزش است، اما تقدم ورزش را بطور صحیحی بیان کرده می گوید که دین داری ارزش بیشتری دارد.
پولس رسول هم در اول قرنتیان ۹: ۲۴-۲۷ به تربیت بدنی اشاره می کند و از آن برای بیان حقایق روحانی استفاده می نماید. او زندگی مسیحی را به یک مسابقه دو تشبیه می کند که ما آنرا می دویم تا برنده جایزه شویم. اما جایزه ای که ما بدنبال آن هستیم تاج ابدیست که از بین نمی رود. در ۲ تیموتاوس ۲: ۵، پولس رسول می گوید “و اگر کسی نیز پهلوانی کند تاج را به او نمی دهند اگر به قانون پهلوانی نکرده باشد.” پولس دوباره در ۲ تیموتاوس ۴: ۷ مثال یک ورزشکار را استفاده می کند “بجنگ نیکو جنگ کرده ام و دوره خود را بکمال رسانیده ایمانرا محفوظ داشته ام.” در حالیکه تمرکز این آیات بر روی تمرین بدنی نیست، اینکه پولس از کلمات ورزشی استفاده می کند تا حقایق روحانی را به ما درس بدهد، نشاندهنده این است که پولس دیدی مثبت نسبت به تمرینات بدنی، و حتی مسابقات دارد. ما موجوداتی جسمانی و روحانی هستیم.
درحالیکه قسمت روحانی وجود ما، بر اساس کتاب مقدس، مهمتر است، اما ما نباید هیچ جنبه ای از سلامتیمان را نه جسمانی و نه روحانی ندیده بگیریم. مسلما، هیچ اشکالی با ورزش کردن مسیحیان نیست.
در واقع، کتاب مقدس واضحا می گوید که ما باید از بدنمان بخوبی مواظبت کنیم (۱ قرنتیان ۶: ۱۹-۲۰). در ضمن، کتاب مقدس، به ما درباره چیزهای بیهوده هشدار می دهد (۱ سموئیل ۱۶: ۷، امثال ۳۱: ۳۰، ۱ پطرس ۳: ۳-۴). هدف ما از ورزش کردن نباید پرورش بدن بمنظور جلب توجه و تمجید دیگران باشد، بلکه هدف از ورزش باید بالابردن سلامتی بوده تا انرژی ما زیادتر شده آنرا برای اهداف روحانیمان بکار ببریم.
منبع: www.gotquestions.org
